Следы - ГРОТ, D-MAN 55

Припев:

Видишь как падает ливень в город прямо под нами, далеко не все следы размывает

водой.

Побегут на улицу дети с нашими именами, как заглядываются в бездну над головой.

Видишь как падает ливень в город прямо под нами, далеко не все следы размывает

водой.

Побегут на улицу дети с нашими именами, как заглядываются в бездну над головой.

Подождем до завтра, приедем и извинимся точно, ты знала все будет по-другому

этой же ночью,

Утром я узнал и понял жизнь из одного дня, никакого завтра, бесконечное сегодня.

Будто потерянный в глубине изумруд блеснул, эти цветы твои цветут шестую весну,

Космос над твоим домом велик и почти не познан, нам чуть за двадцать и знаешь,

мы такие серьезные.

Забавны наши вольные хрипы из рации, искать и найти при встрече,

чтоб за все оправдаться.

Ветер снимает со зданий слои бетонной пыли, стирая надписи которые мы с тобой

не забыли,

Лица замотанные от этих песчаных ветров, свои узнают меня даже по звуку шагов.

Однажды свет пройдет на сквозь и покинет усталость, мы будем рассказывать тебе

как встретили старость.

Всякая боль уходит прочь, поверь мне, я знаю, знаю точно, всего лишь слезы,

всего лишь ночь.

Это большая дорога, местами с кочками, уходят близкие оставляя память,

их тепло навсегда останется с нами.

Делаем глупости и копим знания, прощаем первыми, виним себя сами,

Где-то в себе бродим часами, но кто-то поймет все что мы написали.

Кипяточек поставил?

— уже кипит.

Президента слыхал?

Всех поймают бандитов!

Любо братцы на Руси жить, жаль, что придется уйти и решаем не мы.

Так давай вдвоем попробуем расписать один лист и дождаться ту комету что видна

лишь раз лет в триста

Давай взлетим в космос лишь закрыв глаза, найдем с той высоты наш дом и

вернемся назад.

Тысячи лет сердца людей горят разным огнем, давай, напишем сказку и будет

верить в нее вдвоем

Может заблудимся в лесу среди метели танцев, чтобы вспоминать как было страшно

и вместе смеяться

Потом холодная весна-город серой жижей, но над домами наша звезда и я всегда ее

вижу.

И даже сквозить облака, как главный ориентир, среди неродных глаз,

темных чужих квартир.

Все закончится, туда где мы крепость строили, придут другие люди,

новые слагать истории

Чувствуй самое главное, смотри с пристрастием, мир вокруг тебя изначально

заточен под счастье.

Припев:

Видишь как падает ливень в город прямо под нами, далеко не все следы размывает

водой.

Побегут на улицу дети с нашими именами, как заглядываются в бездну над головой.

Видишь как падает ливень в город прямо под нами, далеко не все следы размывает

водой.

Побегут на улицу дети с нашими именами, как заглядываются в бездну над головой.

Refrein:

Je ziet hoe de stortbui recht onder ons de stad in valt, verre van alle sporen te vervagen

water.

Kinderen met onze namen rennen de straat op, terwijl ze in de afgrond boven hun hoofd kijken.

Je ziet hoe de stortbui recht onder ons de stad in valt, verre van alle sporen te vervagen

water.

Kinderen met onze namen rennen de straat op, terwijl ze in de afgrond boven hun hoofd kijken.

Laten we wachten tot morgen, we komen zeker onze excuses aanbieden, je wist dat alles anders zou zijn

deze nacht,

In de ochtend leerde en begreep ik het leven van één dag, geen morgen, eindeloos vandaag.

Alsof een smaragd verloren in de diepte flitste, bloeien deze bloemen van jou voor de zesde lente,

De ruimte boven je huis is groot en bijna onherkenbaar, we zijn iets boven de twintig en je weet wel

we zijn zo serieus.

Onze gratis rales uit de walkie-talkie zijn grappig, om te zoeken en te vinden tijdens een vergadering,

om alles te rechtvaardigen.

De wind verwijdert lagen betonstof van gebouwen en wist de inscripties uit dat we bij je zijn

niet vergeten

Gezichten gehuld in deze zandige winden herkennen me zelfs aan het geluid van voetstappen.

Op een dag zal het licht doorkomen en vermoeidheid achterlaten, zullen we je vertellen

Hoe ben je in aanraking gekomen met ouderdom?

Alle pijn gaat weg, geloof me, ik weet het, ik weet het zeker, alleen maar tranen,

gewoon een nacht.

Dit is een grote weg, soms met hobbels, dierbaren verlaten een herinnering,

hun warmte zal voor altijd bij ons blijven.

We doen domme dingen en vergaren kennis, we vergeven eerst, we geven onszelf de schuld,

Ergens in onszelf dwalen we uren rond, maar iemand zal alles begrijpen wat we hebben geschreven.

Heb je gekookt?

- kookt al.

Heb je gehoord van de president?

Iedereen wordt gepakt door de bandieten!

Het is een genoegen, broeders, om in Rusland te wonen, het is jammer dat we moeten vertrekken en het is niet aan ons om te beslissen.

Dus laten we proberen samen één vel te schilderen en wachten op de komeet die zichtbaar is

slechts eens in de driehonderd jaar

Laten we alleen de ruimte in gaan door onze ogen te sluiten, ons huis vanaf die hoogte te vinden en

laten we terug gaan.

Al duizenden jaren branden de harten van mensen met verschillende vuren, laten we een sprookje schrijven en het zal zijn

geloof er samen in

Misschien zullen we verdwalen in het bos tussen de sneeuwstorm van dansen om te onthouden hoe eng het was

en samen lachen

Dan een koude lente - een stad van grijze smurrie, maar boven de huizen onze ster en ik altijd haar

Ik zie.

En zelfs door de wolken zien, als het belangrijkste herkenningspunt, tussen niet-inheemse ogen,

donkere buitenlandse appartementen.

Alles zal eindigen, waar we het fort hebben gebouwd, zullen andere mensen komen,

nieuwe verhalen maken

Voel het belangrijkste, kijk met passie, de wereld om je heen vanaf het allereerste begin

opgesloten voor geluk.

Refrein:

Je ziet hoe de stortbui recht onder ons de stad in valt, verre van alle sporen te vervagen

water.

Kinderen met onze namen rennen de straat op, terwijl ze in de afgrond boven hun hoofd kijken.

Je ziet hoe de stortbui recht onder ons de stad in valt, verre van alle sporen te vervagen

water.

Kinderen met onze namen rennen de straat op, terwijl ze in de afgrond boven hun hoofd kijken.