The Fountain of Clouds - Kirlian Camera

The hand caressed my brow

Softly in the summer crying

Unexpectedly

After that scary night

And then I opened my eyes

I saw your valiant face

I stood without a word

While the abyss was yelling its rage

Maybe we attempted the impossible

Maybe it wasn’t worth it

There’s nothing left for us

Just clowns laughing down the streets

I couldn’t regret this madness

And I couldn’t forget the reason why

We came crashing against the world…

So my words are flowing slow

All over the drowsy room

Like a song for one that is gone

Leaving only a subtle perfume

In the air of this unwilled day

Risen deaf to any burning prayers

I see a phoenix denied to rebirth

Trapped in a neverending curse

Like children we wanted to unmask

The face of the universe

And we took bath in the rain, laughing desperate

While blood was flowing down our mouths

Like children we built a grave

And buried ourselves alive

Holding hands

While darkness was taking the air forever away

On a damp ground of which the fairies were inconsolable keepers

One day I will find you asleep.

A message written on a shot…

De hand streelde mijn voorhoofd

Zachtjes in de zomer huilen

Onverwacht

Na die enge nacht

En toen opende ik mijn ogen

Ik zag je dappere gezicht

Ik stond zonder een woord te zeggen

Terwijl de afgrond zijn woede schreeuwde

Misschien hebben we het onmogelijke geprobeerd

Misschien was het het niet waard

Er is niets meer voor ons

Gewoon clowns lachen door de straten

Ik kon geen spijt krijgen van deze waanzin

En ik kon de reden niet vergeten

We kwamen tegen de wereld aan...

Dus mijn woorden stromen langzaam

Overal in de slaperige kamer

Like een nummer voor een dat is verdwenen

Laat alleen een subtiel parfum achter

In de lucht van deze ongewilde dag

Doof geworden voor alle brandende gebeden

Ik zie een feniks die wordt geweigerd tot wedergeboorte

Gevangen in een eeuwige vloek

Net als kinderen wilden we ontmaskeren

Het gezicht van het universum

En we namen een bad in de regen, wanhopig lachend

Terwijl het bloed langs onze monden stroomde

Net als kinderen hebben we een graf gebouwd

En onszelf levend begraven

Handen vasthouden

Terwijl de duisternis de lucht voor altijd wegnam

Op een vochtige grond waarvan de feeën ontroostbare bewakers waren

Op een dag zal ik je slapend aantreffen.

Een bericht geschreven op een schot...