The Desert Inside - Kirlian Camera

I saw their faces go away

Towards the shining sun

And everything reminds of their names

But I can’t explain this cold.

And houses, houses all around,

Across this uselessness.

I’m using all the words I can…

Can you understand an ill soul???

There is not anything simpler

Than this sense of defeat

And the dreams which remain unchanged,

Like monuments to pity.

And I will wake up one morning

After sorrowful long years

Giving ice and snow to earth

On the wings of a lost heart.

And then I will kill the daylight

And its shameful poor old tricks,

'cause your smile is just the only thing

I need to save

In me.

This winter

Is calling me,

With its sad angels, around.

Outside.

I loro volti andare via

Verso il sole infinito

E tutto mi ricorda i loro nomi

In questo gelo

E luci e case tutte intorno

Questo niente dentro

Ed uso tutte le parole

E il cuore,

Inutilmente.

There is not anything simpler

Than this sense of defeat

And the dreams which remain unchanged,

Like moments to pity.

And the air seems to be still,

And no one may feel the kiss

Of those cold and gentle lips

Which give the merciful first rest.

Just an icy heaven’s rising

On the ashes of the world,

Turning off flaming horizons

With his boundless frozen dawns.

This desert of ice

Is calling me… me again,

With his large arms of loneliness.

This desert of ice

Is calling me… me again,

'cause he’s the father

Of mine.

The desert inside.

Ik zag hun gezichten weggaan

Op weg naar de stralende zon

En alles herinnert aan hun naam

Maar ik kan deze kou niet verklaren.

En huizen, huizen rondom,

Tegenover deze nutteloosheid.

Ik gebruik alle woorden die ik kan...

Kun je een zieke ziel begrijpen???

Er is niets eenvoudiger

Dan dit gevoel van nederlaag

En de dromen die onveranderd blijven,

Zoals monumenten tot medelijden.

En ik zal op een ochtend wakker worden

Na droevige lange jaren

IJs en sneeuw aan de aarde geven

Op de vleugels van een verloren hart.

En dan zal ik het daglicht doden

En zijn beschamende arme oude trucs,

omdat je glimlach het enige is

Ik moet opslaan

In mij.

Deze winter

Belt me,

Met zijn droevige engelen in de buurt.

Buiten.

Ik loro volti andare via

Verso il infinito

E tutto mi ricorda i loro nomi

In questo gelo

E luci e case tutte intorno

Questo niente dentro

Ed uso tutte le parole

E il cuore,

nuttig.

Er is niets eenvoudiger

Dan dit gevoel van nederlaag

En de dromen die onveranderd blijven,

Net als spijtige momenten.

En de lucht lijkt stil te zijn,

En niemand mag de kus voelen

Van die koude en zachte lippen

Die de barmhartige eerste rust geven.

Er komt gewoon een ijzige hemel op

Op de as van de wereld,

Vlammende horizonten uitschakelen

Met zijn grenzeloze bevroren dageraad.

Deze woestijn van ijs

Belt me... me weer,

Met zijn grote armen van eenzaamheid.

Deze woestijn van ijs

Belt me... me weer,

want hij is de vader

Van mij.

De woestijn van binnen.