Heaven's Darkest Shore 1 - Kirlian Camera

Don’t tell me that you are not really alive

Oh how many dreams I’m having in this life

Sometimes I see the daylight, but prefer to look

Over its whitish borders, going with my eyes

Over the memory of it

Just a hazy memory, not even so nice

She was a completely drunk, was laying on the bed

That time I recognized the place surely better

Feeling distant even more

She went on asking me to hold her tight

Her skin was so warm

Then I pushed her head on the frozen grass

While the first snowflakes were falling down

She suddenly turned to me with insane demon-eyes

She was feeling hurt and won

I let her go away

Flat with no warm rooms shone in those

Year’s anguish, at night

When their mouths had been singing

With that voice

Their paralyzing voice

And when their screams

Became my music itself

So, where will you take me

Once I talk to you?

Take me away because it’s too late

Now I’m getting better

I always laugh

Yes, I always laugh

Vertel me niet dat je niet echt leeft

Oh, hoeveel dromen heb ik in dit leven

Soms zie ik het daglicht, maar kijk ik liever

Over zijn witachtige grenzen, gaand met mijn ogen

Over de herinnering eraan

Gewoon een wazige herinnering, niet eens zo leuk

Ze was helemaal dronken, lag op bed

Die keer herkende ik de plek zeker beter

Nog meer afstandelijk voelen

Ze bleef me vragen haar stevig vast te houden

Haar huid was zo warm

Toen duwde ik haar hoofd op het bevroren gras

Terwijl de eerste sneeuwvlokken naar beneden vielen

Ze wendde zich plotseling tot mij met waanzinnige demonenogen

Ze voelde zich gekwetst en won

Ik liet haar gaan

Flat zonder warme kamers scheen erin

Jaarangst, 's nachts

Toen hun monden zong

Met die stem

Hun verlammende stem

En wanneer hun geschreeuw

Werd mijn muziek zelf

Dus, waar breng je me heen?

Zodra ik met je praat?

Haal me weg omdat het te laat is

Nu word ik beter

Ik lach altijd

Ja, ik lach altijd