Fields of Sunset (Days of the Scythe) - Kirlian Camera

I walk down a cemetery

At the edge of the wind

A dusty brown raincoat

Maybe grey

A sanctuary with scraped walls…

Dried nests forever empty

I walk along the place

Of the inexistent depressing eyes

Destroyed domes

The carelessness of my house

Master of ruins

Only of them can I sing the praises

For the great splendour of death

Death’s angels…

Breath of wind

Lamb of God

Springtime sends its watering sun into these bounded lands

From windows nobody is looking through anymore

Nobody.

No more.

Nobody is here any longer

Gathering left memories

Wandering among the sick fields at sunset…

And the last money spent for pictures…

And crying

While the air turns into pink

And the daisy remains in your hands so small

Not even beautiful

You live far away from human beings

And from time to time you appear

Among them

Ik loop een begraafplaats af

Aan de rand van de wind

Een stoffige bruine regenjas

Misschien grijs

Een heiligdom met geschraapte muren...

Gedroogde nesten voor altijd leeg

Ik loop langs de plaats

Van de niet-bestaande deprimerende ogen

vernietigde koepels

De onzorgvuldigheid van mijn huis

Meester van ruïnes

Alleen van hen kan ik de lof zingen

Voor de grote pracht van de dood

De engelen van de dood...

Adem van wind

Lam Gods

De lente zendt zijn drenkende zon naar deze begrensde landen

Vanuit ramen kijkt niemand meer door

Niemand.

Niet meer.

Er is hier niemand meer

Links herinneringen ophalen

Dwalen tussen de zieke velden bij zonsondergang...

En het laatste geld dat voor foto's is uitgegeven...

en huilen

Terwijl de lucht roze wordt

En het madeliefje blijft zo klein in je handen

Niet eens mooi

Je woont ver weg van mensen

En van tijd tot tijd kom je te voorschijn

Onder hen