Vermillion - Kill the Vultures

It’s hard to believe we’re both under the same moon

Feeling the same winds, the season’ll change soon

And I’ll still be here, right where we left off

Next to the street light gathering dead moths

I’m on dirt roads, it’s thousands of miles home

You said we should stop talking and then came the dial tone

I’ve played that scene over and over a dozen times

Why’s it hard to let go of something that wasn’t mine?

When it falls, let it fall right there

Over the north shore, under the night air

When it drops let it drop right there

Somewhere between Vermillion and nightmares

Nothing’s the same now, I honor the difference

I’m used to the silence, I’m used to the distance

I’m used to the long night, I’m used to the fall

But I ain’t used to not having nobody to call

I call her gypsy woman, watching me sink

Down to the bottom of a bottomless drink

Call her gypsy woman, watching me sink

Down to the bottom of a bottomless drink

Fade to a film strip when everything felt right

Clutching your sketches under a flickering cell light

Made sense that I held tight, so tight you can’t breathe

Spoon-feeding a dead body, keeping it clean

Ashes to ashes, whatever’s been said’s done

Twisted and hung high, prince of the bread crumbs

I sleep with a bad heart, I ache and my head’s numb

Memories are dry bones under a red sun

When it falls, let it fall right there

Over the north shore, under the night air

When it drops let it drop right there

Somewhere between Vermillion and nightmares

When it falls, let it fall right there

When it drops let it drop right there

I look to the West, I see nothing but fire

Black smoke in the sky, burnt parts of desire

Drops of black blood that lead to the junk yard

It’s covered by one guard, he’s drunken and unarmed

It’s hard to believe we’re both under the same moon

Singing the same song, cleaning the same wounds

Watching the crows eat, hearing the phone ring

Running on no sleep and doing our own thing

Rolling from my mouth into the thick air

Whispering your name, watching it stick there

Passing your old house, living in what was

Watching the sun crawl, just like my blood does

Moving through hard snow, hearing the plants die

Carving a new mask, knowing I can’t hide

Walking the cliff’s edge, looking down the side

Dropping all I know, knowing all my life

When it falls, let it fall right there

Over the north shore, under the night air

When it drops let it drop right there

Right there

Het is moeilijk te geloven dat we allebei onder dezelfde maan staan

Als je dezelfde wind voelt, zal het seizoen snel veranderen

En ik zal nog steeds hier zijn, precies waar we gebleven waren

Naast de straatlantaarn die dode motten verzamelt

Ik ben op onverharde wegen, het is duizenden kilometers naar huis

Je zei dat we moesten stoppen met praten en toen kwam de kiestoon

Ik heb die scène meer dan een dozijn keer gespeeld

Waarom is het moeilijk om iets los te laten dat niet van mij was?

Als het valt, laat het dan daar vallen

Over de noordkust, onder de nachtlucht

Als het valt, laat het dan daar vallen

Ergens tussen Vermillion en nachtmerries

Niets is meer hetzelfde, ik eer het verschil

Ik ben gewend aan de stilte, ik ben gewend aan de afstand

Ik ben gewend aan de lange nacht, ik ben gewend aan de herfst

Maar ik ben niet gewend dat ik niemand heb om te bellen

Ik noem haar zigeunervrouw, kijkend hoe ik zinken

Tot op de bodem van een drankje zonder bodem

Noem haar zigeunervrouw terwijl ze me ziet zinken

Tot op de bodem van een drankje zonder bodem

Vervagen naar een filmstrip als alles goed voelde

Je schetsen vasthouden onder een flikkerend cellicht

Logisch dat ik me stevig vasthield, zo strak dat je niet kunt ademen

Een lijk met een lepel voeren en het schoon houden

As tot as, alles wat gezegd is, is gedaan

Gedraaid en hoog opgehangen, prins van de broodkruimels

Ik slaap met een slecht hart, ik heb pijn en mijn hoofd is gevoelloos

Herinneringen zijn droge botten onder een rode zon

Als het valt, laat het dan daar vallen

Over de noordkust, onder de nachtlucht

Als het valt, laat het dan daar vallen

Ergens tussen Vermillion en nachtmerries

Als het valt, laat het dan daar vallen

Als het valt, laat het dan daar vallen

Ik kijk naar het westen, ik zie niets dan vuur

Zwarte rook in de lucht, verbrande delen van verlangen

Druppels zwart bloed die naar de schroothoop leiden

Het wordt gedekt door één bewaker, hij is dronken en ongewapend

Het is moeilijk te geloven dat we allebei onder dezelfde maan staan

Hetzelfde liedje zingen, dezelfde wonden schoonmaken

Kijken naar de kraaien die eten, de telefoon horen rinkelen

Rennen zonder slaap en ons eigen ding doen

Rollend van mijn mond in de dikke lucht

Je naam fluisteren, kijken hoe hij blijft plakken

Je oude huis passeren, wonen in wat was

De zon zien kruipen, net zoals mijn bloed doet

Bewegen door harde sneeuw, de planten horen sterven

Een nieuw masker snijden, wetende dat ik me niet kan verstoppen

Lopend langs de rand van de klif, kijkend langs de zijkant

Alles laten vallen wat ik weet, mijn hele leven wetende

Als het valt, laat het dan daar vallen

Over de noordkust, onder de nachtlucht

Als het valt, laat het dan daar vallen

Precies daar