45 - Katzenjammer Kabarett

A man in a red coat straddled the shoulder

Off the street to vanish into a cloud

Looking up between his arms he saw the sidewalk

Floundering lustily around

He followed his eyelids up the stairs and

Turned and stared at a lustered pound

That gave him as a reply a jellied smile from its

Green and wide mouth

As he passed the door he rolled his eyes

He was galvanized through the phone and

Understood the crackle of typewriters,

Phonographs and heliophones

But it was Sunday and walking and talking

— It's all the same- he could’ve been (…)

He came here for a lady while the sun & the wind were

Walking and talking,

Walking and talking

The light snuggles a substance

Like a worm in Vatican

Set at a radio broadcast that long ago began

The sound dropped him earlier from somewhere

This time

The saxophone fish musicians were

Unfair

Then nightfall, my dear, flung his gambling limbs

Along the street to here

Though the walls were all of concrete

He could by a simple pressure of his teeth

Break the tender mechanism which sustained them

And dropped a powdered smile

Thus was he welcomed, thus were his feet

Bathed to be roared back in scream

Then he knew that she would stalk maybe scrap him

And by orchids sing about it He became 1, 2, 3, wobbling dishes for her

Gentle guests, his friends and enemies

But it was Sunday and at a quiet terrace

He could have been seated and talking

And at nightfall he shuddered,

The horror of that dusk

The eyes shut,

Standing

Een man in een rode jas schrijlings op de schouder

Van de straat om in een wolk te verdwijnen

Tussen zijn armen opkijkend zag hij het trottoir

Lustig rondscharrelen

Hij volgde zijn oogleden de trap op en

Draaide zich om en staarde naar een glanzend pond

Dat gaf hem als antwoord een geleiende glimlach van zijn

Groen en brede mond

Toen hij door de deur liep, rolde hij met zijn ogen

Hij werd door de telefoon geprikkeld en...

Begreep het geknetter van typemachines,

Fonografen en heliofoons

Maar het was zondag en wandelen en praten

— Het is allemaal hetzelfde- hij had kunnen zijn (…)

Hij kwam hier voor een dame terwijl de zon en de wind waren

Lopend en pratend,

Lopen en praten

Het licht nestelt zich in een stof

Als een worm in Vaticaan

Ingesteld op een radio-uitzending die lang geleden begon

Het geluid liet hem eerder ergens vandaan vallen

Deze keer

De saxofoonvismuzikanten waren

oneerlijk

Toen de avond viel, mijn liefste, wierp hij zijn gok ledematen

Langs de straat naar hier

Hoewel de muren allemaal van beton waren

Hij kon door een simpele druk van zijn tanden

Breek het aanbestedingsmechanisme dat hen in stand hield

En liet een gepoederde glimlach vallen

Zo werd hij verwelkomd, zo waren zijn voeten

Badend om brullend terug te brullen

Toen wist hij dat ze hem zou stalken en hem misschien zou afkraken

En door orchideeën erover te zingen, werd hij 1, 2, 3, wiebelende schotels voor haar

Vriendelijke gasten, zijn vrienden en vijanden

Maar het was zondag en op een rustig terras

Hij had kunnen zitten en praten

En bij het vallen van de avond huiverde hij,

De gruwel van die schemering

De ogen gesloten,

staand