The Witch of the Westmorland - Kate Rusby

Pale was the wounded knight, that bore the Roman shield,

And loud and cruel were the ravens cries as he feasted on the field.

Green moss and heather bland, will never staunch the flood,

There’s none but the Witch of the

Westmorland can save thy dear life’s blood.

Turn, turn your stallions head, till his read mane flies in the wind,

And the rising of the moon goes by, and the bright star falls behind.

And clear was the paley moon, when shadow past him by,

And below the hill were the

brightest stars when he heard the ellard cry.

Saying, why do you ride this way and where fore-came you here?

I seek the Witch of the Westmorland, who dwells by the winding mere.

And its weary by the Ullswater, and misty the Brakefen way,

Till through the cleft of the Kirkstall pass, the winding water lay.

And he said Lie down you brindled hound and rest ye my old grey hawk,

And thee my steed may graze thy fell, for I must this mountain walk.

But come when you hear my horn, and answer swift the call,

For I fear when the sun will rise

this morn, you’ll serve me best of all.

And its down to the waters brim, he’s born the roman shield,

And the golden rod he has cast in, to see what the lake my yield.

And wet rose she from the lake, and fast and flee went she,

And half the form of a maiden fair, with a jet black mares body.

Oh, loud, long and shrill he blew, till his steed was by his side,

High overhead the grey hawk flew, and swiftly he did ride.

Saying, course well me brindled

hound, and fetch me the jet black mare,

And stoop and strike with good grey

hawk, and bring me the maiden fair.

And she said prey sheath thy silvery sword, lie down thy roman shield,

For I see by the briny blood that flows, you wounded in the field.

She stood in a gown of velvet blue, bound round with a silver chain,

And she’s kissed his pale lips once

and twice, and three times round again.

And shes bound his wounds with a

golden rod, for fast in her arms he lay,

And he has risen whole in sow, with the sun high in the day.

And she said ride with your brindled

hound, and your good grey hawk in hand

For there’s none can harm the knights

whose lay, with the Witch of the Westmorland

No there’s none can harm the knights

whose lay, with the Witch of the Westmorland.

Bleek was de gewonde ridder, die het Romeinse schild droeg,

En luid en wreed waren de kreten van de raven terwijl hij op het veld feestvierde.

Groen mos en heide flauw, zullen de vloed nooit stoppen,

Er is niemand anders dan de Heks van de

Westmorland kan het bloed van je dierbare leven redden.

Draai, draai het hoofd van je hengst, totdat zijn gelezen manen in de wind vliegen,

En de opkomst van de maan gaat voorbij, en de heldere ster valt achter.

En duidelijk was de bleke maan, toen de schaduw langs hem heen ging,

En onder de heuvel waren de

helderste sterren toen hij de ellard hoorde huilen.

Zeggen, waarom rijd je deze kant op en waar kwam je hier vandaan?

Ik zoek de heks van het Westmorland, die bij de kronkelige oever woont.

En het is moe bij de Ullswater, en mistig op de Brakefen-weg,

Tot door de spleet van de Kirkstall-pas lag het kronkelende water.

En hij zei: ga liggen, getijgerde hond en rust, mijn oude grijze havik,

En u, mijn paard, moge uw val grazen, want ik moet deze bergwandeling maken.

Maar kom als je mijn hoorn hoort, en beantwoord snel de roep,

Want ik ben bang wanneer de zon opkomt

vanmorgen zul je me het beste van alles van dienst zijn.

En het is tot aan de rand van het water, hij is het Romeinse schild geboren,

En de gouden roede die hij erin heeft geworpen, om te zien wat het meer mijn opbrengst oplevert.

En nat stond ze op uit het meer, en snel en op de vlucht ging ze,

En half zo groot als een meisjeskermis, met een gitzwart merrielichaam.

Oh, luid, lang en schril blies hij, totdat zijn paard aan zijn zijde was,

Hoog boven hem vloog de grijze havik en snel reed hij.

Zeggen, natuurlijk goed ik gestroomd

jachthond, en haal de gitzwarte merrie voor mij,

En bukken en slaan met goed grijs

havik, en breng me de maiden fair.

En ze zei prooi schede uw zilveren zwaard, leg uw Romeinse schild neer,

Want ik zie aan het zilte bloed dat stroomt, je gewond in het veld.

Ze stond in een jurk van fluweelblauw, rondgebonden met een zilveren ketting,

En ze heeft zijn bleke lippen een keer gekust

en twee keer, en nog een keer drie keer rond.

En ze heeft zijn wonden verbonden met een...

gouden roede, want snel in haar armen lag hij,

En hij is geheel opgestaan ​​in de zeug, met de zon hoog in de dag.

En ze zei rijden met je gestroomde

hond, en je goede grijze havik in de hand

Want er is niemand die de ridders kan schaden

wiens lag, met de Heks van de Westmorland

Nee, er is niets dat de ridders kan schaden

wiens lag, met de heks van de Westmorland.