The Miner's Dream Of Home - Kate Rusby

«It's ten weary years since I left England’s shore,

For a distant far country to roam,

How I long to return to my own native land,

To my friends and the old folks at home.

Last night as I slumbered I had a strange dream,

A dream that brought distant lands near,

I dreamt of old England, the land of my birth,

The heart of her sons ever dear.

While the joyous bells rang as I wended my way,

To the house where I lived as a boy,

I passed by the window and there sat by the fire,

Were my parents, my heart filled with joy.

The log burnt so brightly it was keeping them warm,

On a night that could banish all sin,

And the bells they were ringing, the old year out,

And the new year in.

At the door of the house there we stood face to face,

For the first time in ten weary years,

Soon the past was forgot, and we stood hand in hand,

Father, mother and wanderer in tears.

And the log burnt so brightly, it was keeping us warm,

On a night that would banish all sin,

And the bells they were ringing, the old year out,

And the new year in.

And the bells they were ringing, the old year out,

And the new year in.

«Het is tien vermoeide jaren sinds ik de kust van Engeland verliet,

Voor een ver land om te zwerven,

Wat verlang ik ernaar terug te keren naar mijn eigen geboorteland,

Aan mijn vrienden en de oude mensen thuis.

Vannacht, terwijl ik sluimerde, had ik een vreemde droom,

Een droom die verre landen dichtbij bracht,

Ik droomde van het oude Engeland, het land van mijn geboorte,

Het hart van haar zonen is altijd dierbaar.

Terwijl de vrolijke klokken luidden terwijl ik mijn weg vervolgde,

Naar het huis waar ik als jongen woonde,

Ik kwam langs het raam en zat daar bij het vuur,

Waren mijn ouders, mijn hart vervuld van vreugde.

Het houtblok brandde zo fel dat het ze warm hield,

Op een nacht die alle zonde zou kunnen uitbannen,

En de klokken luidden, het oude jaar uit,

En het nieuwe jaar in.

Aan de deur van het huis daar stonden we oog in oog,

Voor het eerst in tien vermoeide jaren,

Al snel was het verleden vergeten en stonden we hand in hand,

Vader, moeder en zwerver in tranen.

En het houtblok brandde zo fel dat het ons warm hield,

Op een nacht die alle zonde zou uitbannen,

En de klokken luidden, het oude jaar uit,

En het nieuwe jaar in.

En de klokken luidden, het oude jaar uit,

En het nieuwe jaar in.