The Blind Harper - Kate Rusby

Have you heard of the blind harper,

How he lived in Hogmaven town,

How he went down to fair England,

To steal King Henry’s wanton Brown.

First he went unto his wife,

With all the haste as go could he,

This work he said it will never go well,

Without the help of our good grey mare.

Said she, you take the good grey mare,

She’ll run o’er hills both low and high,

Go take the halter in your hose,

And leave the foal at home with me.

He’s up and went to England gone,

He went as fast as go could he,

And when he got to Carlisle gates,

Who should be there but King Henry.

Come in, come in you blind harper,

And of your music let me hear,

But up and said the blind harper,

I’d rather have a stable for my mare.

The king looked over his left shoulder,

And he said unto his stable groom,

Go take the poor blind harper’s mare,

And put her beside my wanton brown.

Then he’s harped and then he sang,

Til he played them all so sound asleep,

And quietly he took off his shoes,

And down the stairs he did creep.

Straight to the stable door he’s gone,

With a tread so light as light could be,

And when he opened and went in,

He found thirty steeds and three.

He took the halter from his horse,

And from his purse he did not fail,

He slipped it over the wanton’s nose,

And tied it to the grey mare’s tail.

Then he let her loose at the castle gates,

She didn’t fail to find her way,

She went back to her own colt foal,

Three long hours before the day.

Then in the morning, at fair daylight,

When they had ended all their cheer,

Behold the wanton brown had gone,

So had the poor blind harper’s mare.

And oh, Alas, said the blind harper,

Ever also that I came here,

In Scotland I’ve got a little colt foal,

In England they stole my good grey mare.

Hold your tongue said King Henry,

And all your mournings let them be,

You shall get a far better mare,

And well paid shall our colt foal be.

Again he harped and again he sang,

The sweetest music he let them hear,

He was paid for a foal that he never lost,

And three times over the good grey mare.

Heb je gehoord van de blinde harpspeler,

Hoe hij leefde in de stad Hogmaven,

Hoe hij naar het eerlijke Engeland ging,

Om King Henry's baldadige Brown te stelen.

Eerst ging hij naar zijn vrouw,

Met alle haast kon hij,

Dit werk, zei hij, zal nooit goed gaan,

Zonder de hulp van onze goede schimmelmerrie.

Zei ze, neem jij de goede schimmel merrie,

Ze zal over heuvels rennen, zowel laag als hoog,

Ga, neem het halster in je slang,

En laat het veulen bij mij thuis.

Hij is op en ging naar Engeland,

Hij ging zo snel als hij kon,

En toen hij bij Carlisle Gates kwam,

Wie zou daar moeten zijn behalve koning Henry.

Kom binnen, kom binnen, blinde harpspeler,

En van je muziek laat me horen,

Maar stond op en zei de blinde harpspeler:

Ik heb liever een stal voor mijn merrie.

De koning keek over zijn linkerschouder,

En hij zei tegen zijn stalknecht:

Ga, neem de merrie van de arme blinde harpspeler,

En legde haar naast mijn moedwillige bruine.

Toen werd hij geharkt en toen zong hij,

Tot hij ze allemaal zo diep in slaap speelde,

En stilletjes deed hij zijn schoenen uit,

En hij kroop de trap af.

Rechtstreeks naar de staldeur waar hij weg is,

Met een loopvlak zo licht als licht zou kunnen zijn,

En toen hij opendeed en naar binnen ging,

Hij vond dertig paarden en drie.

Hij nam het halster van zijn paard,

En uit zijn beurs faalde hij niet,

Hij schoof het over de neus van de baldadige,

En bond het aan de staart van de grijze merrie.

Toen liet hij haar los bij de kasteelpoort,

Ze slaagde er niet in haar weg te vinden,

Ze ging terug naar haar eigen hengstveulen,

Drie lange uren voor de dag.

Dan in de ochtend, bij mooi daglicht,

Toen ze al hun gejuich hadden beëindigd,

Zie, de baldadige bruine was verdwenen,

Dat gold ook voor de merrie van de arme blinde harpspeler.

En oh, helaas, zei de blinde harpspeler,

Ooit ook dat ik hier kwam,

In Schotland heb ik een klein hengstveulen,

In Engeland hebben ze mijn goede schimmelmerrie gestolen.

Houd je mond zei koning Henry,

En al je rouwen laat ze zijn,

Je krijgt een veel betere merrie,

En goed betaald zal ons hengstveulen zijn.

Opnieuw harpeerde hij en opnieuw zong hij,

De zoetste muziek die hij ze liet horen,

Hij werd betaald voor een veulen dat hij nooit verloor,

En drie keer over de goede schimmelmerrie.