Fallen Trees - Justin Currie

I was alone and trawling through the valley for peace

When there, through the teardrops hanging in the doorway, I freeze

My kind of people, already leaning into one another

Like fallen trees

Why am I always drawn to the trough on my knees?

Broken in a way that none of us can fathom or ease

My kind of people, lying around in the wreckage of the laughter

Like fallen trees

And nothing’s gonna change the way we deal

With the ruins of our feelings by pushing on the ceiling

So as I collapse into another huddle, I see

That no one is holding any other brother but me

My kind of people, they can take the weight of any other

Like fallen trees

Ik was alleen en sleepte door de vallei naar vrede

Als ik daar ben, door de tranen die in de deuropening hangen, bevries ik

Mijn soort mensen, die al naar elkaar toe leunen

Zoals omgevallen bomen

Waarom word ik altijd naar de goot op mijn knieën getrokken?

Gebroken op een manier die niemand van ons kan doorgronden of gemakkelijk kan maken

Mijn soort mensen, die rondslingeren in het wrak van het lachen

Zoals omgevallen bomen

En niets zal de manier waarop we omgaan veranderen

Met de ruïnes van onze gevoelens door tegen het plafond te duwen

Dus terwijl ik in een ander groepje beland, zie ik:

Dat niemand een andere broer vasthoudt dan ik

Mijn soort mensen, ze kunnen het gewicht van ieder ander dragen

Zoals omgevallen bomen