Non monsieur, je n'ai pas vingt ans - Juliette Gréco

Non Monsieur, je n’ai pas vingt ans

Vingt ans, c’est l'âge dur

Ce n’est pas le meilleur des temps

Je sais, je l’ai vécu

J’ai dansé sur quelques volcans

Troué quelques souliers

Avec mes rêves et mes tourments

J’ai fait mes oreillers

Et je dis encore aujourd’hui:

Je suis comme je suis

Oui, je me souviens des jours

Quand les jours s’en allaient

Comme un rêve à l’envers

Oui, je me souviens des nuits

Quand les oiseaux parlaient

Sous la plume à Prévert

Non Monsieur, je n’ai pas vingt ans

Vingt ans, c’est tout petit

Moi, je n’ai jamais eu le temps

D’avoir peur de la nuit

Ma maison est un soleil noir

Au centre de ma tête

J’y fais l’amour avec l’espoir

Et l'âme des poètes

Les poètes sont des enfants

Des enfants importants

Oui, je me souviens des jours

Quand les jours s’en allaient

Comme un rêve à l’envers

Oui, je me souviens des nuits

Quand les oiseaux parlaient

Sous la plume à Prévert

Moi, Monsieur, quand j’avais vingt ans

J'étais déjà perdue

Perdue, la rage entre les dents

Superbement perdue !

Moi, je dansais avec des morts

Plus vifs que les vivants

Et nous inventions l'âge d’or

Au seuil des matins blancs

J’ai toujours, chevillé au corps

Le même soleil levant

Non, Monsieur, je n’ai pas vingt ans !

Nee meneer, ik ben geen twintig

Twintig jaar is de harde leeftijd

Het zijn niet de beste tijden

Ik weet het, ik heb het geleefd

Ik danste op een paar vulkanen

Schoenen gevonden

Met mijn dromen en mijn kwellingen

Ik heb mijn kussens gemaakt

En ik zeg vandaag nog steeds:

ik ben wie ik ben

Ja, ik herinner me de dagen

Toen de dagen voorbij waren

Als een droom ondersteboven

Ja, ik herinner me de nachten

Toen de vogels aan het praten waren

Onder de pen bij Prévert

Nee meneer, ik ben geen twintig

Twintig jaar is erg klein

Ik, ik had nooit de tijd

Bang zijn voor de nacht

Mijn huis is een zwarte zon

In het midden van mijn hoofd

Ik bedrijf de liefde daar met hoop

En de ziel van dichters

Dichters zijn kinderen

belangrijke kinderen

Ja, ik herinner me de dagen

Toen de dagen voorbij waren

Als een droom ondersteboven

Ja, ik herinner me de nachten

Toen de vogels aan het praten waren

Onder de pen bij Prévert

Ik, meneer, toen ik twintig was?

Ik was al verloren

Verloren, de woede tussen de tanden

Schitterend verloren!

Ik, ik danste met de doden

Levendiger dan de levenden

En we vinden de gouden eeuw uit

Op de drempel van witte ochtenden

Ik heb altijd, vastgemaakt aan het lichaam

Dezelfde rijzende zon

Nee meneer, ik ben geen twintig!