Le solitaire - Juliette Gréco

L’amour rase les murs

Le long des rues en pente

Le vent trop chaud murmure

Sur la sieste soûlante

La ville désertée

Sans père ni sans mère

Appartient au guerrier

Qui marche solitaire

L’amour rase les murs

Brodés de maigres fleurs

Sous ce regard bleu dur

Blanchi par tant de pleurs

La fontaine asséchée

Aux lions de carnaval

Crie par leurs bouches bées

Sa misère et son mal

L’amour rase les murs

Le coma écarlate

Est loin des voiles purs

Masquant les faces plates

Le solitaire grimpe

Vers le très vieux calvaire

C’est peut-être l’Olympe

C’est peut-être l’enfer

Liefde scheert de muren

Langs de steile straten

De te hete wind fluistert

Op de dronken siësta

De verlaten stad

Zonder vader noch zonder moeder

Behoort tot Warrior

wie loopt alleen?

Liefde scheert de muren

Geborduurd met magere bloemen

Onder die harde blauwe blik

Wit gemaakt door zoveel tranen

De opgedroogde fontein

Naar de carnavalsleeuwen

Schreeuw door hun gapende monden

Zijn ellende en zijn kwaad

Liefde scheert de muren

Het scharlaken coma

Is verre van pure sluiers

Platte gezichten verbergen

De eenling klimt

Op weg naar de zeer oude Calvarie

Misschien is het Olympus

dit kan de hel zijn