Le ros lulu - Juliette Gréco

Dans Paris tout bleu, sous la lune, un soir de juin

Elle marchait en somnambule, les yeux lointains

Mais ni Paris bleu ni la lune n’existaient pour elle, ce soir-là

Chagrin d’amour ou peur de vivre?

Elle avait seize ans

Lui, il flânait en solitaire, le gros Lulu

Un peu rond et la cinquantaine peut-être plus

Il serait passé sans rien dire mais quelque chose l’arrêta

Ce désespoir à la dérive, il l’aborda

Devant son air triste, il parla, des mots gentils

Elle ne l'écouta même pas mais le suivit

Elle aurait bien suivi le diable, alors pourquoi pas celui-là

Elle lui trouva l’air d’un bon diable, il l’amena

L’avait une maison de riche, le gros Lulu

Il y amena cette biche aux yeux perdus

Elle ne raconta pas sa vie, il ne la lui demanda pas

Mais comme on fait pour une reine, il l’installa

Pour la guérir, il l’entoura de mille soins

Il cueillit les plus belles roses de son jardin

Pour lui redonner des sourires, il devint poète et ami

Il inventa des tours de pitre, elle sourit

Mais les bourgeois et les duchesses, les relations

À leur façon chuchotèrent dans les salons

Elles avaient beau dire et médire, le gros Lulu, il savait bien

Que même en rêve il ne posa jamais la main

Jamais la main sur sa princesse qu’avait seize ans

Et ceux qui étaient un peu plus sages ou moins méchants

Se demandaient «Qu'est-ce qui brille chez le gros Lulu transformé

Et qu’est-ce qui lie donc cette biche à ce sanglier ?»

À seize ans, les désespoirs passent et simplement

Elle le quitta sans un mot de remerciement

Lui, il ne la crut pas ingrate, les mots ça sert peu, voyez-vous

Dans un sourire ils se quittèrent et voilà tout

Il y perdait comme sa vie, le gros Lulu

Mais c’est après son départ qu’il s’en aperçut

Elle, elle y gagna une chose comme un talisman et bien plus

Pouvoir penser, quand tout est moche, au gros Lulu

In Parijs helemaal blauw, onder de maan, op een avond in juni

Ze was aan het slaapwandelen, ogen ver weg

Maar noch blauw Parijs, noch de maan bestond voor haar die nacht

Hartzeer of bang om te leven?

Ze was zestien

Hem, hij wandelde alleen, de grote Lulu

Een beetje mollig en jaren 50 misschien ouder

Hij zou voorbij zijn gegaan zonder iets te zeggen, maar iets hield hem tegen

Deze drijvende wanhoop naderde hij

Bij haar droevige blik sprak hij, vriendelijke woorden

Ze luisterde niet eens naar hem, maar volgde hem

Ze zou de duivel hebben gevolgd, dus waarom deze niet?

Ze dacht dat hij eruitzag als een goede duivel, hij bracht haar

Had hem een ​​rijk huis, dikke Lulu

Hij bracht die hinde met verloren ogen

Ze vertelde haar levensverhaal niet, hij vroeg haar niet

Maar als een koningin installeerde hij haar

Om haar te genezen, omringde hij haar met duizend zorgen

Hij plukte de mooiste rozen uit zijn tuin

Om haar een glimlach te bezorgen, werd hij een dichter en een vriend

Hij vond clowntrucs uit, ze glimlachte

Maar de bourgeois en de hertoginnen, de relaties

Op hun eigen manier gefluisterd in de salons

Hoeveel ze ook zeiden en belasterden, dikke Lulu, hij wist het goed

Dat hij zelfs in dromen nooit zijn hand neerlegde

Nooit de handen op zijn zestienjarige prinses leggen

En degenen die een beetje wijzer of minder slecht waren

We vroegen ons af "Wat schijnt er aan dikke Lulu getransformeerd?"

En wat bindt deze hinde aan dit zwijn?"

Op zestienjarige leeftijd gaat de wanhoop voorbij en gewoon...

Ze verliet hem zonder een woord van dank

Hij vond haar niet ondankbaar, woorden hebben weinig zin, zie je

Met een glimlach namen ze afscheid en dat was het

Hij verloor zijn leven, grote Lulu

Maar het was na zijn vertrek dat hij het merkte

Zij, ze won zoiets als een talisman en meer

Om te kunnen denken, als alles lelijk is, aan dikke Lulu