L'homme du pont - Juliette Gréco

Il portait une écharpe bleue, été comme hiver, parfois enroulée autour de son

cou, parfois flottant au vent, on se voyait de loin.

Je courrais,

nous courrions, nous avions le même âge, mais il avait l’air plus vieux.

Nous étions amoureux.

J'étais un peu gauche, il se tenait bien droit, très silencieux.

Quand il parlait, c'était avec un accent.

Je ne savais pas où il habitait,

nous nous donnions toujours rendez-vous sur le plus vieux pont de Paris que

l’on nomme Pont Neuf.

«Les français «, disait-il, mais il ne terminait pas sa

phrase.

Si je voulais lui écrire, je n’avais qu'à lui glisser un mot dans les

buissons du Vert-Galant.

C'était notre domaine, ce pont, notre nid, notre raison de vivre.

Une salle de bal de 238 mètres de long et 20 mètres de large — sacrée surface,

quand on y pense.

Longtemps je n’ai pas connu son nom.

Je l’appelais l’homme du Pont Neuf,

l’homme du Pont New — les semaines passant, il devint l’homme du Pont Nine,

puis l’homme du Pont, tout court, celui qui dépassait tous les autres en

mystère.

Mes amies se moquaient de moi, et moi je m’en moquais, qu’elles se

moquent: nous, au moins, c'était du sérieux.

Un samedi, il ne vint pas.

J’attendis plus d’une heure côté Quai des Orfèvres,

j’allais repartir quand une jeune femme qui lui ressemblait s’approcha

timidement de moi.

Sous mes pieds, les pavés sont devenus tout mous.

Peter avait eu un accident.

Peter, l’homme du Pont s’appelait Peter.

C'était grave, oui, il était dans le coma.

J’aurais pu demander à le voir,

je ne l’ai pas fait.

Je n’ai pas réussi à articuler un mot.

Le temps d’un bateau-mouche, et c’est trente ans qui passent.

Auiourd’hui,

il pleut, de ces pluies glacées de l’hiver, sans éclat, sans charme, sans rien.

Je vis loin des lumières dans un endroit où il n’y a pas de fleuve.

Ma chambre donne côté jardin.

Comment ai-je pu laisser repartir cette jeune

femme sans un mot de réconfort, sans lui demander son adresse, ou l’adresse de

l’hôpital?

Elle aussi avait un petit accent.

L’homme du Pont est-il encore

Vivant?

Je dors chaque jour un peu plus mal.

Je me réveille en lui parlant.

J’ai rêvé l’autre nuit que le pont s'écroulait dans un tremblement de terre.

Et puis l’instant d’après, c'était la ville entière qui tombait en poussière,

et le pont qui tenait debout, tout seul, préservé par la force magique de

notre lien.

L’instant d’après, encore, le pont se mettait à fondre,

il s’agenouillait dans l’eau comme un cheval blessé, pliait l'échine,

puis se disloquait en silence.

Ça m’agace, cette image, comme une pomme acide agace les dents.

Si au moins il

y avait eu du bruit… Le corps se raidit, il ne veut pas que ça se termine.

Peter, il s’appelait Peter, Pierre en français, l’homme du Pont.

Hij droeg een blauwe sjaal, zomer en winter, soms om de zijne gewikkeld

nek, soms wapperend in de wind, we konden elkaar van ver zien.

Ik was aan het rennen,

we waren aan het rennen, we waren even oud, maar hij zag er ouder uit.

We waren verliefd.

Ik was een beetje onhandig, hij stond rechtop, heel stil.

Als hij sprak, was het met een accent.

Ik wist niet waar hij woonde,

we ontmoeten elkaar altijd op de oudste brug in Parijs die

het heet Pont Neuf.

'De Fransen,' zei hij dan, maar hij wilde zijn...

frasering.

Als ik hem wilde schrijven, hoefde ik hem alleen maar een berichtje te sturen.

struiken van Vert-Galant.

Het was ons domein, deze brug, ons nest, onze reden van leven.

Een balzaal van 238 meter lang en 20 meter breed — heilig oppervlak,

als je erover nadenkt.

Lange tijd kende ik zijn naam niet.

Ik noemde hem de man van de Pont Neuf,

de man van Pont New - naarmate de weken verstreken werd hij de man van Pont Nine,

dan de man van de brug, punt uit, degene die alle anderen overtrof in

mysterie.

Mijn vrienden lachten me uit, en het kon me niet schelen dat ze

spot: wij, tenminste, het was serieus.

Op een zaterdag kwam hij niet.

Ik wachtte meer dan een uur aan de kant van de Quai des Orfèvres,

Ik stond op het punt te vertrekken toen een jonge vrouw die op haar leek, naderbij kwam

verlegen van mij.

Onder mijn voeten zijn de kasseien heel zacht geworden.

Peter had een ongeluk gehad.

Peter, de man van de brug heette Peter.

Het was serieus, ja, hij lag in coma.

Ik had kunnen vragen om hem te zien,

Ik heb het niet gedaan.

Ik kon geen woord uitbrengen.

Tijd voor een Bateau-Mouche, en dertig jaar gaan voorbij.

Vandaag,

het regent, die ijzige winterregens, saai, verstoken van charme, verstoken van iets.

Ik woon ver van de lichten op een plek waar geen rivier is.

Mijn kamer kijkt uit op de tuin.

Hoe kon ik dit jonge meisje laten gaan?

vrouw zonder een woord van troost, zonder haar adres te vragen, of het adres van

het ziekenhuis?

Ze had ook een klein accent.

Is de man van de brug nog steeds?

In leven?

Ik slaap elke dag een beetje slechter.

Ik word wakker terwijl ik met hem praat.

Ik droomde laatst dat de brug instortte door een aardbeving.

En het volgende moment stortte de hele stad in tot stof,

en de brug die op zichzelf stond, bewaard door de magische kracht van

onze koppeling.

Het volgende moment begon de brug opnieuw te smelten,

hij knielde in het water als een gewond paard, boog zijn rug,

viel toen in stilte uiteen.

Het irriteert me, dit beeld, zoals een zure appel de tanden ergert.

Als hij tenminste

er was een geluid geweest... Het lichaam verstijfde, hij wilde niet dat dit zou eindigen.

Peter, zijn naam was Peter, Pierre in het Frans, de man van de brug.