Couvre-feu - Juliette Gréco

Une larme au fond de tes yeux

Et le monde peut bien s'écrouler

Les gratte-ciel prendre un jour feu

Et les raz-de-marée déferler

Une larme au fond de tes yeux

Et le monde peut bien trembler

L’horizon peut même basculer

Le soleil ne jamais se lever

Non, non

Rien n’a vraiment changé

Non, rien

Rien n’aurait jamais dû un jour se faner

Une larme au fond de tes yeux

Et je me mets à espérer

Que l’on décrète les cessez-le-feu

Que le sang s’arrête de couler

Une larme au fond de tes yeux

Et la Lune peut bien s’enflammer

Le monde crier «Sauve qui peut !»

Je ne t’ai jamais autant aimé

Non, non

Rien n’a vraiment changé

Non, rien

Rien n’aurait jamais dû un jour se faner

Une larme au fond de tes yeux

Et les bombes peuvent bien tomber

Je veux que tu te sentes heureux

Toi, moi et tout le monde entier

Une larme au fond de tes yeux

Et je me mets à sangloter

Si les hommes sont monstrueux

Peut-on un jour leur pardonner?

Een traan in je ogen

En de wereld kan wel eens afbrokkelen

Wolkenkrabbers vatten op een dag vlam

En de vloedgolven rollen binnen

Een traan in je ogen

En de wereld kan wel eens schudden

De horizon kan zelfs kantelen

De zon komt nooit op

Nee nee

Er is echt niets veranderd

Nee niets

Niets had ooit mogen verwelken

Een traan in je ogen

En ik begin te hopen

Dat we een staakt-het-vuren afkondigen

Laat het bloed stoppen met stromen

Een traan in je ogen

En de maan kan heel goed ontbranden

De wereld roept "Red wie kan!"

Ik heb nog nooit zoveel van je gehouden

Nee nee

Er is echt niets veranderd

Nee niets

Niets had ooit mogen verwelken

Een traan in je ogen

En de bommen kunnen heel goed vallen

Ik wil dat je je gelukkig voelt

Jij, ik en iedereen

Een traan in je ogen

En ik begin te snikken

Als mannen monsterlijk zijn?

Kunnen we ze ooit vergeven?