Sur Tes Pas - Julien Clerc

Je garde le souvenir précieux

De tes joies et de tes rires

Je garderai comme un cadeau

Ma si nouvelle solitude

Tu ne reviendras pas sur tes pas

Tu ne verras plus le rivage

Et puis un jour tu m’oublieras

Tu ne reviendras pas sur tes pas

Pendant ce temps tu vieilliras

Dans un quotidien sans charme

Pendant ce temps tu regretteras

Parfois tu verseras des larmes

Qui couleront comme un cadeau

Que je te fais bien à distance

Qui te diront le froi de l’eau

Et puis le poids de la souffrance

Pendant ce temps tu changeras

Et tu prendras des habitudes

Parfois peut-être tu penseras

À notre si brève aventure

Et un jour comme par un hasard

Qui dissimule nos mystères

On se rencontrera trop tard

Avec nos rides dernières

J’aurai conservé ton cadeau

Cette si vieille solitude

Je te dirai «tiens il fait beau

Marchons un peu, le vent est dur»

Tu voudras revenir sur tes pas

Et revoir le vieux rivage

Tu penseras comme autrefois

Mais quand tu te retourneras

Je ne serai déjà plus là

Il fait calme dans ma solitude

Tes rides apparues loin de moi

Me seront comme des meurtrissures, des meurtrissures

Je ne reviendrai pas sur mes pas

Je t’abandonne là le rivage

Où un jour tu m’oublieras

Bien avant la fin de ton Age

Ik houd de kostbare herinnering vast

Van je vreugden en je lach

Ik zal houden als een geschenk

Mijn zo nieuwe eenzaamheid

Je keert niet op je stappen terug

Je zult de kust niet meer zien

En dan op een dag zul je me vergeten

Je keert niet op je stappen terug

Gedurende deze tijd word je oud

In een charmeloze alledaagse

Gedurende deze tijd zul je spijt krijgen

Soms zal je tranen vergieten

Die zal stromen als een geschenk

Dat ik je goed doe op afstand

Wie zal je de kou van het water vertellen

En dan het gewicht van het lijden

Gedurende deze tijd zul je veranderen

En je zult gewoontes vormen

Soms denk je misschien

Naar ons korte avontuur

En op een dag als bij toeval

Wie verbergt onze mysteries

We zien elkaar te laat

Met onze laatste rimpels

Ik zal je geschenk hebben gehouden

Deze zo oude eenzaamheid

Ik zal je zeggen "hey het is zonnig

Laten we een beetje lopen, de wind is hard"

Je zult op je stappen willen terugkeren

En de oude kust weer zien

Je zult denken zoals vroeger

Maar als je je omdraait

Ik zal hier niet meer zijn

Het is stil in mijn eenzaamheid

Je rimpels verschenen weg van mij

Zal zijn als blauwe plekken voor mij, blauwe plekken

Ik keer niet op mijn stappen terug

Ik laat je daar aan de kust

waar je me op een dag zult vergeten

Lang voor het einde van je leeftijd