Sur la plage, une enfant - Julien Clerc

Sur la plage une enfant que sa mère amenait

Avait d’abord surpris par un joli visage

Si ingénu, si fin, probablement jamais

On avait vu si reposant, si sage

Mais il fallut bientôt se rendre à l'évidence

Une chose intriguait, sorte d’inélégance

Que cet enfant avait sans le vouloir

La tête un peu penchée sur le cou s’inclinant

La grève en un instant avait paru glacée

Et le panorama des sables enlacés

Tandis que de la mer je regardais l'âme

Tandis que de la mère je regardais la main

Que faisait elle penchée où bien la recoiffant

Cette frêle fillette peut être de dix ans

On lui mit un maillot, cela fut difficile

Chaque geste coûtait, chaque avancée fragile

Puis la mère et la fille allèrent près de l'écume

La première entendant mouiller sans trop de peine

Les pieds de la seconde un peu et une à une

Elle lui baigna les jambes

Dès que je la vis loin partie dans une vague

Debout sur le rivage, je m’armais de courage

Quel sort la frappe, quel est son nom, qu’a-t-elle?

Quel sort la frappe, quel est son nom, qu’a-t-elle?

Jusqu'à ses premiers mois me répondit la mère

De loin pareil aux autres elle était identique

Elle paraissait normale et puis soudain dit elle

Chacun s’est rendu compte qu’elle ne mangeait pas seule

Tenue, lavée monsieur, ne le voyez-vous pas?

Qu’on lui passe à son pied ce qu’elle ne pourrait pas

Une simple sandale qu’elle ne saurait lacer

Tandis qu’on lui secoue le sable qu’elle avale

Je suis rentré nerveux, inconsolé, rageur

Ne sachant le pourquoi de cette iniquité

Inquiet je l’ai guettée, cette lointaine amie

Inquiet je l’ai guettée, cette lointaine amie

Car je me sens moi même aussi vite affolé

Prêt à pleurer, perdu, aussi mal aguerri

Hanté par tant de choses peut-être similaires

Hanté par tant de choses peut-être similaires

Sur la plage une enfant que sa mère amenait

Op het strand een kind dat haar moeder bracht

Was eerst verrast door een mooi gezicht

Zo ingenieus, zo fijn, waarschijnlijk nooit

We hadden zo rustgevend gezien, zo wijs

Maar al snel werd duidelijk

Eén ding was intrigerend, een soort onelegantie

Dat dit kind onbewust had

Het hoofd een beetje gebogen in de nek buigen

De staking leek in een oogwenk ijskoud

En het panorama van verstrengeld zand

Terwijl ik vanuit de zee naar de ziel keek

Terwijl van de moeder keek ik naar de hand

Wat deed ze bukken of haar haar kammen?

Dit broze meisje is misschien tien jaar oud

Ze deden hem een ​​zwempak aan, het was moeilijk

Elk gebaar kost, elke fragiele vooruitgang

Toen gingen moeder en dochter in de buurt van het schuim

Het eerste gehoor nat zonder al te veel moeite

De voeten van de tweede een beetje en een voor een

Ze baadde zijn benen

Zodra ik haar in een golf weg zag gaan

Staande op de kust, bewapende ik mezelf met moed

Welke spreuk heeft de staking, wat is de naam, wat heeft het?

Welke spreuk heeft de staking, wat is de naam, wat heeft het?

Tot zijn eerste maanden antwoordde mij de moeder

Van verre hetzelfde als de anderen was ze identiek

Ze zag er normaal uit en toen zei ze ineens:

Iedereen besefte dat ze niet alleen at

Vastgehouden, gewassen meneer, kunt u het niet zien?

Geef haar door wat ze niet kon

Een simpele sandaal die ze niet kan strikken

Terwijl ze het zand van zich afschudden, slikt ze

Ik kwam nerveus, ontroostbaar, boos thuis

Niet wetende waarom deze ongerechtigheid

Bezorgd keek ik naar haar, deze verre vriend

Bezorgd keek ik naar haar, deze verre vriend

Omdat ik mezelf zo snel radeloos voel

Klaar om te huilen, verloren, zo ongekruid

Achtervolgd door zoveel misschien soortgelijke dingen

Achtervolgd door zoveel misschien soortgelijke dingen

Op het strand een kind dat haar moeder bracht