Sous Sa Grande Ombrelle - Julien Clerc

Elle avait de grands yeux noirs et l’air d’une poupée en cire

Des bottines en faux lézard et des saphirs

Je l’ai suivie du regard, j'étais frais comme un zéphyr

Il était presque moins le quart de l’heure du kir

Une fille de joie rentrait chez elle sans coin de ciel, dans son cœur las

Une fille de peu, sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle

Elle a changé de trottoir, j'étais soûl comme un navire

Et taché comme un guépard, ça va sans dire

Au cent trois, rue du Départ, obscur objet du désir

Elle a fondu dans le noir sans coup férir

Une fille de joie rentrait chez elle sans coin de ciel, dans son cœur las

Une fille de peu, sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle

Sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle

Je n’avais plus d’idées noires, j’avais les mots pour le dire

Et des choses à lui faire voir pour la faire rire

Dans ma tête un beau bazar, dans ses grands yeux, sans mentir

Il y avait des au revoir, des souvenirs

Une fille de joie rentrait chez elle sans coin de ciel, dans son cœur las

Une fille de peu, sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle

Sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle

Sous sa grande ombrelle, la fille de joie était belle.

Ze had grote zwarte ogen en zag eruit als een wassen pop

Faux hagedis enkellaarsjes en saffieren

Ik keek naar haar, ik was zo fris als een zephyr

Het was bijna kwart voor het uur van de kir

Een meisje van vreugde keerde naar huis terug zonder een stukje hemel, in haar vermoeide hart

Een klein meisje, onder haar grote paraplu, het meisje van vreugde was mooi

Ze veranderde het trottoir, ik was zo dronken als een schip

En bevlekt als een cheeta, dat spreekt voor zich

Op de honderd en drie, rue du Départ, obscuur object van verlangen

Ze verdween in het donker zonder een gevecht

Een meisje van vreugde keerde naar huis terug zonder een stukje hemel, in haar vermoeide hart

Een klein meisje, onder haar grote paraplu, het meisje van vreugde was mooi

Onder haar grote paraplu was de dochter van vreugde mooi

Ik had geen donkere gedachten meer, ik had de woorden om het te zeggen

En dingen om haar te laten zien om haar aan het lachen te maken

In mijn hoofd een mooie puinhoop, in haar grote ogen, geen leugen

Er waren afscheid, herinneringen

Een meisje van vreugde keerde naar huis terug zonder een stukje hemel, in haar vermoeide hart

Een klein meisje, onder haar grote paraplu, het meisje van vreugde was mooi

Onder haar grote paraplu was de dochter van vreugde mooi

Onder haar grote paraplu was de dochter van vreugde mooi.