Les dégâts - Julien Clerc

Tu décides un peu trop tard

De mettre un voile un peu noir

Sur nos airs de déjà vu en quai de gare

Tu signes d’un geste intrépide

La fin d’un pompeux solide

Écrasé par les années de nos dégâts

Tu te perds dans tes délires, tes insomnies

Tu dis que nos vies ne sont plus ici

Tu dis que ta vie semble si…

Tu parles en langue mandarine

Des hommes d’Amérique latine

De leurs mots si délicats que je n’ai pas

Tu te perds sous les épines de tes envies

Tu dis que nos vies ne sont plus ici

Tu dis que ta vie semble si…

Tu te perds sous les épines de tes envies

Tu dis que nos vies ne sont plus ici

Tu dis que ta vie semble si…

Tu déchires seule sur ton lit

Nos souvenirs sans racine

Sur les airs d’un opéra qu’on n’fini pas

Sur les airs d’un opéra qu’on n’fini pas

Je te perds dans le désert de nos dégâts

Je besluit een beetje te laat

Om een ​​sluier een beetje zwart op te doen

Naar onze déja vu tunes op het perron

Je tekent met een onbevreesd gebaar

Het einde van een stevige pompeuze

Verpletterd door jarenlange schade

Je verdwaalt in je waanideeën, je slapeloosheid

Je zegt dat onze levens er niet meer zijn

Je zegt dat je leven zo lijkt...

Je spreekt in de Mandarijn taal

Latijns-Amerikaanse mannen

Van hun woorden zo delicaat dat ik niet heb

Je raakt verdwaald onder de doornen van je verlangens

Je zegt dat onze levens er niet meer zijn

Je zegt dat je leven zo lijkt...

Je raakt verdwaald onder de doornen van je verlangens

Je zegt dat onze levens er niet meer zijn

Je zegt dat je leven zo lijkt...

Je scheurt alleen op je bed

Onze ontwortelde herinneringen

Op de tonen van een onvoltooide opera

Op de tonen van een onvoltooide opera

Ik verlies je in de woestenij van onze schade