A La Fin Je Pleure - Julien Clerc

Les beaux enfants

Qu’on faisait en parlant

Ma belle

Du temps qu’on se plaisait

On ne les aura jamais

La belle maison

Pour nos petits garçons

Ma belle

Le vent dans ses volets

On ne l’entendra jamais

Ce beau voyage, dans une image

Tous ceux qui s’aiment ont fait le même

La même histoire

En couleur et en noir

Et à la fin, on pleure

Ils nous ressemblent, ceux qui un jour

N’ont plus l’amour de vivre ensemble

C’est une histoire que je connais par coeur

Mais à la fin, je pleure

Les roses thé

Que nous avions plantées

Ma belle

Ne fleuriront jamais

Ni nos idées rebelles

Le monde en or

Qu’on refaisait alors

Ma belle

Du temps qu’on se plaisait

On ne le verra jamais

Ce beau voyage dans un orage

Tous ceux qui s’aiment ont fait le même

Et puis soudain

Dans le train, on est seul

Et dans ses mains, on pleure

Et les miroirs

Ne prennent pas garde

À ceux qui les regardent

Dans ta mémoire, je suis de passage

Simplement de passage

De mooie kinderen

Wat we deden tijdens het praten

mijn mooie

Toen we plezier hadden

We zullen het nooit weten

Het mooie huis

Voor onze kleine jongens

mijn mooie

De wind in zijn luiken

We zullen het nooit horen

Deze mooie reis, in beeld

Iedereen die van elkaar houdt, heeft hetzelfde gedaan

hetzelfde verhaal

In kleur en zwart

En op het einde huilen we

Ze lijken op ons, degenen die op een dag

Heb niet langer de liefde om samen te leven

Het is een verhaal dat ik uit mijn hoofd ken

Maar op het einde huil ik

thee rozen

die we hebben geplant

mijn mooie

Zal nooit bloeien

Noch onze opstandige ideeën

De gouden wereld

Wat we toen deden?

mijn mooie

Toen we plezier hadden

We zullen het nooit zien

Deze mooie reis in een storm

Iedereen die van elkaar houdt, heeft hetzelfde gedaan

En dan plotseling

In de trein zijn we alleen

En in zijn handen huilen we

En de spiegels

Let niet op

Voor degenen die ernaar kijken

In jouw herinnering, ik ga voorbij

Gewoon passeren