Televangelist - Julien Baker

My heart is gonna eat itself

I don’t need anybody’s help

It’s just me, the vacant, and nobody else

At least that’s what I tell myself

'Cause I’m an amputee with a phantom touch

Leaning on an invisible crutch

Pinned to the mattress like an insect to styrofoam

Calling out from my bedroom alone

And I know what’s in my cannibal chest

That’s been dug out like a strip mine till there’s nothing left

Hold the chorus in between my ears until I go deaf

That remind me exactly what I am every chance they get

Am I a masochist screaming televangelist?

Clutching my crucifix of white noise and static

All my prayers are just apologies

Hold out a flare until you come for me

Do I turn into light if I burn alive?

Mijn hart gaat zichzelf opeten

Ik heb niemands hulp nodig

Het is alleen ik, de vacante, en niemand anders

Dat zeg ik tenminste tegen mezelf

Omdat ik een geamputeerde ben met een fantoomaanraking

Leunend op een onzichtbare kruk

Vastgemaakt aan de matras als een insect aan piepschuim

Ik bel alleen vanuit mijn slaapkamer

En ik weet wat er in mijn kannibalenkist zit

Dat is uitgegraven als een stripmijn tot er niets meer over is

Houd het refrein tussen mijn oren totdat ik doof word

Dat herinnert me er precies aan wat ik ben, elke kans die ze krijgen

Ben ik een masochistische schreeuwende televangelist?

Mijn kruisbeeld van witte ruis en statische elektriciteit vasthoudend

Al mijn gebeden zijn gewoon excuses

Houd een vuurpijl uit tot je voor me komt

Verander ik in licht als ik levend verbrand?