Sprained Ankle - Julien Baker

Wish I could write songs about anything other than death

But I can’t go to bed without drawing the red, shaving off breaths;

Each one so heavy, each one so cumbersome

Each one a lead weight hanging between my lungs

Spilling my guts, sweat on a microphone, breaking my voice

Whenever I’m alone with you, can’t talk but

«Isn't this weather nice?

Are you okay?»

Should I go somewhere else and hide my face?

A sprinter learning to wait

A marathon runner, my ankles are sprained

A marathon runner, my ankles are sprained

Ik wou dat ik liedjes kon schrijven over iets anders dan de dood

Maar ik kan niet naar bed gaan zonder het rood te tekenen, de adem af te scheren;

Elk zo zwaar, elk zo omslachtig

Elk een loodgewicht dat tussen mijn longen hangt

Mijn lef morsen, zweten op een microfoon, mijn stem breken

Wanneer ik alleen met jou ben, kan ik niet praten, maar

«Is dit niet mooi weer?

Ben je oke?"

Moet ik ergens anders heen gaan en mijn gezicht verbergen?

Een sprinter die leert wachten

Een marathonloper, mijn enkels zijn verstuikt

Een marathonloper, mijn enkels zijn verstuikt