Conversation Piece - Julien Baker

Please don’t look at me that way

Your eyes are so heavy and I’m not that interesting

If I had it my way I would be a ghost

And abandon the white sheet

God, it’s so hard to be seen

Think I’d like to be invisible

Become one with the living room wallpaper at your party

Wouldn’t mind disappearing

But you always say you would miss me

Who am I kidding?

Even if I meant it

I’d probably still visit

I know how you hate to be lonely

I could float around and rearrange objects

To a conversation piece

Come back as anyone else, a better version of myself

A costumed monstrosity

And it already feels when you hold me

That your hands could pass right through my body

So do you think when I die I’d get a second try?

To do everything right I couldn’t the first time?

Kijk me alsjeblieft niet zo aan

Je ogen zijn zo zwaar en ik ben niet zo interessant

Als ik het op mijn manier had, zou ik een geest zijn

En verlaat het witte laken

God, het is zo moeilijk om gezien te worden

Denk dat ik onzichtbaar wil zijn

Word één met het woonkamerbehang op je feestje

Zou het niet erg vinden om te verdwijnen

Maar je zegt altijd dat je me zou missen

Wie ben ik voor de gek aan het houden?

Zelfs als ik het meende

Ik zou waarschijnlijk nog steeds bezoeken

Ik weet hoe je het haat om eenzaam te zijn

Ik kan rondzweven en objecten herschikken

Naar een gespreksstuk

Kom terug als iedereen, een betere versie van mezelf

Een gekostumeerd monster

En het voelt al als je me vasthoudt

Dat je handen dwars door mijn lichaam konden gaan

Dus denk je dat als ik sterf ik een tweede poging zou wagen?

Om alles goed te doen kon ik de eerste keer niet?