Les fleurs de macadam - Jean-Pierre Ferland

Un brin de soleil, six pieds de boucane

Un escalier en tire-bouchon

Les voisins d’en haut qui se chicanent

Ma mère qui veille sur son balcon

Deux pissenlits, trois cents poubelles

Enlignés comme mes seize ans

Et dans leur dos un coin de ruelle

Mon premier verre de whisky blanc

Blanc, blanc, blanc

On a poussé à l’ombre des cheminées

Les pieds dans le mortier

Le nez dans la boucane

Moitié cheminée, moitié merisier

Comme une fleur de macadam

La fantaisie plus grand que la panse

On rêve d’acheter ces cheminées

De s’en faire une lorgnette immense

Pour voir ce qui se passe de l’autre côté

Comme à chaque jour suffit sa peine

Frette en hiver, chaude en été

On se dit ma cour vaut bien la sienne

Même si ce n’est pas toujours rose bébé

Bé, bé, bé

On a poussé à l’ombre des cheminées

Les pieds dans le mortier

Le nez dans la boucane

Moitié cheminée, moitié merisier

Comme une fleur de macadam

Et comme on pousse, v’là comme on cause

Les dents prises dans le béton armé

Fantaisies en forme de prose

Écrite à l'œil rythmée au pied

Hey, pssst

Le poing tendu, le juron juste

La peur de rien, l’envie de tout

Mais la peur du plus robuste

Au premier jupon qui se fait doux

Doux, doux, doux

On a poussé à l’ombre des cheminées

Les pieds dans le mortier

Le nez dans la boucane

Moitié cheminée, moitié merisier

Comme une fleur de macadam

Le macadam c’est comme la cliche

Ça passe quand on y met le temps

Mais pour moi, plus le temps s’effrite

Moins j’ai le goût des fleurs des champs

Quand je serai vieux, quand je serai riche

Quand j’aurai eu trois fois vingt ans

Sur la plus haute des corniches

J’irai proser mes vieux printemps

Qu’on aligne mes trois cents poubelles

Et que l’on plante deux pissenlits

Que ma rue mette ses jarretelles

La fleur de macadam s’ennuie

Et j’irai me reposer à l’ombre des cheminées

Les pieds dans le mortier

Le nez dans la boucane

Moitié cheminée, moitié merisier

Comme une fleur de macadam

Een beetje zon, zes voet rook

Een kurkentrekkertrap

Bovenburen kibbelen

Mijn moeder waakt over haar balkon

Twee paardebloemen, driehonderd vuilnisbakken

In de rij als mijn zestien

En achter hen een hoek van een steegje

Mijn eerste glas witte whisky

Wit, wit, wit

We groeiden in de schaduw van de schoorstenen

Voeten in mortel

Neus in de rook

Half open haard, half kers

Als een asfaltbloem

Fantasie groter dan de buik

We dromen ervan om deze haarden te kopen

Om een ​​enorme verrekijker te maken

Om te zien wat er aan de andere kant is

Omdat elke dag genoeg is, zijn problemen

Fret in de winter, warm in de zomer

We zeggen dat mijn hof de zijne waard is

Ook al is het niet altijd rooskleurig schat

Wees, wees, wees

We groeiden in de schaduw van de schoorstenen

Voeten in mortel

Neus in de rook

Half open haard, half kers

Als een asfaltbloem

En terwijl we duwen, praten we als volgt

Tanden vast in gewapend beton

Fantasieën in de vorm van proza

Geschreven door oogritmisch te voet

Hé, psst

Vuist uitgestrekt, vloek goed

Angst voor niets, verlangen naar alles

Maar de angst van de sterkste

Bij de eerste petticoat die zacht wordt

Zoet, zoet, zoet

We groeiden in de schaduw van de schoorstenen

Voeten in mortel

Neus in de rook

Half open haard, half kers

Als een asfaltbloem

Het asfalt is als het cliché

Het gaat voorbij als je de tijd zet

Maar voor mij brokkelt de tijd af

Hoe minder ik van wilde bloemen proef

Als ik oud ben, als ik rijk ben

Als ik drie keer twintig ben

Op de hoogste richel

Ik ga mijn oude veren proza

Zet mijn driehonderd vuilnisbakken op een rij

En we planten twee paardebloemen

Laat mijn straat zijn kousenbanden aandoen

De macadambloem verveelt zich

En ik zal rusten in de schaduw van de open haarden

Voeten in mortel

Neus in de rook

Half open haard, half kers

Als een asfaltbloem