Le poète - Jean-Pierre Ferland

J’ai beau tremper ma plume

A même ma blessure

Mais mon âme est sèche

Comme mes quatre murs

Ma muse a pris le large

Depuis cent semaines

Je me traîne

Tout est froid

Les larmes de la même couleur

C’est comme si je n’avais

Ni d'âme ni de coeur

Si je n'écris plus

C’est que je n’ai rien à dire

Ma muse n’y est plus

Et le poète a pris de l’encre

Et du papier

Puis il s’est enfermé

Comme dedans sa tombe

Et comme un cavalier

Essouffle sa monture

Il a écrit par tous les meubles et les murs

Toutes les rimes riches

Qui riment avec muse

Et le coeur autour

Et dessous le tapis

Là où le bois est tendre

Comme si le bois de rose

Pouvait mieux apprendre

Il a gravé avec ses ongles

Et son couteau

Le très beau nom de son amour

Puis il s’est étendu

Le coeur sur son couteau

La gorge sur son nom

La bouche sur sa page

C'était l’hiver

ik dip mijn pen

Zelfs mijn wond

Maar mijn ziel is droog

Zoals mijn vier muren

Mijn muze is weggevaren

Voor honderd weken

ik sleep mezelf

alles is koud

Tranen van dezelfde kleur

Het is alsof ik dat niet heb

Noch ziel noch hart

Als ik niet meer schrijf

Het is dat ik niets te zeggen heb

Mijn muze is weg

En de dichter nam inkt

en papier

Toen sloot hij zichzelf op

Zoals in zijn graf

En als een ruiter

Adem zijn rijdier uit

Hij schreef door alle meubels en de muren heen

Alle rijke rijmpjes

dat rijmt op muze

En het hart rond

En onder het tapijt

Waar het hout zacht is

Alsof rozenhout

Kan beter leren

Hij sneed met zijn vingernagels

En zijn mes

De zeer mooie naam van zijn liefde

Toen strekte hij zich uit

Het hart op zijn mes

De keel op zijn naam

De mond op zijn pagina

Het was winter