The Last Train - Janis Ian

How long, how long has this train been gone?

Was there a man who asked for me?

I thought he’d wait to say so long

I’m later than I meant to be

The station master closed his eyes

Said — my dear, the trains are gone

Though forty years ago this night

The last train left for Viet Nam

She said — my hair is lit with gray

No roses bloom upon my lips

But seems like only yesterday

He graced me with a lover’s kiss

Then in the distance, thunder pealed

A whistle pierced the cricket’s song

And you could see the sparks and the wheels

Of the last train back from Viet Nam

It stopped just long enough to board

And as she ran, time set her free

A young man helped her through the door

And said — I knew you would wait for me

There’s many a young boy who won’t come back

Many a young girl who waits alone

Sometimes they meet on life’s long track

They board that last train and go home

Hoe lang, hoe lang is deze trein al weg?

Was er een man die naar mij vroeg?

Ik dacht dat hij zou wachten om zo lang te zeggen

Ik ben later dan ik had bedoeld

De stationschef sloot zijn ogen

Zei — mijn liefste, de treinen zijn weg

Hoewel veertig jaar geleden deze nacht

De laatste trein vertrok naar Vietnam

Ze zei — mijn haar is grijs verlicht

Er bloeien geen rozen op mijn lippen

Maar het lijkt pas gisteren

Hij vereerde me met de kus van een minnaar

Toen bulderde in de verte de donder

Een fluitje doorboorde het lied van de krekel

En je kon de vonken en de wielen zien

Van de laatste trein terug uit Vietnam

Hij stopte net lang genoeg om aan boord te gaan

En terwijl ze rende, maakte de tijd haar vrij

Een jonge man hielp haar door de deur

En zei: ik wist dat je op me zou wachten

Er zijn veel jonge jongens die niet terugkomen

Menig jong meisje dat alleen wacht

Soms ontmoeten ze elkaar op de lange weg van het leven

Ze stappen in die laatste trein en gaan naar huis