Une fleur - IAM

J’fus élevé entre amour et limites

Là où la faim est incolore, ouais, ni Blood ni Crip

Et quand on peut encore, les problèmes s'évitent

Là où le sang ne fait qu’un tour et qu’les balances lévitent

On m’a peigné les cheveux, on m’a dit que j'étais beau

Ça venait d’Ma et mes tantes alors y a pas plus beau cadeau

M’ont soufflé à l’oreille un doux vent d’humanité

Et ceux de mon sang par la prison déshumanisés

Ça me parle pas quand la folie prend le four

J’ai tout mon temps, j’sais qu’en bout d’route, la tour prend le fou

J’sens l’odeur de grès qui habillait l’tableau

On n’fait pas des hommes de mômes dérouillés comme des capots

On m’a ouvert les yeux à cette vie magnifique

Mon grand-père l’aimait tant et parfois j’peux entendre ses rires

Assis à ses côtés, devant la mer les frissons

Au crépuscule, tous ces navires dévorés par l’horizon

On a pavé mon enfance avec les noms des prophètes

J’essaie d'être à la hauteur de tous ces mots qu’j’profère

Sinon, nos brefs passages, dis-moi à quoi ils servent

Et pourquoi nos pas effleurent la planisphère

D’un champ paisible jusqu’aux failles où sort le soufre

Une fleur aura l’odeur de la terre où elle pousse

De la terre où elle pousse

Une fleur

D’un champ paisible jusqu’aux failles où sort le soufre

Une fleur aura l’odeur de la terre où elle pousse

De la terre où elle pousse

Une fleur

J’n’ai pas manqué d’amour, j’n’ai pas manqué de chance

Je plonge dans les photos, j’ai juste manqué de temps

Il en aura fallu pour qu’ma colère baisse les armes

Et qu’un revers seul, jamais ne sèche mes larmes

J’n’en veux à personne et à ce monde dans son ensemble

Des milliards d’pieds dans la boue aux têtes pensantes

Lançant deux-cents mensonges, l’illusion qu’on est ensemble

Genre ce feu sacré qui a réduit ces terres en cendres

J’habite ici, sur la Planète des singes savants

Cherche pas mon avenir en le lisant dans «Copains d’avant»

Tout comme un soldat, je fais chanter le métal

Pas qui écrase la fleur mais tire un parfum des pétales

J’ai survécu au pire et puis survécu au meilleur

Le diamant du bonheur qu’ma vie ne pouvait pas polir

La jalousie mesquine a su me perforer le cœur

Et pendant si longtemps, j’n’ai pas su comment l’ouvrir

Pas d’cuillère en argent ni nom à particule

Juste un micro en argent, Rital avec une attitude

Depuis des décennies, porte la voix du métèque

Peins la fresque des victoires avec un tas d'éclats d'échecs

D’un champ paisible jusqu’aux failles où sort le soufre

Une fleur aura l’odeur de la terre où elle pousse

De la terre où elle pousse

Une fleur

D’un champ paisible jusqu’aux failles où sort le soufre

Une fleur aura l’odeur de la terre où elle pousse

De la terre où elle pousse

Une fleur

Ik ben opgegroeid tussen liefde en grenzen

Waar honger kleurloos is, ja, bloed noch Crip

En als het nog kan, worden de problemen vermeden

Waar het bloed draait en de weegschaal zweeft

Ze kamden mijn haar, ze vertelden me dat ik mooi was

Het kwam van mijn en mijn tantes, dus er is geen beter cadeau

Blies in mijn oor een zachte wind van menselijkheid

En die van mijn bloed door de gevangenis ontmenselijkt

Het spreekt me niet aan als de waanzin de oven in gaat

Ik heb al mijn tijd, ik weet dat aan het einde van de weg, de toren de dwaas neemt

Ik ruik de geur van zandsteen die het schilderij heeft aangekleed

We maken geen mannen van kinderen die verroest zijn als kappen

Ze hebben mijn ogen geopend voor dit prachtige leven

Mijn grootvader hield zoveel van hem en soms kan ik zijn gelach horen

Zittend aan zijn zijde, voor de zee de rillingen

In de schemering, al die schepen verslonden door de horizon

Ze hebben mijn jeugd geplaveid met de namen van de profeten

Ik probeer al deze woorden die ik uitspreek waar te maken

Anders, onze korte passages, vertel me waar ze voor zijn?

En waarom onze stappen de wereldkaart raken

Van een vredig veld naar de kieren waar de zwavel uitkomt

Een bloem ruikt naar het land waar hij groeit

Van het land waar het groeit

Een bloem

Van een vredig veld naar de kieren waar de zwavel uitkomt

Een bloem ruikt naar het land waar hij groeit

Van het land waar het groeit

Een bloem

Ik heb de liefde niet gemist, ik heb het geluk niet gemist

Ik duik in de foto's, ik had gewoon geen tijd meer

Het kostte wat voor mijn woede om de wapens te laten zakken

En dat alleen al een tegenslag, droog nooit mijn tranen

Ik geef niemand de schuld en deze wereld als geheel

Miljarden voeten in de modder met denkende hoofden

Tweehonderd leugens gooien, de illusie dat we samen zijn

Zoals dat heilige vuur dat dit land tot as verbrandde

Ik woon hier op de planeet van de geleerde apen

Zoek mijn toekomst niet door hem te lezen in "Copains d'avant"

Net als een soldaat, laat ik het metaal zingen

Niet dat de bloem verplettert, maar een geur trekt uit de bloembladen

Ik overleefde het ergste en overleefde toen het beste

De diamant van geluk die mijn leven niet kon polijsten

Kleine jaloezie heeft mijn hart doorboord

En zo lang wist ik niet hoe ik het moest openen

Geen zilveren lepel of deeltjesnaam

Gewoon een zilveren microfoon, Rital met een attitude

Decennialang droeg de stem van de hond

Verf de overwinningsmuurschildering met een stel schaakscherven

Van een vredig veld naar de kieren waar de zwavel uitkomt

Een bloem ruikt naar het land waar hij groeit

Van het land waar het groeit

Een bloem

Van een vredig veld naar de kieren waar de zwavel uitkomt

Een bloem ruikt naar het land waar hij groeit

Van het land waar het groeit

Een bloem