Un Cri Court Dans La Nuit - IAM, Nuttea

Il est assis au fond du métro, où personne ne regarde

Silence pesant, trois mecs montent, visages menaçants

«Allez, tombe la veste, on est accroc d’elle»

Mais lui supplie, commence à pleurer, son père lui a offert à Noël

Elle change de main, il a beau dire que ses parents n’ont pas un sou

Au fond, tout le monde s’en fout, les trois types, les gens autour

Gratuitement, la lame est soudaine

L’Opinel pénètre, 10 centimètres dans l’abdomen

Ça fait déjà un an, il aurait 16 ans

Son père ne s’en est jamais vraiment remis

Lorsqu’il entre dans sa chambre, rien n’a changé

Les jouets, les livres, cependant les murs sont tristes

Pourquoi vivre si tuer c’est facile?

On veut tourner le couteau

Quand tout s'écroule d’un coup au fond d’un métro, il gît là

Les flics enquêtent, bouffent des sandwiches, même sourient

Racontent leur vie, ils parlent même pas de lui

Il a du mal à s’imaginer, jadis son enfant innocent

En une seconde, pour 400 francs, mourant dans une flaque de sang

Une flaque de pleurs, une vague de peur, la bague du bonheur

Fruit de l’amour, fauché par le tranchant d’une dague de malheur

C'était pas l’heure de partir, il ne lui avait pas tout dit

Tant pis, ce sera au Paradis

Et des remords la racine, s'élève un arbre

Et de l’arbre pousse des fleurs délicates qui viennent caresser le marbre

Encore une tombe à fleurir

Un ange part dans un dernier soupir

Un fait divers dans une ruelle

Un cri court, personne n’entend l’appel

Rue sombre, éclairée aux néons, deux heures déjà

Qu’elle fait les cents pas et dans le sac toujours pas un rond

Trottoirs glauques, bars sales, bagarres d’ivrognes

Les talons frappent le goudron, au feu rouge un mec klaxonne

Elle en a marre de ces tarés qui passent, repassent, la condamnent

Blessent son âme et dix mètres plus loin se marrent

Ça marche pas bien aujourd’hui, les mecs n’ont pas envie

À cause de la pluie ou la vie, le sexe perd face au souci

Un manteau, un parapluie, l’enfer en costume gris

Se rapproche, son regard fuit, elle dit son prix, c’est parti

S’ouvre la porte, couloir vers le purgatoire, pour elle l’histoire

Tourne tel un train fantôme de foire, de sa rue au glissement des bas noirs

Miroir, dis-lui qui est la plus belle

Ne la laisse pas croire seule le soir, que les fées se foutent d’elle

Belle au bois dormant sur un matelas sans ressort

Ancrée à son sort comme un bateau usé, jamais ne sort du port

Blanche-Neige a croqué le fruit amer sans amertume

Pour eux, elle n’est qu’un pute, pour son fils elle reste une mère

Une peau d'âne princesse le jour esclave la nuit

Mais les escarpins sont maudits, ils ramènent Cendrillon vers son taudis

Les murs témoins de l'étreinte plus brève que tendre

Capturent son regard rêveur, seul remède contre la démence

Sorti par la fenêtre un cri sans bruit hante les rues sans vie

Sorti par la fenêtre un cri court dans la nuit

Encore une tombe à fleurir

Un ange part dans un dernier soupir

Un fait divers dans une ruelle

Un cri court, personne n’entends l’appel

Hij zit achter in de metro, waar niemand kijkt

Zware stilte, drie mannen gaan naar boven, dreigende gezichten

"Kom op, laat die jas vallen, we zijn eraan verslaafd"

Maar hij smeekt, begint te huilen, zijn vader gaf hem voor Kerstmis

Ze wisselt van eigenaar, hij kan zeggen dat zijn ouders geen cent hebben

Eigenlijk kan het niemand iets schelen, de drie jongens, de mensen in de buurt

Gratis, het mes is plotseling

Opinel dringt 10 centimeter door in de buik

Het is al een jaar geleden, hij zou 16 zijn geweest

Zijn vader is er nooit echt overheen gekomen

Als hij zijn kamer binnenkomt, is er niets veranderd

Het speelgoed, de boeken, maar de muren zijn triest

Waarom leven als doden gemakkelijk is?

We willen het mes omdraaien

Als alles ineens instort op de bodem van een metro, ligt hij daar

Politie doet onderzoek, eet broodjes en lacht zelfs

Vertel hun leven, ze praten niet eens over hem

Hij kan zich moeilijk voorstellen dat hij ooit zijn onschuldige kind was

In een seconde, voor 400 francs, stervend in een plas bloed

Een plas tranen, een golf van angst, de ring van geluk

Vrucht van liefde, gedood door de rand van een dolk van wee

Het was geen tijd om te vertrekken, hij had haar niet alles verteld

Jammer, het zal in het paradijs zijn

En berouw de wortel, er groeit een boom

En uit de boom groeien delicate bloemen die het marmer strelen

Nog een graf om te bloeien

Een engel vertrekt met een laatste ademtocht

Een nieuwsbericht in een steegje

Een korte kreet, niemand hoort de oproep

Donkere, neonverlichte straat, al twee uur

Dat ze heen en weer loopt en in de tas nog steeds geen cirkel

Slordige trottoirs, vuile bars, dronken gevechten

Hakken raken het asfalt, bij een rood licht toetert een gast

Ze is ziek van deze freaks die komen en gaan, haar veroordelen

Zijn ziel pijn doen en tien meter verderop lachen

Het gaat niet goed vandaag, de jongens willen niet

Door regen of leven verliest seks de zorgen

Een jas, een paraplu, de hel in een grijs pak

Komt dichterbij, haar blik ontsnapt, ze zegt haar prijs, laten we gaan

Opent de deur, gang naar het vagevuur, voor haar geschiedenis

Draait als een spooktrein op een kermisterrein, van de straat naar de slip van zwarte kousen

Spiegel, vertel haar wie de mooiste is

Laat haar 's nachts niet alleen denken dat de feeën haar uitlachen

Doornroosje op een veerloze matras

Verankerd aan zijn lot als een versleten schip, verlaat nooit de haven

Sneeuwwitje beet de bittere vrucht zonder bitterheid

Voor hen is ze maar een hoer, voor haar zoon blijft ze een moeder

Donkey skin prinses overdag slaaf 's nachts

Maar de pompen zijn vervloekt, ze brengen Assepoester terug naar haar krot

De getuigenmuren van de kortere dan tedere omhelzing

Leg haar dromerige blik vast, de enige remedie tegen waanzin

Uit het raam spookt een geruisloze schreeuw door de levenloze straten

Kwam uit het raam een ​​korte kreet in de nacht

Nog een graf om te bloeien

Een engel vertrekt met een laatste ademtocht

Een nieuwsbericht in een steegje

Een korte kreet, niemand hoort de oproep