Quand Ils Rentraient Chez Eux - IAM

Quoi d’plus solitaire, qu’avoir l’destin comme pre, l’mal comme compre

Quoi faire part s’taire, quand la mort t’guette sur l’asphalte

Les pieds sur terre, les yeux rivs sur les autres, quand ils rentraient

Moi j’tais, aux mmes endroits fixs, la tte dans les toiles, et Fallait-la voir, cette putain d’toile, irrelle que f’sait ma vie

La principale, celle qui s’trouve dans la rue, hlas la spirale

Celle qui t’mne vers l’gouffre, ou droit vers l’univers carcral

O les gosses, s’perdent o pour la plupart des mes souffrent, o les lames

s’ouvrent

O on t’prouve, qu’seule la force t’couvre, et qu’les faibles crvent

Dans c’milieu, fallait pas tre prt, mais dtermin sans trve

Quand ils rentraient chez eux, j’trouvais qu’ils trahissaient la cause ouais

Pour moi y’avait pas d’pause, on tait l, fallait occuper l’terrain

Quand ils rentraient chez eux, la force, vire la haine, celle qui cerne

Berne, les proies ternes, qui s’perdaient, dans nos ruelles

O rgne l’cruel, l’ring des duels, l’truc habituel

Sauf qu’l, on voulait surtout pas qu’nos coeurs s’glent, Mam’zelle

Malgr tout, on vivait peut-tre mieux qu’ceux qu’avaient tout

On riait au maximum, sachant qu’on avanait dans l’flou

C’tait l’but, pas crever, vivre, dire qu’on existe, mme ivres

Ma main libre, livre ma fibre, quand nos coeurs vibrent

Cible, la mme chose, Rh, ma passion la zik

L’motion, chez nous, a jamais t basique

Quand ils rentraient chez eux, j’avais toujours d’ct une p’tite larme

L’fait d’avoir grandi, sans pre ni mre, m’a fait couler trop d’grammes

Toujours de ceux qui restaient au sol colls, dans le dcor

Comme ces bancs, devant l’ocan bant

100 fois le monde fut refait rves conqurants

Les pieds dedans on luttait vaillamment

A l’heure o les autres rentraient les survivants

Errer dehors cherchant la clef des champs

Les nuages chevauchant, l’espoir s’accrochant;

Malgr a, on riait frquemment

Sous le lampadaire, a chambrait mchamment

Inconscients, peut-tre, alors que dj du son, nous tions les amants

Le principal soucis, c’tait pas de manger dcemment

J’rentrais doucement, c’t’heure tardive, quand le soleil chassait la nuit

Rempli d’exploits dans cet’jungle, o tous les jours j’chassais l’ennui sur les

Marches, des heures sur le derche, blotti sur une seule barre de mtal

Misre mentale, 10 balles en poche avec une Marlboro Light

Moi, j’chiale pas, je relate, c’tait pas l’ghetto, mais que pouvais-je

Esprer d’mieux, en quittant l’domicile de mon pre si tt Ma mre croyait qu’j’trainais dans l’mtro, faisant la manche

Mais j’comptais les minutes ma montre, et tous ces putains d’jours c’tait

Dimanche

Comme quand j’retirais l’huile, sur mes lvres, de mon revers de manche

Regrettant les repas d’Man, quand j’tais mme, devant mon verre de menthe

Ouais timide, facilement vert de honte, cet air me hante

C’est bte comme on en arrive har ces petits cons pleins d’chance

Quand ils rentraient chez eux, l’assiette fumait la maison

J’fumais des bongs draison, dernier con rester assis sur l’banc

Prsent chaque saison, rimes magistrales, forges l o l’homme

Se forge, affrontant l’froid glacial en parka les nuits de mistral

La tte dans les toiles, mes couteurs, crachaient l’son d’Marley Marl

J’voulais m’faire la malle, sentiments poss sur un carnet sale

A force de lire, j’compris qu’Dieu n’a d’gal, j’tais dans l’noir

Et savoir que personne tendrait la main pour m’en sortir m’a fait mal

Quand ils rentraient sur le palier laissant soucis et crasses

J’suis rest l subir, jusqu' c’que mon propre thorax m’crase

Comme quoi, le silence de la douleur est parfois bien plus fort que le bruit de la rage

Toujours de ceux qui restaient au sol colls, dans le dcor

Comme ces bancs matre sant

C’trottoir a vu natre un nombre d’MC consquents

Une grappe de persistants

Peu peu s’forgeant l’heure o d’autres patientaient leur repas

S’rchauffant, nous on parlait au vent

Les nuages chevauchant

L’estomac rugissant

La musique mrissant

Nos rves se dressant vers le firmament

C’est pas qu’on voulait fuir maman

Mais ce truc, on y tenait fermement

Ca nous a fait grandir, patiemment mrir

L’envie de dire

Commencer s’languir

Wat is er eenzamer dan het lot als vader te hebben, het kwaad als begrip?

Wat te doen om te zwijgen, als de dood op je wacht op het asfalt

Voeten op de grond, ogen geklonken op de anderen, toen ze terugkwamen

Ik, ik was, op dezelfde vaste plaatsen, mijn hoofd in de sterren, en was het nodig om het te zien, deze verdomde ster, onwerkelijk dat mijn leven maakt

De belangrijkste, die in de straat, helaas de spiraal

Degene die je meeneemt naar de afgrond, of rechtstreeks naar het gevangenisuniversum

O de kinderen verdwalen waar de meeste zielen lijden, waar de messen

open

Waar je wordt getest, dekt alleen kracht je, en de zwakken sterven

In deze omgeving moet je niet klaar zijn, maar meedogenloos vastberaden

Toen ze thuiskwamen, dacht ik dat ze de zaak verraden hadden, yeah

Voor mij was er geen pauze, we waren erbij, we moesten het veld bezetten

Toen ze naar huis terugkeerden, keerde de kracht de haat, dat wat omringt

Bern, de doffe prooi, die verdwaald is, in onze steegjes

O rgne de wrede, de ring van duels, het gebruikelijke

Behalve dat we vooral niet wilden dat onze harten verkeerd gingen, Mam'zelle

Ondanks alles leefden we misschien beter dan degenen die alles hadden

We lachten met volle teugen, wetende dat we vooruit gingen in de waas

Dat was het doel, niet om te sterven, om te leven, om te zeggen dat we bestaan, zelfs dronken

Mijn vrije hand, lever mijn vezels, wanneer onze harten trillen

Target, hetzelfde, Rh, mijn passie de zik

Emotie is bij ons nooit basaal geweest

Als ze thuiskwamen, had ik altijd een traantje aan mijn zij

Het feit dat ik ben opgegroeid, zonder vader of moeder, deed me te veel grammen zinken

Altijd van degenen die op de grond bleven gelijmd, in het decor

Zoals deze banken, voor de oceaan van Bant

100 keer werd de wereld opnieuw gemaakt om dromen te overwinnen

Voeten erin, we hebben dapper gevochten

Terwijl de anderen de overlevenden terugbrachten

Dwaal naar buiten op zoek naar de sleutel tot de velden

Wolken rijden, hoop klampt zich vast;

Ondanks dat hebben we vaak gelachen

Onder de lantaarnpaal was het goddeloos aan het kameren

Onbewust, misschien, toen al geluid, waren we de geliefden

De grootste zorg was om niet fatsoenlijk te eten

Ik kwam langzaam naar huis, het is laat, wanneer de zon de nacht verjaagt

Gevuld met heldendaden in deze jungle, waar ik elke dag op verveling jaagde op de

Stappen, uren op de derche, ineengedoken op een enkele metalen staaf

Geestelijke ellende, 10 op zak met een Marlboro Light

Ik, ik huil niet, ik vertel het, het was niet het getto, maar wat kon ik?

Hopend op beter, zo snel het huis van mijn vader verlatend Mijn moeder dacht dat ik in de metro aan het bedelen was

Maar ik telde de minuten op mijn horloge, en al die verdomde dagen was het...

Zondag

Zoals toen ik de olie, op mijn lippen, uit mijn manchet haalde

Spijt van de maaltijden van Man, toen ik even stond, voor mijn glas munt

Ja verlegen, gemakkelijk groen van schaamte, die blik achtervolgt me

Het is dwaas hoe het komt tot deze gelukkige kleine kutjes

Toen ze thuiskwamen rookte het bord het huis

Ik rookte waterpijpen draison, de laatste idioot die op de bank bleef zitten

Presenteer elk seizoen, meesterlijke rijmpjes, gesmeed waar de mens

Is gesmeed, geconfronteerd met de vrieskou in een parka op mistral-nachten

Hoofd in de sterren, mijn koptelefoon, spugen het geluid van Marley Marl

Ik wilde de koffer maken, gevoelens mogelijk maken op een vuil notitieboekje

Door te lezen begreep ik dat God geen gelijke heeft, ik tastte in het duister

En wetende dat niemand zou uitreiken om me eruit te krijgen deed me pijn

Toen ze terugkwamen op de overloop en zorgen en vuil achterlieten

Ik bleef daar om te lijden, totdat mijn eigen borst me verpletterde

Zoals wat, de stilte van pijn is soms veel luider dan het geluid van woede

Altijd van degenen die op de grond bleven gelijmd, in het decor

Zoals deze meesterlijke gezondheidsbanken

Op deze stoep zijn een aantal substantiële MC's geboren

Een cluster van persistent

Geleidelijk de tijd smeden waarin anderen op hun maaltijd wachtten

Opwarmen, we praatten tegen de wind

De wolken rijden

De brullende maag

De muziek groeit

Onze dromen stijgen naar het firmament

Het is niet dat we van mama wilden weglopen

Maar dit spul, we hielden ons stevig vast

Het deed ons groeien, geduldig volwassen worden

De drang om te zeggen

begin te verlangen