Misère - IAM

Marseille, centre ville, Années 80

Le dédale des rues du vieux quartier

Là étaient nos terrains de jeux

On y a laissé nos plus beaux fous rires

Puis, sont venues les obligations

Les contraintes à travers le miroir du «idien

Je n’ai pas oublié quand je retournais le fond de mes poches

D’où je viens, ce que je suis devenu

Quand à mon avenir, qui sait

Pour l’instant je continue à te fuir

Je voudrais que t’arrêtes d’harceler les miens

D'étaler ta puissance, elle produit des fruits que l’humain ne digère pas très

bien

Et puis tu t’invites à nos tables avec tant d’insolence

Tant d’arrogance dans le sourire te moquant de nos pitances

Même sous le soleil on ne fait que vivre sous ton ombre

Perdus dans tes méandres on s’essouffle et nos visions se déforment

Misère, on t’a croisée tellement de fois

Au fond du regard de proies prêtes à tout pour sortir de tes bras

Sinistre don, changer les anges en loups

Tu resserres ton étreinte et les plus sages deviennent les plus fous

Tu sais qu’on est fragiles, ce fait tu l’utilises et nous pousses à la faute

Dis combien pleurent sous ton régime?

Seule esquive toucher l’autre rive, par peur du rien, frôler le pire

Sous la tempête nos principes chavirent

Et on avance en zig zag pour éviter tes balles

Et on sait bien que t’es du genre à tirer plusieurs salves

Misère, tu nous fais craindre l’avenir

Il s’annonce pas très rose, on va se battre pour le faire fleurir

Je ne serai pas le dernier, je t’ai combattue et j’ai préféré faire du bruit

Que voir mon âme se dévêtir

Garde tes caresses et tes tours de manège

Tu as du vice, ouais, mais la foi est bien plus fin stratège

Une dévoreuse de monde, voilà en fait ce que tu es

Et chacun prie que tu ne viennes pas bouffer de son côté

J’entends ta sérénade

Misère

Je connais le refrain, honnêtement je ne l’aime pas

Accepte ce message, prends le comme une lettre d’un affranchi

Qui n’est plus esclave, et cesse tes jérémiades

Misère

Tu pries pour qu’on revienne à genoux vers toi

Et c’est vrai, ce serait grave, pas pour le statut

Mais les valeurs qu’on doit renier

Pour échapper à l’emprise de tes bras

Misère

But yo we all go to eat right?

Misery… difficult

Times is rough and tough like leather

Debout dans les jardins du train train

On survit à la mousson, le sac de haine bien plein

Misère, nous voir glisser, ta mission

Larmes dans la moisson, évacuées dans la boisson

On jouait sur des terre-pleins, sans calcul

La dure loi de l’apparence a opéré la bascule

Etre quelqu’un, voilà qui sonne, en l'état je suis qu’un homme

Et non, mon nom est personne

Misère, t’as voulu perdre mes pas

Et me mener en ces lieux là où Dieu ne permet pas

Tu marquais trop de temps d’arrêt

A la place de mon stylo, t’as voulu glisser un foutu cran d’arrêt

Cambute et vendetta, sacré destin

Embrouilles à 2 heures du mat avec des clandestins

La peur de nous s’est emparée

Après ta visite, facile on a visé l’illicite

Ici les diplômes paraissent illisibles

Les raisins de la colère accouchent du pire des millésimes

Avec le crew aux allées Gambetta, on marchait à 20

Narguait les bleus qui défilaient et se mettaient en pétard

Misère, t’aimerais tant me revoir

Que je sois esclave du temps qui passe

Et puisses me croire à jamais à ta merci

Ma nuque offerte, me rappelle que le succès et la gloire sont réversibles

Mental issue des faubourgs de Naples

Où la vie tire de vraies balles, «grintoso «, très tenace

Quand je veux mettre les miens sur l’autre rive

Toi tu veux que sous les ponts je vive

J’entends ta sérénade

Misère

Je connais le refrain, honnêtement je ne l’aime pas

Accepte ce message, prends le comme une lettre d’un affranchi

Qui n’est plus esclave, et cesse tes jérémiades

Misère

Tu pries pour qu’on revienne à genoux vers toi

Et c’est vrai, ce serait grave, pas pour le statut

Mais les valeurs qu’on doit renier

Pour échapper à l’emprise de tes bras

Misère

But yo we all go to eat right?

Misery… difficult

Times is rough and tough like leather

Marseille, stadscentrum, jaren 80

Het doolhof van straatjes in de oude wijk

Daar waren onze speeltuinen

We lieten onze beste lach daar

Toen kwamen de obligaties

Beperkingen door de spiegel van de "Idian"

Ik ben het niet vergeten toen ik de onderkant van mijn zakken omdraaide

Waar ik vandaan kom, wat ik ben geworden

Wanneer in mijn toekomst, wie weet?

Voor nu blijf ik van je weglopen

Ik wil dat je stopt met het lastigvallen van mijn mensen

Om je kracht te verspreiden, produceert het vruchten die de mens niet erg verteert

goed

En dan nodig je jezelf met zo'n brutaliteit uit aan onze tafels

Zoveel arrogantie in de glimlach die grapjes maakt over onze schijntjes

Zelfs in de zon leven we gewoon onder jouw schaduw

Verdwaald in je kronkels raken we buiten adem en raken onze visies vervormd

Ellende, we hebben je zo vaak gezien

Diep in de ogen van prooi klaar om alles te doen om uit je armen te komen

Sinister geschenk, verander engelen in wolven

Je verstrakt je omhelzing en hoe wijzer wordt, hoe wilder

Je weet dat we kwetsbaar zijn, dit feit dat je het gebruikt en ons in de fout brengt

Zeg hoeveel huilen er onder uw regime?

Alleen ontwijken raak de andere oever aan, uit angst voor niets, grazen het ergste

Onder de storm kapseizen onze principes

En we zigzaggen om je kogels te ontwijken

En we weten dat jij het type bent om meerdere schoten af ​​te vuren

Ellende, je maakt ons bang voor de toekomst

Het ziet er niet erg rooskleurig uit, we zullen vechten om het te laten bloeien

Ik zal niet de laatste zijn, ik vocht tegen je en maakte liever lawaai

Dan zie je mijn ziel uitkleden

Bewaar je liefkozingen en je ritten

Je hebt ondeugd, ja, maar geloof is een veel betere strateeg

Een wereldeter, dat ben je eigenlijk

En iedereen bidt dat je niet aan hun kant komt eten

Ik hoor je serenade

Ellende

Ik ken het refrein, eerlijk gezegd vind ik het niet leuk

Accepteer dit bericht, beschouw het als een brief van een vrijgelatene

Wie is niet langer een slaaf, en stop met zeuren?

Ellende

Je bidt dat we op onze knieën bij je terug zullen komen

En het is waar, het zou serieus zijn, niet voor de status

Maar de waarden die we moeten ontkennen

Om te ontsnappen aan de greep van je armen

Ellende

Maar we gaan toch allemaal eten?

Ellende… moeilijk

Tijden zijn ruw en hard als leer

Staande in de tuinen van de trein trein

We overleven de moesson, de zak vol haat

Ellende, zie ons sliden, jouw missie

Tranen in de oogst, weggespoeld in de drank

We speelden op platforms, zonder berekening

De harde wet van het uiterlijk heeft de wip in werking gesteld

Wees iemand, dat klinkt als, zoals het is, ik ben maar een man

En nee, mijn naam is niemand

Ellende, je wilde mijn stappen kwijt

En leid me naar die plaatsen waar God het niet toestaat

Je nam te veel vrije tijd

In plaats van mijn pen, wilde je een verdomd mes laten glijden

Cambute en vendetta, heilige bestemming

Om 2 uur 's nachts problemen met illegalen

De angst voor ons kreeg vat

Na uw bezoek, eenvoudig, we richtten ons op de illegale

Hier lijken de diploma's onleesbaar

De druiven van de toorn geven geboorte aan de slechtste jaargangen

Met de bemanning in de Gambetta-steegjes liepen we op 20

Beschimpt de blues die marcheerden en opgewonden raakten

Ellende, je zou me zo graag weer willen zien

Dat ik een slaaf van de tijd ben

En moge je me voor altijd geloven, overgeleverd aan je genade

Mijn nek aangeboden, herinnert me eraan dat succes en roem omkeerbaar zijn

Mentaal uit de buitenwijken van Napels

Waar het leven echte kogels schiet, 'grintoso', heel vasthoudend

Wanneer ik de mijne aan de andere kant wil zetten

Je wilt dat ik onder de brug woon?

Ik hoor je serenade

Ellende

Ik ken het refrein, eerlijk gezegd vind ik het niet leuk

Accepteer dit bericht, beschouw het als een brief van een vrijgelatene

Wie is niet langer een slaaf, en stop met zeuren?

Ellende

Je bidt dat we op onze knieën bij je terug zullen komen

En het is waar, het zou serieus zijn, niet voor de status

Maar de waarden die we moeten ontkennen

Om te ontsnappen aan de greep van je armen

Ellende

Maar we gaan toch allemaal eten?

Ellende… moeilijk

Tijden zijn ruw en hard als leer