Les choses, telles qu'elles paraissent - IAM

Toutes ces choses

Toutes ces choses

Aussi loin que je me rappelle

Depuis ma plus tendre enfance

On m’a appris à aimer ce qui semble clair et limpide

Et à craindre ce qui a l’air sombre, noir et ténébreux

On ne m’a jamais enseigner à regarder au-delà

Au-delà de tout ce qui a une apparence rassurante

Et au-delà de la peur qu’inspirent les choses

Telles qu’elles paraissent

Depuis la maternelle, on a fréquenté les mêmes bancs

Inséparables, jeunes adultes on formait la même bande

Les mêmes gonzesses, les mêmes conneries, les mêmes gants

Un jour le réveil est douloureux, on parle plus la même langue

J’en ai assez des «ainsi va la vie»

Trop de respect pour elle alors j’préfère des «ainsi va l’envie»

L’argent comme une ébullition

Prend la main de l’amitié, la fout à l’eau avec ses illusions

Les yeux, les cheveux, le corps, la taille

Il avait tout c’qu’elle aimait

Le style, la caisse, les fringues, les montres

Il avait tout c’qu’elle voulait

Des mots gentils, de l’attention

Il avait tout c’qu’elle cherchait

Avec lui elle se sentait femme, elle se sentait protégée

Entre resto, club et soirées, à cent à l’heure enchaînés

Elle n’a pas senti les maillons qui peu à peu l’enchaînait

Tous ces «je t’aime» à l’arsenic, j’aurais pas dû y goûter

C’est c’qu’elle se dit face au miroir devant les bleus et les plaies

J'étais en seconde et elle était ma prof d’histoire au lycée

J’avais l’impression que ses piques me visaient

À chaque fois, ces petites remarques mettaient le feu à mes tripes

J’avais la haine, dans mon cœur j’rêvais de la dévisser

L’année s’terminait, les profs allaient tous me descendre

Celle que j’croyais mon ennemie fut la seule à me défendre

Elle a écrit «j'crois plus en toi que toi-même»

Voici tes songes, garde-les et ne laisse jamais personne ne les prendre

Il s’en fout d’moi, il s’tire toujours à l’autre bout du monde

Jamais présent, toujours au taf alors qu’le mien s’effondre

J’entends rarement sa voix résonner dans les stades de foot

Et c’est toujours Maman qui s’pointe quand j’me râpe les genoux

C’est fou les conneries qu’on pense quand on est juste un mioche

Tout c’qu’on ressent à chaque départ est comme un coup de pioche

C’est c’que j’lis dans les yeux des miens à presque chaque au revoir

Et j’me dis qu’ils feront comme moi et comprendront plus tard

À dix-sept ans, j’croyais avoir tout compris

Pourtant ma mère m’avait dit

Le mauvais endroit, le mauvais moment

C’est quand on se tient près des embrouilles et des conflits

Trop insolent, la paix la sérénité m’ont fui

Quelqu’un qui t’aime pense à ton bonheur avant le sien à genoux

Ignore qu’en maraude, tout part en vrille d’un coup pour rien

Des gens normaux qui le temps d’un instant deviennent fous

Attirent la loyauté au cœur de guerres sans fin

On s’voyais souvent, on travaillait ensemble

On jouait au foot tous les week-ends et les gros barbec' le dimanche

À part quelques charriages, rien n’m’a paru vraiment étrange

Jusqu'à cette phrase lancée en l’air mais lourde de conséquences

Et là mon regard a changé, doucement j’ai pris mes distances

Déçu, vexé, surpris par autant d’intolérance

Et le lien s’est désagrégé petit à petit

Moi j’le voyais ami, j’n'étais qu’un alibi

Derrière ce que l’on voit, derrière ce que l’on vit

Même au-delà des apparences et derrière les non-dits

Malgré les évidences, malgré les faux sourires

Une rose est-elle une rose, même si je peux la sentir

C’est la différence entre être et paraître

Al deze dingen

Al deze dingen

Voor zover ik me kan herinneren

Sinds mijn vroegste jeugd

Ik heb geleerd om te houden van wat duidelijk en helder lijkt

En om bang te zijn voor wat er donker, zwart en donker uitziet

Ik heb nooit geleerd om verder te kijken

Voorbij alles wat er geruststellend uitziet

En voorbij de angst voor dingen

zoals ze verschijnen

Sinds de kleuterschool hangen we rond op dezelfde banken

Onafscheidelijk, jonge volwassenen, we waren vroeger dezelfde bende

Dezelfde meiden, dezelfde bullshit, dezelfde handschoenen

Op een dag is het ontwaken pijnlijk, we spreken niet meer dezelfde taal

Ik heb genoeg van "zo is het leven"

Te veel respect voor haar, dus ik geef de voorkeur aan "zo gaat de afgunst"

Geld als een kook

Pak de hand van vriendschap, gooi het weg met zijn illusies

Ogen, haar, lichaam, taille

Hij had alles wat ze leuk vond

De stijl, het lichaam, de kleding, de horloges

Hij had alles wat ze wilde

Vriendelijke woorden, attentie

Hij had alles wat ze zocht

Bij hem voelde ze zich vrouw, ze voelde zich beschermd

Tussen restaurant, club en feesten, tegen honderd mijl per uur

Ze voelde niet de schakels die haar beetje bij beetje vasthielden

Al dat arseen ik hou van je, ik had het niet mogen proeven

Dat zegt ze tegen zichzelf voor de spiegel bij de blauwe plekken en de wonden

Ik was een tweedejaars en zij was mijn geschiedenisleraar op de middelbare school

Ik had het gevoel dat zijn spikes op mij gericht waren

Elke keer zetten die kleine opmerkingen mijn ingewanden in vuur en vlam

Ik had haat, in mijn hart droomde ik ervan het los te schroeven

Het jaar liep ten einde, de leraren zouden allemaal op me schieten

Degene waarvan ik dacht dat het mijn vijand was, was de enige die mij verdedigde

Ze schreef: "Ik geloof meer in jou dan in jezelf"

Dit zijn je dromen, bewaar ze en laat niemand ze nemen

Hij geeft niet om mij, hij schiet altijd aan de andere kant van de wereld

Nooit aanwezig, altijd aan het werk terwijl de mijne instort

Ik hoor zijn stem zelden weergalmen in voetbalstadions

En het is altijd mama die opduikt als ik op mijn knieën knijp

Het is gek de bullshit die je denkt als je gewoon een snotaap bent

Alles wat we voelen bij elk vertrek is als een houweel

Dat is wat ik bijna bij elk afscheid in de ogen van mij las

En ik zeg tegen mezelf dat ze me leuk zullen vinden en het later zullen begrijpen

Op mijn zeventiende dacht ik dat ik het allemaal doorhad

Toch vertelde mijn moeder me

Verkeerde plaats, verkeerde tijd

Het is wanneer je dicht bij klitten en strijd staat

Te brutaal, vrede en sereniteit vluchtten van mij

Iemand die van je houdt, denkt op zijn knieën aan jouw geluk voor dat van hen

Negeer dat bij plundering alles plotseling voor niets in een tol gaat

Normale mensen die even gek worden

Trek loyaliteit aan te midden van eindeloze oorlogen

We zagen elkaar vaak, we werkten samen

We speelden elk weekend voetbal en grote barbecues op zondag

Afgezien van een paar smokkelaars, leek me niets echt vreemd

Tot deze zin in de lucht wordt gegooid maar zwaar met gevolgen

En toen veranderde mijn blik, langzaam nam ik afstand

Teleurgesteld, beledigd, verrast door zoveel onverdraagzaamheid

En de band viel langzaam uit elkaar

Ik, ik zag hem als een vriend, ik was slechts een alibi

Achter wat we zien, achter wat we leven

Zelfs buiten de schijn en achter het onuitgesprokene

Ondanks het voor de hand liggende, ondanks de valse glimlachen

Is een roos een roos, ook al kan ik het ruiken

Dit is het verschil tussen zijn en verschijnen