Lâches - IAM

J’ai appris à aimer les secondes

Qui viennent un couteau entre les omoplates

Sourire au soleil, sous les nuages, un jour maussade

A rester droit quand la cour s’penche, langue sur le sol vomiteux

Captant l’attention des puissants

J’suis planté là des ans, épuisant, écoutant les palabres

Et raisonnements ahurissants de gens suffisants

Puis détester mon visage à l'écran, fallait livrer bataille

J’ai fui, seulement, j’crois qu’j’en ai pas eu l’cran

Celui d’porter l’poids d'être si connu

Que l’air s’dresse comme des murs

Gardés par des démons trépidants

Deux mètres de marge c’est pas évident, la nature humaine

Retorse a fait d’moi un bonhomme hésitant

But suprême à tous, aimer, rire, vivre et rester entier

J’ai vu l’courage irradiant, pas dans l’shit mais dans l’chantier

Arrête ce char, la fumée m’a porté au paradis des lâches

Faux comme c’nuage épais

Mes responsabilités jetées dans les bras du JB

C'était sûrement la faute aux autres, enfin c'était mon idée

C’est drôle comme on change, met les valeurs au piquet

C’est glorieux comme taper un mec a terre en comité

Nos carcasses errent dans ces rues, sans sympathie

Faisant place aux coups miteux, à l’apathie, que d’lâches culs mités

Derrière nos visages, courage on rapatrie

Mettant l’feu à des voitures, on promet qu’l’on sera pas triste, on y met

La rage, la rancœur, la haine

On s’aperçoit même pas quand nos tripes traînent par terre

Comme des milliers d’gens, j’ai été souligné, souillé

Quand mes repères ont été oubliés

Et l’esprit est la chose, la plus dramatique à perdre

Car la valeur d’un homme s’mesure au poids d’ses pensées

Enfin j’crois, t’sais, faut avancer

Car nos coeurs sur des chemins sinueux sont lancés

La première image, celle qui m’saute aux yeux?

C’est sa mère avec ses bras dirigés vers les cieux

Moi !

Pouvant rien faire, j’me sentais lâche

Pendant qu’mes potes cherchaient l’feu

Le moment où la jeunesse se gâche

Courageux ou débile?

Fils !

On s’en tape au fond, on sait rien?

C’qui motive les êtres?

Plus rien

Plus l’temps de voir, que tous on est schizophrènes

Qu’on rêve tous, d’une autre vie avec moins d’peines

On s’pose pas d’questions avec 20 piges dans la poire

Passion, désir, était les mots clés de nos répertoires

Dire qu’il aurait pus avoir des gosses comme moi

Voir qu’la vie, c’est eux et pas nos putains d’proies

Nos ch’mins bis créent des fossés, où c’est dur de sortir

Il n’a pas vu?

Le sien au milieu des saphirs

Ni personne, d’ailleurs c’est la société qui veut ça

Ouais chacun s’occupe d’son cul, et de son chemin de croix

A cause d’cette mentalité d’merde, j’ai perdu un frère

Sur vos faces je gerbe, je pourrais jamais m’taire

Tu vois toujours dans l’même créneau cono la merde

Dégain la veut, mais c’est encré dans l’sang chez nous

Et avec ça, on vit et on emmerde l’monde

Quoi?

Qu’est-ce qu’il y a?

Fallait l’voir s’effondrer

Son sang, s’répandre, son corps s’détendre et nous à attendre

Que l’miracle descende, il s’est fait descendre

Combien sont fautifs?

Combien sont lâches dans ce texte?

A vous l’compte, à vous d’voir, à vous d’répondre

Peut on vraiment l’dire

On déambule tous un bandeau sur les yeux

Et nos jugements sont faussés

Ils ont traîné cette pauvre vieille sur cinquante mètres

Merde, on est capable de ça c’est dur à admettre

Etaient-ce des hommes ou bien des bêtes

Leurs hauts faits en grosses lettres

N’est-ce qu’une encoche de plus sur l'être de leur crosse

Manquerait plus qu’ils prennent la grosse tête

Ça m’consterne derrière la faim, l’honneur se terre

Le coeur se tait comme ces ventres affamés

Que je me surprend à détester

Comme ces bouches restées fermées, ces bras figés

Qui n’avaient pas 2 secondes pour regonfler

Le torse d’une triste humanité

Bien sur, ça me concerne, je l’imagine alitée

Je pense aux siens que j’aurais pu en être

J’enrage rien qu'à l’idée

Qu’on puisse voir ça comme une banalité un show télé

Ou dame fatalité se fait grassement payer

À coups de mines par des cons laissés

Afrique parsemée personne s’en mêle racisme affiché

Mais tant que le shérif dit rien, personne doit broncher

Pécher originel Sodome et Gomorrhe renaît à l’abri

Du secret confessionnel comment tu veux

Que volent nos anges sans leurs ailes

Lâcheté quotidienne ça doit être dans le sang

L’air du temps, hypocrite mélodie

Clos les paupières de ses yeux que l’on maudit

Ces mots sciemment hormis je ne crois pas à ce que je lis

Ça aurait pu être ma mère merde

Ils ont traîné cette pauvre vieille sur cinquante mètres

Ik heb geleerd om van de seconden te houden

Wie komt er een mes tussen de schouderbladen

Glimlach in de zon, onder de wolken, op een sombere dag

Om recht te blijven wanneer de rechtbank buigt, tong op de braakliggende grond

De aandacht trekken van de machtigen

Ik ben daar jarenlang geplant, vermoeiend, luisterend naar de palavers

En verbijsterende redeneringen van zelfvoldane mensen

Haat dan mijn schermgezicht, moest vechten

Ik ben gevlucht, alleen, ik denk niet dat ik het lef had

Dat van het dragen van het gewicht van zo beroemd zijn

Dat de lucht opstijgt als muren

Bewaakt door hectische demonen

Twee meter marge is niet vanzelfsprekend, menselijke natuur

Devious maakte van mij een aarzelende man

Allerhoogste doel voor iedereen: liefhebben, lachen, leven en heel blijven

Ik zag de stralende moed, niet in de hasj maar op de bouwplaats

Stop die tank, de rook nam me mee naar de hemel van de lafaard

Vals als deze dikke wolk

Mijn verantwoordelijkheden in de armen van de JB geworpen

Het was waarschijnlijk de schuld van iemand anders, nou het was mijn idee

Het is grappig hoe we veranderen, waarden op het spel zetten

Het is heerlijk om een ​​gast neer te schoppen in de commissie

Onze karkassen zwerven door deze straten, zonder sympathie

Toegeven aan louche klappen, aan apathie, wat een laffe, door motten aangevreten ezels

Achter onze gezichten, moed die we repatriëren

Auto's in brand steken, we beloven dat we niet verdrietig zullen zijn, zetten we

Woede, wrok, haat

We merken niet eens wanneer onze ingewanden op de grond liggen

Net als duizenden mensen was ik onderstreept, bevuild

Wanneer mijn lagers zijn vergeten

En de geest is het meest dramatische om te verliezen

Omdat de waarde van een man wordt afgemeten aan het gewicht van zijn gedachten

Eindelijk geloof ik, weet je, we moeten verder

Want onze harten op kronkelende paden zijn gelanceerd

Het eerste beeld, het beeld dat me tegemoet springt?

Het is zijn moeder met haar armen naar de hemel

Mij ​​!

Niet in staat om iets te doen, ik voelde me laf

Terwijl mijn vrienden het vuur zochten

Het moment waarop de jeugd verloren gaat

Dapper of dom?

zoon!

Het kan ons geen fuck schelen, weten we niets?

Wat drijft wezens?

Niets

Geen tijd meer om te zien dat we allemaal schizofreen zijn

Dat we allemaal dromen van een ander leven met minder pijn

Wij stellen geen vragen met 20 pinnen in de peer

Passie, verlangen, waren de sleutelwoorden in onze mappen

Om te zeggen dat hij kinderen zoals ik had kunnen krijgen

Zie dat het leven zij zijn en niet onze verdomde prooi

Onze binnenwegen creëren greppels, waar het moeilijk is om eruit te komen

Hij zag het niet?

Zijn onder de saffieren

Noch iemand, behalve dat het de samenleving is die het wil

Ja, iedereen zorgt voor zijn kont en zijn kruisweg

Door deze klote mentaliteit heb ik een broer verloren

Op je gezichten kots ik, ik zou nooit kunnen zwijgen

Je ziet altijd in hetzelfde slot cono de shit

Dégain wil het, maar het zit in ons bloed

En daarmee leven we en neuken we de wereld

Wat?

Wat is er aan de hand?

Had het moeten zien instorten

Zijn bloed vloeit eruit, zijn lichaam ontspant en we wachten af

Laat het wonder naar beneden komen, hij heeft zichzelf naar beneden gehaald

Hoeveel zijn er schuldig?

Hoeveel zijn lafaards in deze tekst?

Het is aan jou, het is aan jou, het is aan jou om te antwoorden

Kunnen we echt zeggen

We lopen allemaal geblinddoekt rond

En onze oordelen zijn vervormd

Ze sleepten dat arme oude ding vijftig meter mee

Shit, we kunnen dit, het is moeilijk om toe te geven

Waren het mannen of beesten?

Hun daden in grote letters

Is nog maar een tandje meer bij het wezen van hun kont

Zou meer missen dan dat ze de grote kop nemen?

Het verbijstert me achter de honger, de eer verbergt zich

Het hart is stil als die hongerige buiken

Waar ik een hekel aan heb

Zoals die monden die gesloten bleven, die bevroren armen

Wie had er geen 2 seconden om opnieuw op te blazen

De torso van de trieste mensheid

Dat baart mij natuurlijk zorgen, ik stel me haar bedlegerig voor

Ik denk aan hem die ik had kunnen zijn

Ik word al boos bij de gedachte

Dat we het als een trivialiteit kunnen zien een tv-show

Of het overlijden van een vrouw wordt rijkelijk betaald

Gedolven door achtergebleven eikels

Afrika gestippeld niemand raakt betrokken racisme getoond

Maar zolang de sheriff niets zegt, hoeft niemand terug te deinzen

Erfzonde Sodom en Gomorra herboren in opvangcentrum

Biechtgeheim hoe jij wilt

Wat vliegen onze engelen zonder hun vleugels?

Dagelijkse lafheid moet in het bloed zitten

L'air du temps, hypocriete melodie

Sluit de oogleden van haar vervloekte ogen

Deze woorden willens en wetens, behalve dat ik niet geloof wat ik lees

Het had mijn moedershit kunnen zijn

Ze sleepten dat arme oude ding vijftig meter mee