La lune c'est le soleil des loups - IAM

On ne sort pas de la brousse fils, ni d’la cuisse de Jupiter

Mais de ces coins de rue où y’a rasoir dans les bars Jubiler

Les os rouillés suite à tant de bras de fer

On s'étripe pour de pauvres miettes tombées des grattes-ciels

Tout ce qu’on est, c’est ce que vous êtes

Vous haïssez puis exigez que l’on vous aime

Comment?

Un peu, beaucoup, à la folie

Pas du tout, c’est la où on en est aujourd’hui

Contempler de l’aigreur qui affleure dans les cœurs

C’est ce qui arrive à trop tirer sur les pétales de la fleur fragile

Et nous aussi on a perdu des joutes

Pour arranger par respect on a tendu des joues

Rescapés d’un futur brutal, mensonger

Là où le système n’envoie même pas un os à ronger

Où les pas crissent sur les verres et les douilles

Tu veux connaître le nom de mon quartier?

C’est que ces crouilles se

débrouillent

Et on s’est débrouillé, en vivant le soir

Quand la rue était plus belle, les yeux maquillés de noir

Nous on est, mauvais garçon, soit disant, quand les gens bien sommeillent

On va hurler la vie à la lune notre soleil

On fait tout avec rien, eux, rien avec nous

A songer fort, combien d’entre nous deviennent fous?

Nés dans ces endroits, où peu devient beaucoup

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

Tant de soirées sous sa lumière sans jamais croiser Pierrot

A jouer des coudes avec les rats, les cafards et les poivrots

On a tenté tout le jour de ressentir son étreinte

Et que son voile de velours sur nos épaules veuille s'étendre

On fuyait le sommeil comme le regard de ces gens

Qu’on ne croisait qu’au crépuscule nous jugeant de jeunes gênants

Et quand ils nous trouvaient, c’est qu’ils n'étaient plus chez les autres

Quand leur volets s’ouvraient, nous on refermait les nôtres

Et y’avait qu’elle pour nous entendre, elle pour nous comprendre,

à savoir qu’on avait des rêves et une ville à défendre

Champ de vision à étirer, au delà de nos quartiers

Attirés par ailleurs, c’est à elle seule qu’on venait le confier

Quand un et un ne faisait plus qu’un, nous on était une poignée

Déjà kings de la night mais sans les strass et les lauriers

On avait trois fois rien alors on a tout fait avec

Aujourd’hui encore, combien des nôtres entendent son appel?

Beaucoup iront se blottir sous ses ailes, s’endormir dans ses bras

Traîner dans ses rues, chercher un avenir à chaque pas

Et elle sera là à chaque fois bienveillante

Brillante et rassurante pour le loup qui arrive à l’entendre

On fait tout avec rien, eux, rien avec nous

A songer fort, combien d’entre nous deviennent fous?

Nés dans ces endroits, où peu devient beaucoup

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

La lune c’est le soleil des loups

We komen niet uit de bush zoon, noch uit de dij van Jupiter

Maar van deze straathoeken waar scheermessen zijn in Jubiler-bars

De roestige botten van zoveel gevechten

We zuigen onszelf op voor arme kruimels die van wolkenkrabbers zijn gevallen

Alles wat we zijn is wat jij bent

Je haat en vraagt ​​dan om bemind te worden

Hoe?

Een beetje, veel, waanzinnig

Helemaal niet, daar staan ​​we vandaag

Nadenkend over de zuurheid die in de harten opwelt

Dat gebeurt er als je te veel aan de bloembladen van de fragiele bloem trekt

En we hebben ook wedstrijden verloren

Om te fixen uit respect strekten we onze wangen uit

Overlevenden van een brute, leugenachtige toekomst

Waar het systeem niet eens een bot stuurt om te knagen

Waar voetstappen kraken op glazen en stopcontacten

Wil je de naam van mijn buurt weten?

Het is dat deze crouilles

beheren

En we kwamen langs, leven in de avond

Toen de straat mooier was, waren de ogen zwart gemaakt

We zijn zogenaamd een slechte jongen, als goede mensen slapen

We gaan het leven huilen naar de maan, onze zon

We doen alles met niets, zij, niets met ons

Denk goed na, hoeveel van ons worden gek?

Geboren op deze plaatsen, waar weinig veel wordt

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

Zoveel avonden onder zijn licht zonder ooit Pierrot . te ontmoeten

Om ellebogen te spelen met ratten, kakkerlakken en dronkaards

We hebben de hele dag geprobeerd zijn omhelzing te voelen

En haar fluwelen sluier op onze schouders wil spreiden

We renden weg van de slaap zoals de ogen van deze mensen

Dat we pas in de schemering overstaken om ons lastige jonge mensen te beoordelen

En toen ze ons vonden, was dat omdat ze niet meer bij de anderen waren

Toen hun luiken opengingen, sloten wij de onze

En er was alleen zij om ons te horen, zij om ons te begrijpen,

om te weten dat we dromen hadden en een stad om te verdedigen

Zichtveld om uit te rekken, buiten onze buurten

Elders aangetrokken, het was alleen aan haar dat we hem kwamen toevertrouwen

Toen één en één één werd, waren we een handvol

Al koningen van de nacht, maar zonder de strass-steentjes en de lauweren

We hadden bijna niets, dus we deden het allemaal

Hoeveel van ons horen zelfs vandaag zijn oproep?

Velen zullen zich onder zijn vleugels nestelen, in zijn armen in slaap vallen

Dwaal door de straten, op zoek naar een toekomst bij elke stap

En ze zal er elke keer welwillend zijn

Briljant en geruststellend voor de wolf die het kan horen

We doen alles met niets, zij, niets met ons

Denk goed na, hoeveel van ons worden gek?

Geboren op deze plaatsen, waar weinig veel wordt

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven

De maan is de zon van wolven