Fruits De La Rage - IAM

Quand tu lèves la main sur elle, tu vois un fait d’armes

Sans vergogne tu l’racontes aux collègues

Tu veux quoi?

une médaille?

Connard !

Puis la vapeur descend, s’mi r’grets, c’est trop tard

Les mots n’y feront rien, ils masqueront pas les coquards

La couleur du Sky, teintée par une larme de coca, Samu sur la rocade

Elle quitte K.O. sur une civière c’bocal les gosses en pyjama

Terrorisés, imbibés d’images, déjà formatés à reproduire

Adultes ces actes, comme un tableau d’Cézanne

Son corps jauni d’coups précédents

Son souffle écarte les derniers moments d’vie d’un couple cédant

Mais y’a qu’dans la morphine à l’hosto qu’elle s'évade

Solitude aidant, à part ses mômes, son existence est fade

Toute jeune elle croyait au prince et ses fables, et toi se marrant

Qu’elle t’a aimé comme jamais tu n’fus avant, quand les cris partent

Sa gorge s'écrase et maintenant quoi ?!

C’est navrant

Choqués les voisins veulent ta peau à tous les étages

Les objets éclatés attestent la rage, la tempête chassée l’orage

Et trois bouts d’chous otages de c’mariage, assis sur les marches

Le bonheur prisonnier dans un espace, ent’bris et marques

Les cris d’amours s’effacent, viennent les coups d’lattes

Portés jusqu’au sang, insultes

Juste offense surtout après deux coups d’poings dans la rate

Egoïste, ta vie on s’en tape si tu la rates

Elle partira un jour par la grande porte ou à l’arrache

Quand toi tu chialeras au maton qu’dans la cour on t’a marrave

Mais elle va où maman?

Quand la grêle tombe fruit de la rage

Dire qu’on aime laisser les mains passer le message

La vie l’malmène et c’est elle qui subit l’orage

L’amour en crève et le coeur retourne dans sa cage

(Pleurs)

Allez, levez lui la tête

T’es là comme un con, debout, quand l’ambulance se pointe

T’as les genoux qui claquent, tu pries mentalement les mains discrètement

jointes

Ton front suinte et pas de courage, regard, reproche, sur ton visage

La honte danse partageant l’terrain au gyro des urgences

Puis vient l’temps des cent pas en salle d’attente craignant d’entendre

Ceux d’tes gosses qui n’te souriront plus, ce soir ils ont quitté l'âge tendre

Ils savent que c’est pas un coin d’porte, c’est les coups qu' tu lui portes

Qui marquent son cœur, sa face, leur haine sera tenace

L’amour se glace laissant des traces que rien n’effacera

Et tu rougis de déshonneur devant le bleu d’ses bras

Le bleu d’ses yeux demandant pourquoi?

Pourquoi un homme se met à boire se retrouvant perdu dans le noir

La seule à l’rassurer, lui sert en même temps d’exutoire?

Si c’est ce que tu voulais maintenant tu l’as, tu seras seul avec ton verre

Et tes mômes grandiront loin de toi, seuls avec leur Mère

T’as tout foutu en l’air, mais t’es encore trop saoul pour le voir

L’espoir reviendra pas, y’a qu’toi qui est assez fou pour encore y croire

Le couloir s’est rempli de proches, sa famille, elle te regarde même pas

A part son frère plein de haine, cette fois j’pense pas que tu t’en sortiras

Blâme pas ta vie ou le stress croissant vu le taf manquant

On dit que c’est un jeu, sur un coup de trop tu perds femme et enfants

Tel est le prix du sang, sèche tes larmes fallait y penser avant

Qu’son amour ne meurt lentement trahi trop souvent

Loin d’ces jours heureux étouffés par tes poings brisant ce lien sacré

Les marques sur cet ange alité crient gommant le bien qu’t’as fait

Quand la grêle tombe fruit de la rage

Dire qu’on aime laisser les mains passer le message

La vie l’malmène et c’est elle qui subit l’orage

L’amour en crève et le coeur retourne dans sa cage

Als je je hand naar haar opsteekt, zie je een wapenfeit

Schaamteloos vertel je het aan je collega's

Wat wil je?

een medaille?

Klootzak!

Dan gaat de stoom omlaag, als het me spijt, is het te laat

Woorden zullen er niets aan doen, ze zullen de boefjes niet verbergen

De kleur van Sky, getint met een traan van coca, Samu op de ringweg

Ze verlaat K.O. op een brancard c'bocal de kinderen in pyjama

Doodsbang, gedrenkt in afbeeldingen, al geformatteerd om te reproduceren

Volwassenen deze handelingen, zoals een schilderij van Cézanne

Zijn lichaam vergeelde van eerdere slagen

Zijn adem verdrijft de laatste momenten van het leven van een meegaand paar

Maar het is alleen in de morfine in het ziekenhuis dat ze ontsnapt

Eenzaamheid helpt, afgezien van haar kinderen, haar bestaan ​​is saai

Heel jong geloofde ze in de prins en zijn fabels, en jij lacht

Dat ze van je hield zoals je nog nooit bent geweest, wanneer het gehuil begint

Zijn keel klapt in en wat nu?!

Het is hartverscheurend

Geschokt willen de buren je huid op alle verdiepingen

De verbrijzelde voorwerpen getuigen van de woede, de storm achtervolgde de storm

En drie kinderen gegijzeld uit dit huwelijk, zittend op de trap

Geluk gevangen in een ruimte, gebroken en vlekken

De kreten van liefde zijn gewist, komen de slagen van latten

Bebloed, beledigingen

Gewoon beledigend vooral na twee stoten in de milt

Egoïstisch, jouw leven maakt ons niet uit als je het mist

Ze zal op een dag vertrekken door de voordeur of op de vlucht

Als je tegen de gevangenisbewaker huilt dat je op het erf je verwonderde...

Maar waar gaat mama heen?

Wanneer de hagel vrucht van woede valt

Stel dat we het leuk vinden om de handen het woord te laten doen

Het leven misbruikt haar en zij is degene die de storm doorstaat

Liefde barst en het hart keert terug naar zijn kooi

(Tranen)

Kom op, hef je hoofd op

Je bent daar als een eikel, staand, wanneer de ambulance verschijnt

Je knieën breken, je bidt mentaal stilletjes met je handen

gehecht

Je voorhoofd straalt en geen moed, kijk, verwijt, op je gezicht

Schaamdansen die het veld delen bij de noodgyro

Dan komt de tijd van ijsberen in de wachtkamer, bang om te horen

Die van je kinderen die niet meer naar je zullen glimlachen, vanavond verlieten ze de prille leeftijd

Ze weten dat het geen hoek is, het zijn de klappen die je het geeft

Die zijn hart markeren, zijn gezicht, hun haat zal hardnekkig zijn

Liefde bevriest en laat sporen achter die door niets worden gewist

En je bloost van schande voor de blauwe plek op zijn armen

Het blauw in zijn ogen vraagt ​​waarom?

Waarom een ​​man begint te drinken en zichzelf verdwaalt in het donker

De enige die hem geruststelt en tegelijkertijd als uitlaatklep voor hem dient?

Als dat is wat je wilde, nu heb je het, je bent alleen met je drankje

En je kinderen zullen ver van je opgroeien, alleen met hun moeder

Je hebt het verkloot, maar je bent nog steeds te dronken om het te zien

Hoop komt niet terug, alleen ben je gek genoeg om het nog steeds te geloven

De gang vol met familieleden, haar familie, ze kijkt je niet eens aan

Behalve zijn hatelijke broer, denk ik dat je er deze keer niet mee wegkomt

Geef je leven of de groeiende stress niet de schuld van het missen van werk

Ze zeggen dat het een spel is, op één teveel verlies je een vrouw en kinderen

Dat is de prijs van bloed, droog je tranen moest er eerder over nadenken

Dat zijn liefde niet langzaam sterft, te vaak verraden

Ver van die gelukkige dagen verstikt door je vuisten die deze heilige band verbreken

De sporen op deze bedlegerige engel schreeuwen het goede dat je hebt gedaan uitwissen

Wanneer de hagel vrucht van woede valt

Stel dat we het leuk vinden om de handen het woord te laten doen

Het leven misbruikt haar en zij is degene die de storm doorstaat

Liefde barst en het hart keert terug naar zijn kooi