Un Arbre M'A Dit - Hugues Aufray

Un arbre m’a dit

Qu’il aimait la brise

Et la brume grise

A moi m'étourdit

J’ai tout oublié

Pour faire un poème

Où l’amour lui-même

Au vent m’a lié

Je n'étais pas grand

Je courais dans l’herbe

Et la vie superbe

Coulait dans mon sang

Parfois quelques fleurs

Enflammaient ma tête

Et je faisais fête

Aux vertes lueurs

Un arbre poussait

Penché sur le fleuve

Attendant qu’il pleuve

Et l’aube dansait

Moi, j’ignorais tout

Des astres qui sombrent

Et du poids des ombres

Et des mauvais coups

J’allais sur la rive

Où les mots s’effacent

D’une île sans trace

Pour qu’un oiseau vive

Je n’attendais rien

Qu’un peu de lumière

Et l’or des rivières

Était mon seul bien

L’oiseau resplendit

Sans moi mon arbre est mort

Saule ou sycomore

Range au paradis

Een boom vertelde me

Dat hij van de wind hield

En de grijze waas

Voor mij maakt me duizelig

ik ben alles vergeten

Om een ​​gedicht te maken

waar de liefde zelf

Aan de wind heeft me gebonden

ik was niet lang

Ik rende in het gras

En het geweldige leven

Stroomde in mijn bloed

Soms een paar bloemen

Mijn hoofd ontstoken

En ik was aan het vieren

In het groene licht

Er groeide een boom

Leunend over de rivier

Wachten tot het gaat regenen

En de dageraad danste

Ik, ik was niet op de hoogte van alles

zinkende sterren

En het gewicht van schaduwen

En slechte foto's

Ik ging naar de kust

waar de woorden vervagen

Van een eiland zonder een spoor

Voor een vogel om te leven

ik verwachtte niets

Gewoon een beetje licht

En het goud van de rivieren

Was mijn enige goede

De vogel schijnt

Zonder mij is mijn boom dood

wilg of plataan

Opruimen in het paradijs