Le Pain Et Les Dents - Hugues Aufray

Quand je t’ai connu j’avais toujours faim

Je chantais dans les rues pour un peu de pain

Aujourd’hui je peux dans les grands restaurants

T’amener si tu veux mais je n’ai pas le temps

Quand on a les dents, on n’a pas le pain

Oui mais quand on a le pain, on n’a pas les dents

Quand on a le temps, on n’a pas l’argent

Oui mais quand on a l’argent, on n’a pas le temps

Quand je t’ai connu je vivais là-haut

Dans une chambre nue où y’avait pas l’eau

Maintenant on a un grand appartement

Mais je ne suis jamais là car je n’ai pas le temps

Quand je t’ai connu au temps des privations

J’aurais bien voulu t’offrir la télévision

Nous l’avons depuis mais je ne la vois pas

Car c’est moi qui suis devant la caméra

(Merci à Pierre pour cettes paroles)

Toen ik je ontmoette, had ik altijd honger

Ik zong op straat voor wat brood

Vandaag kan ik in geweldige restaurants

Breng je als je wilt, maar ik heb geen tijd

Als je de tanden hebt, heb je het brood niet

Ja, maar als je het brood hebt, heb je de tanden niet

Als we de tijd hebben, hebben we het geld niet

Ja, maar als je het geld hebt, heb je geen tijd

Toen ik je ontmoette, woonde ik daarboven

In een kale ruimte waar geen water was

Nu hebben we een groot appartement

Maar ik ben hier nooit omdat ik geen tijd heb

Toen ik je kende in de tijd van ontbering

Ik had je graag televisie willen aanbieden

We hebben het sindsdien, maar ik zie het niet

Want ik ben degene voor de camera

(Met dank aan Peter voor deze teksten)