La Ville que j'aimais tant - Hugues Aufray

Dans mon cœur tambour il y aura toujours

Un battement pour la ville que j’ai tant aimée

Je m’souviens des jours où je séchais les cours:

On jouait au ballon dans le chantier

On rentrait le soir en courant sous la pluie

Et, pareille à l’eau de la fontaine au bout du square

S'écoula ma vie, mes jours et mes nuits

Dans la ville que j’aimais tant

Des matins d’orage, la sirène du barrage

Appelait à l’ouvrage les femmes de la cité

Et les hommes au chômage tenaient le ménage

Préparaient aux enfants leur goûter

La vie était dure, pas de pain dans le four

Mais ils regardaient droit devant sans murmure

Comme des vautours ils veillaient sur leurs tours

De la ville que j’aimais tant

Il y avait dans l’air comme un hymne, un air

Une chanson poitrinaire qui montait de l’arsenal

Je n'étais pas peu fier le jour de mon premier salaire

Quand je jouais d’la guitare dans les bals

Ainsi passait ma jeunesse, et, pour dire le moins

Je ne chantais pas ou en montant dans l’express

De la ville que j’aimais tant

Quand je m’en suis r’tourné après bien des années

Les yeux m’ont brûlé de voir ma ville à genoux

Les tanks, les blindés, les cafés bombardés

Et dans l’air, cette odeur de brisé

L’armée a mis ses feux sur le vieux chantier

Et ces maudits, maudits remparts de barbelés !

Qu’ont-ils faits, mon Dieu, les vétérans et les bleus

De la ville que j’aimais tant?

Et passe le temps et passent les ans

Au loin, dans le vent, sont envolés mes regrets

Le feu et le sang sont rentrés dans les rangs

Et j’espère ne les revoir jamais

Mais toi, mon p’tit frère, qui n’a pas connu ça

Tes pistolets de plastique et tes sabres de bois

Range-les au vestiaire: on ne joue pas à la guerre

Dans la ville que j’aime tant !

In mijn hart zal er altijd een trommel zijn

Een beat voor de stad waar ik zo van hield

Ik herinner me de dagen dat ik de les oversloeg:

We waren aan het voetballen op de bouwplaats

We renden 's nachts in de regen naar huis

En zoals het water in de fontein aan het einde van het plein

Geslaagd voor mijn leven, mijn dagen en mijn nachten

In de stad waar ik zoveel van hield

Stormachtige ochtenden, de sirene van de dam

De vrouwen van de stad geroepen om te werken

En de werkloze mannen hielden het huis

Bereidden hun snacks voor de kinderen

Het leven was hard, geen brood in de oven

Maar ze keken recht voor zich uit zonder morren

Als gieren waakten ze over hun torens

Van de stad waar ik zoveel van hield

Er was in de lucht als een hymne, een deuntje

Een aangrijpend lied dat uit het arsenaal opsteeg

Ik was niet een beetje trots op de dag van mijn eerste salaris

Toen ik gitaar speelde bij dansen

Zo ging mijn jeugd voorbij, en, op zijn zachtst gezegd

Ik zong niet of stapte niet op de express

Van de stad waar ik zoveel van hield

Toen ik me afkeerde na vele jaren

Mijn ogen brandden om mijn stad op zijn knieën te zien

Tanks, gepantserde voertuigen, cafés gebombardeerd

En in de lucht, die gebroken geur

Het leger heeft de oude bouwplaats in brand gestoken

En die verdomde, verdomde prikkeldraad wallen!

Wat hebben ze gedaan, mijn God, de veteranen en de blues

Van de stad waar ik zoveel van hield?

En passeer de tijd en passeer de jaren

Ver weg in de wind is mijn spijt weg

Vuur en bloed zijn de gelederen binnengedrongen

En ik hoop ze nooit meer te zien

Maar jij, mijn kleine broertje, die dat niet wist

Je plastic pistolen en je houten sabels

Leg ze in de garderobe: we spelen geen oorlog

In de stad waar ik zo van hou!