Wooden Floorboards - Hotel Books

I have these voices in my brain

I created them and I hate them,

But I ask them to stay

'Cause I have this fixation on death,

This fixation on change,

This fixation on three years I grew out of pain.

This fixation on sleep.

This fixation on you and on me,

But who could I be?

I spent three years writing poems

About a fixation on the past,

And she told me it was worth it,

Because she told me it would last.

But, darling, I will hold my tongue as I hold you tight,

'Cause forgetting what you think love means is my sleeping pill every night.

I remember when you woke up and screamed,

«Maybe our love is just laced with LSD,

'Cause, darling, I’m high on life and you’re just high on me.»

And as I tried my best to read between the lines,

Your lips shaped words I try to interpret as lies,

Only to see the devil hiding deep inside the details.

As Lucifer found his way back into retail, my dear,

He sold us a product we didn’t wanna buy.

But we weren’t trying to be original,

We were just trying to survive.

The voices in my brain telling me it’s all in my head.

And I’ll sleep with one eye open but I won’t sleep until I’m dead

'Cause a fair assessment of an existence is an inconsistent

Realist vision of selfish antics

Reduced to survival of the fittest

Defined by our ability to avoid those carrying any sickness.

And these whispers in my head intensify to raspy screams

Asking when my skull will explode so they can breathe.

They know that no one has a voice when no one is listening

And the violent riot of staying silent or quiet is torturous to those who need

to hear something

And that violence has its own sort of beauty.

And you are my beauty.

And you’re my violent smile.

And you are my violent prayer.

And you’re not my oxygen but I breathe your air

'Cause these voices in my brain remind me of past mistakes,

The beauty I found of being able to say, «Look what I went through, I survived.»

But is survival living or is survival just a placeholder for a vacant mind to

cut off the threat to coincide with the soil while their blood boils?

'Cause my biggest fear was never facing death or even facing what happens after.

My biggest fear was never facing anything like that.

My biggest fear was waking up in that coffin

With these voices chanting a chorus of remorse, a forced abort from the course

I had chosen.

And now I’m laying here frozen

With fear staring up at a splintering slab of wood

Paid for with my life savings

Buried beneath the earth that grew the weeds

That poisoned my family’s feet.

What if I woke up, walked back home and it was like nothing had happened?

«We left your room the way you left it,

We just scrubbed the blood stains out of the carpet,

We just rubbed the mud remains out your pockets,

We just dubbed the tough claims out of your sonnets.

We just evacuated your room and hoped you would too

But your spirit haunted it too long so we boarded it,

Up moved along and watched it become a guest room.

A place for the non-permanent inhabitants to exist

Within this home we created to raise our kid.»

That was my biggest fear, finding out something like that would happen.

'Cause the memories have come with this

Only cause everything else to hurt deep inside of this dismissed feeling I feel.

But sometimes you have to face the past.

And maybe I’ve never faced death

But if I were to walk away then what would I be?

These voices in my head,

What would they say and what would they see?

Did I survive or am I cursed?

Did I die or did I learn?

What if I woke up like nothing happened?

What if I never wake up?

My dear, then what’s my purpose?

What if I woke up like nothing happened?

And, darling, darling, what if you woke up too?

Ik heb deze stemmen in mijn brein

Ik heb ze gemaakt en ik haat ze,

Maar ik vraag ze te blijven

Omdat ik deze fixatie op de dood heb,

Deze fixatie op verandering,

Deze fixatie op drie jaar groeide uit de pijn.

Deze fixatie op slaap.

Deze fixatie op jou en mij,

Maar wie zou ik kunnen zijn?

Ik heb drie jaar gedichten geschreven

Over een fixatie op het verleden,

En ze vertelde me dat het het waard was,

Omdat ze me vertelde dat het zou duren.

Maar, schat, ik zal mijn tong vasthouden zoals ik jou stevig vasthoud,

Want vergeten wat je denkt dat liefde betekent, is mijn slaappil elke nacht.

Ik herinner me dat je wakker werd en schreeuwde,

«Misschien is onze liefde gewoon doorspekt met LSD,

Want schat, ik sta hoog in het leven en jij bent gewoon hoog op mij.»

En terwijl ik mijn best deed om tussen de regels door te lezen,

Jouw lippen vormden woorden die ik probeer te interpreteren als leugens,

Alleen om te zien hoe de duivel zich diep in de details verstopt.

Toen Lucifer zijn weg terug vond naar de detailhandel, mijn beste,

Hij heeft ons een product verkocht dat we niet wilden kopen.

Maar we probeerden niet origineel te zijn,

We probeerden gewoon te overleven.

De stemmen in mijn hersenen die me vertellen dat het allemaal in mijn hoofd zit.

En ik zal slapen met één oog open, maar ik zal niet slapen tot ik dood ben

Omdat een eerlijke beoordeling van een bestaan ​​inconsistent is

Realistische visie op egoïstische capriolen

Gereduceerd tot survival of the fittest

Gedefinieerd door ons vermogen om mensen met een ziekte te vermijden.

En dit gefluister in mijn hoofd wordt heviger tot raspend geschreeuw

Vragen wanneer mijn schedel zal ontploffen zodat ze kunnen ademen.

Ze weten dat niemand een stem heeft als niemand luistert

En de gewelddadige opstand van zwijgen of stil zijn is een marteling voor degenen die dat nodig hebben

iets horen

En dat geweld heeft zijn eigen schoonheid.

En jij bent mijn schoonheid.

En jij bent mijn gewelddadige glimlach.

En jij bent mijn gewelddadige gebed.

En je bent niet mijn zuurstof, maar ik adem je lucht in

Want deze stemmen in mijn hersenen herinneren me aan fouten uit het verleden,

De schoonheid die ik vond om te kunnen zeggen: "Kijk eens wat ik heb meegemaakt, ik heb het overleefd."

Maar is overleven of is overleven slechts een tijdelijke aanduiding voor een lege geest?

de dreiging afsnijden om samen te vallen met de grond terwijl hun bloed kookt?

Want mijn grootste angst was nooit de dood onder ogen te zien of zelfs maar geconfronteerd te worden met wat er daarna gebeurt.

Mijn grootste angst was nooit zoiets mee te maken.

Mijn grootste angst was wakker worden in die kist

Met deze stemmen die een refrein van wroeging zingen, een gedwongen stopzetting van de cursus

Ik had gekozen.

En nu lig ik hier bevroren

Met angst omhoog starend naar een versplinterende plaat hout

Betaald met mijn spaargeld

Begraven onder de aarde waar het onkruid groeide

Dat vergiftigde de voeten van mijn familie.

Wat als ik wakker werd, terug naar huis liep en het was alsof er niets was gebeurd?

«We hebben je kamer achtergelaten zoals je hem hebt achtergelaten,

We hebben net de bloedvlekken uit het tapijt geschrobd,

We hebben net de modderresten uit je zakken gewreven,

We hebben zojuist de harde beweringen uit je sonnetten gehaald.

We hebben zojuist uw kamer geëvacueerd en we hoopten dat u dat ook zou doen

Maar je geest achtervolgde het te lang, dus gingen we aan boord,

Up ging mee en zag hoe het een logeerkamer werd.

Een plek voor de niet-permanente bewoners om te bestaan

Binnen dit huis dat we hebben gemaakt om ons kind op te voeden.»

Dat was mijn grootste angst om erachter te komen dat zoiets zou gebeuren.

Omdat de herinneringen hiermee zijn gekomen

Zorg er alleen maar voor dat al het andere diep van binnen pijn doet in dit afgewezen gevoel dat ik voel.

Maar soms moet je het verleden onder ogen zien.

En misschien ben ik nog nooit met de dood geconfronteerd

Maar als ik zou weglopen, wat zou ik dan zijn?

Deze stemmen in mijn hoofd,

Wat zouden ze zeggen en wat zouden ze zien?

Heb ik het overleefd of ben ik vervloekt?

Ben ik doodgegaan of heb ik geleerd?

Wat als ik wakker word alsof er niets is gebeurd?

Wat als ik nooit wakker word?

Beste, wat is dan mijn doel?

Wat als ik wakker word alsof er niets is gebeurd?

En, schat, schat, wat als jij ook wakker wordt?