Two Steps Back - Hotel Books

There is a lesson to learn when someone can crash and burn.

Are we just waiting for our turn?

Is there any concern?

We force-fed our own minds with something that was never mine.

We do this every time, we do this every time.

It takes two to make a relationship survive,

but it only takes one to make it die.

That’s why I’m here to sever my ties.

I’m sick of this sickness, with God as my witness, I’m fine.

Mocking and hating those with the truth.

Flocking and rating the knot on this noose.

Are we acting in the name of edginess

or deep down is this just an act of prejudice?

Tightening the ropes of understanding and manhandling the stands rambling with

crowds of widows and orphans

ready to be fed with nourishment of the body.

But when we break bread,

we feed heads.

We suffocate minds to ignore life and only see the consequences of death.

Blind sheep can’t use grass and feed as their shepherd.

We must not let our heart and mind be severed.

Cause where is the religion in love and the love in religion?

We’re taught if we want to go to heaven we must keep them mutually exclusive.

We’re told tradition is the misleading of staggered preaching,

the seeking of reaping what was sown by the heavy hearts

and shackled hands of men that we don’t even love but rather see as utility.

But the progress we seek is not always rooted in love,

sometimes just rooted in the need to seem unique

but still similar to the masses when we get on our hands and knees

to avoid shaping into a windowless view in the first four pews

as we spew cyclical phrases at an altar to alter the altered state of refuge

we never saw when we were clung into what we were taught would teach us how to

pray.

Is everyone like this?

No, I doubt it.

But I can tell you sometimes I am,

and it makes me sick.

I used to be scared that I wasn’t sharing love honestly,

and now I’m not scared at all.

Now I’m not scared at all.

And that’s what scares me the most.

Forgive me, forgive me.

Er is een les om te leren wanneer iemand kan crashen en branden.

Wachten we gewoon op onze beurt?

Maakt u zich zorgen?

We dwongen onze eigen geest met iets dat nooit van mij was.

We doen dit elke keer, we doen dit elke keer.

Er zijn er twee nodig om een ​​relatie te laten overleven,

maar er is er maar één nodig om het te laten sterven.

Daarom ben ik hier om mijn banden te verbreken.

Ik ben ziek van deze ziekte, met God als mijn getuige, ik ben in orde.

Mensen met de waarheid bespotten en haten.

Massaal en de knoop op deze strop beoordelen.

Handelen we in naam van scherpzinnigheid?

of diep van binnen is dit gewoon een daad van vooroordeel?

De touwen van begrip aanspannen en de tribunes manipuleren met

menigten weduwen en wezen

klaar om te worden gevoed met voeding van het lichaam.

Maar als we brood breken,

we voeren hoofden.

We verstikken onze geest om het leven te negeren en alleen de gevolgen van de dood te zien.

Blinde schapen kunnen geen gras en voer gebruiken als hun herder.

We mogen ons hart en onze geest niet laten afsnijden.

Want waar is de religie in de liefde en de liefde in de religie?

We hebben geleerd dat als we naar de hemel willen, we ze elkaar wederzijds moeten uitsluiten.

Er wordt ons verteld dat traditie de misleiding is van gespreide prediking,

het zoeken om te oogsten wat werd gezaaid door de zware harten

en geboeide handen van mannen waar we niet eens van houden, maar die we eerder als nuttig beschouwen.

Maar de vooruitgang die we zoeken is niet altijd geworteld in liefde,

soms gewoon geworteld in de behoefte om uniek te lijken

maar nog steeds vergelijkbaar met de massa als we op onze handen en knieën gaan

om te voorkomen dat de eerste vier banken in een vensterloze weergave worden gevormd

terwijl we cyclische zinnen op een altaar spuwen om de veranderde staat van toevlucht te veranderen

we hebben nooit gezien dat wanneer we vasthielden aan wat ons werd geleerd, ons zou leren hoe we dat moeten doen

bidden.

Is iedereen zo?

Nee, ik betwijfel het.

Maar ik kan je vertellen dat ik dat soms ben,

en het maakt me ziek.

Ik was vroeger bang dat ik niet eerlijk liefde deelde,

en nu ben ik helemaal niet bang.

Nu ben ik helemaal niet bang.

En dat is wat me het meest bang maakt.

Vergeef me, vergeef me.