813 Maryland St. - Hotel Books

She put a bullet through a bible and thought it would empower her,

but she felt nothing and tha’ts all she needed to finally feel nothing.

She stopped by my house the next morning and said, «I'm sorry, but I still don’t feel like this life is worth living,

yet all you can do».

I looked at her with tears in my eyes and said, «Darling, I’m sorry, but I’m glad I’m not you».

She said, «At least I know this is all temporary, but the carpet grains will still hold

stains …

even when we die».

You won’t have to face them but they will remain.

She said she had enough baggage to rattle the cage of rage, worthless page,

after page.

To rearrange the strange game of pain, seeking further into a strain of remains.

Tags with names, she felt like the lone survivor of a civil war of inner peace

versus inner desire.

Hoping somehow, to change, the casualties were her hope and her sanity,

a damaging callamity of fragile ideals being washed away, when waging war

against a staging of poor ideologies that led to death.

But at least she felt something and at last t all meant something.

There’s no way to see beuty when it’s just the blind leading the blind.

There’s no way to see beauty when it’s just losing love to justify lies.

There’s no way to see beauty when it’s just hte blind leading the blind.

There’s no way to see beauty when we lose love just to justify our stupid lies.

She said, «I watched my house catch fire and I didn’t feel a single thing».

Well, darling, congratulations, I wish I had that sort of inner peace.

I’m digging into catacombs, built beneath this frame I call a body and

expectations diminish as I uncover there’s nothing underneath hiding.

She had taken what I once needed to feel I could be something and I spent so

long being bitter, but now I’m finally celebrating, thanking god for those

moments where my eyes met hers and she was caught in the life that felt like

one rapid blur.

The spur of the moment cure for her boredom and my lack of adventure.

Wewere caught somewhere betweena pack of menthols she kept on the nightstand

where she would sleep and a broken down truck that used to drive into our

dreams, but now sad as an eyesore metaphor for the home we created to nourish

our

Ze haalde een kogel door een bijbel en dacht dat het haar kracht zou geven,

maar ze voelde niets en dat was alles wat ze nodig had om eindelijk niets te voelen.

Ze stopte de volgende ochtend bij mijn huis en zei: «Het spijt me, maar ik heb nog steeds niet het gevoel dat dit leven de moeite waard is om geleefd te worden,

maar alles wat je kunt doen».

Ik keek naar haar met tranen in mijn ogen en zei: "Schat, het spijt me, maar ik ben blij dat ik jou niet ben".

Ze zei: «Ik weet tenminste dat dit allemaal tijdelijk is, maar de tapijtkorrels blijven zitten»

vlekken …

zelfs als we sterven».

U hoeft ze niet onder ogen te zien, maar ze zullen blijven.

Ze zei dat ze genoeg bagage had om de kooi van woede te laten rammelen, waardeloze pagina,

na pagina.

Om het vreemde spel van pijn te herschikken, verder zoeken in een stam van overblijfselen.

Tags met namen, ze voelde zich de enige overlevende van een burgeroorlog van innerlijke vrede

versus innerlijk verlangen.

In de hoop op de een of andere manier te veranderen, waren de slachtoffers haar hoop en haar gezond verstand,

een schadelijke ramp van fragiele idealen die worden weggespoeld tijdens het voeren van oorlog

tegen een enscenering van arme ideologieën die tot de dood hebben geleid.

Maar ze voelde tenminste iets en eindelijk betekende het allemaal iets.

Er is geen manier om schoonheid te zien als het alleen de blinde is die de blinde leidt.

Er is geen manier om schoonheid te zien als het gewoon liefde verliest om leugens te rechtvaardigen.

Er is geen manier om schoonheid te zien als het gewoon de blinde is die de blinde leidt.

Er is geen manier om schoonheid te zien als we liefde verliezen alleen maar om onze stomme leugens te rechtvaardigen.

Ze zei: "Ik zag hoe mijn huis in brand vloog en ik voelde niets".

Nou lieverd, gefeliciteerd, ik wou dat ik zo'n innerlijke rust had.

Ik ben aan het graven in catacomben, gebouwd onder dit frame dat ik een lichaam noem en

verwachtingen nemen af ​​naarmate ik ontdek dat er niets onder verborgen zit.

Ze had genomen wat ik ooit nodig had om te voelen dat ik iets kon zijn en dat heb ik uitgegeven

lang bitter geweest, maar nu ben ik eindelijk aan het vieren, godzijdank daarvoor

momenten waarop mijn ogen de hare ontmoetten en ze werd gevangen in het leven dat voelde als

een snelle vervaging.

De opwelling om haar verveling en mijn gebrek aan avontuur te genezen.

We zaten ergens tussen een pak menthols die ze op het nachtkastje bewaarde?

waar ze zou slapen en een kapotte vrachtwagen die vroeger bij ons binnenreed

dromen, maar nu verdrietig als een doorn in het oog metafoor voor het huis dat we hebben gemaakt om te voeden

ons