Nothing Was Different - Hotel Books

Me and my friends, we’re not the type of people to ignore the smallest problem

hidden in the smallest church mouse.

We hide our emotions, but I found out they’re just live animals hiding in a

glass house.

And I can’t let them out or even let them change somehow

but that’s all I can tell you now.

Cause I’m not ready to tell you everything I want you to know.

But I’m ready to trust you, or at least I’m ready to let love show.

Because I spent the last few years chasing my desires,

and I found out I was just chasing my own demons.

When I found desire in you, you called my words excuses,

but I just thought of them as poorly stated reasons.

Simple execution of neglect and preparation for something hidden in a deeply

rooted promise.

That I’ll always speak my mind, but sometimes my mind will be mistaken.

Because me and my friends, we’re not the type of people to leave room for

error,

but I make enough errors to leave an empty room in my heart,

and with no one to turn the lights on my heart lives in the dark,

and I will hide the light until you ask for it to ignite, cause the truth is

bright, but hidden in plain sight.

Deep within the dark pulls of your eyes,

the deep secrets cold as ice, but sharp as a knife,

the feeling of real vibes hidden deep inside,

my dark feeling that I’m just depression’s trophy wife.

A sight to exemplify surviving the night.

Cause me and my friends, we never get in trouble,

but we are a troubled bunch,

hope lies within our potential deep within the rubble,

hoping that light will touch,

a hypocritical statement of blatant placement of words,

that only have purpose if you strike a match and ignite them.

And there you go, we solved the problem for darkness but reinstated a purpose

of hatred within the deep desires,

we develop to an envelope,

the cyclical deep desires of desiring deep connections to add depth to the

thick skin of our emptiness.

Questioning, representing messages of necessary self fulfillment,

some are satisfied with their instinct to survive,

through the storm of darkness others call it selfishness,

but me and my friends we don’t subscribe to the cloud of confusion found in

questioning what turns the lights on,

no we never ask, cause me and my friends we see the light on and celebrate

regardless, but sometimes the light doesn’t matter when we wear a mask.

So what is gained if this isn’t me.

It’s like having lungs but no ability to breathe.

I guess the light exposed the fact that acceptance became a dead end,

and it’s the only conclusion I can see,

cause someday maybe the identity of me and my friends will just be me.

But with this mask, it doesn’t matter how bright the lights are cause I don’t

know who I am,

I don’t know who I am,

unless it’s me and my friends.

Ik en mijn vrienden, we zijn niet het type mensen dat het kleinste probleem negeert

verborgen in de kleinste kerkmuis.

We verbergen onze emoties, maar ik ontdekte dat het gewoon levende dieren zijn die zich verstoppen in een...

glazen huis.

En ik kan ze niet naar buiten laten of ze zelfs maar op de een of andere manier laten veranderen

maar dat is alles wat ik je nu kan vertellen.

Omdat ik niet klaar ben om je alles te vertellen wat ik wil dat je weet.

Maar ik ben klaar om je te vertrouwen, of in ieder geval ben ik klaar om liefde te laten zien.

Omdat ik de afgelopen jaren mijn verlangens najaagde,

en ik kwam erachter dat ik mijn eigen demonen achterna zat.

Toen ik verlangen in je vond, noemde je mijn woorden excuses,

maar ik beschouwde ze gewoon als slecht aangegeven redenen.

Eenvoudige uitvoering van verwaarlozing en voorbereiding op iets dat diep verborgen is

gewortelde belofte.

Dat ik altijd mijn mening zal uitspreken, maar soms zal mijn mening zich vergissen.

Omdat ik en mijn vrienden niet het type mensen zijn om ruimte voor over te laten

fout,

maar ik maak genoeg fouten om een ​​lege ruimte in mijn hart achter te laten,

en met niemand om het licht aan te doen, leeft mijn hart in het donker,

en ik zal het licht verbergen totdat je erom vraagt ​​om te ontsteken, want de waarheid is:

helder, maar verborgen in het volle zicht.

Diep in de donkere trekken van je ogen,

de diepe geheimen koud als ijs, maar scherp als een mes,

het gevoel van echte vibes diep van binnen verborgen,

mijn duistere gevoel dat ik gewoon de trofeevrouw van depressie ben.

Een lust voor het oog om de nacht te overleven.

Omdat ik en mijn vrienden nooit in de problemen komen,

maar we zijn een verontruste bende,

hoop ligt in ons potentieel diep in het puin,

hopend dat het licht zal raken,

een hypocriete verklaring van flagrante plaatsing van woorden,

die alleen een doel hebben als je een lucifer aansteekt en aansteekt.

En daar ga je, we hebben het probleem voor de duisternis opgelost, maar een doel hersteld

van haat in de diepe verlangens,

we ontwikkelen tot een envelop,

de cyclische diepe verlangens van het verlangen naar diepe verbindingen om diepte toe te voegen aan de

dikke huid van onze leegte.

Vragen stellen, boodschappen van noodzakelijke zelfvervulling vertegenwoordigen,

sommigen zijn tevreden met hun instinct om te overleven,

door de storm van duisternis noemen anderen het egoïsme,

maar ik en mijn vrienden zijn niet geabonneerd op de wolk van verwarring die we vinden in

vragen waardoor de lichten aan gaan,

nee we vragen het nooit, want ik en mijn vrienden zien het licht aan en vieren feest

hoe dan ook, maar soms maakt het licht niet uit wanneer we een masker dragen.

Dus wat is er gewonnen als ik dit niet ben.

Het is alsof je longen hebt, maar niet kunt ademen.

Ik denk dat het licht het feit aan het licht bracht dat acceptatie een doodlopende weg werd,

en het is de enige conclusie die ik kan zien,

want op een dag zal de identiteit van mij en mijn vrienden misschien gewoon mij zijn.

Maar met dit masker maakt het niet uit hoe fel de lichten zijn, want dat doe ik niet

weet wie ik ben,

Ik weet niet wie ik ben,

tenzij het mij en mijn vrienden zijn.