July (Part One) - Hotel Books

I sat down with her and she told me her story.

I told her I loved her and I just wanted to support her through her recovery.

Through conversations, I listened, and I feel like this is the best way to

interpret what she told me.

The devil found clever way to infiltrate and bring his manipulation;

a slender blonde in a cocktail dress struggling through the intoxication

brought on by the gifting of drinks until she was ready to payback in the

bedroom.

In the search to appease the demons in her head on a sterile surface in the

bathroom.

Looking into a half cracked half filthy mirror hoping she doesn’t reflect

that half cracked and half filthy receding stain of a smile her mother made

when she left

because the promises she made to herself seem to be the hardest ones to keep

and knowing she survived the last storm was no longer all she needed to be able

to fall asleep.

Vacant wine glasses and late night crashes symbolic of her vessel with no

presentation at the pallet,

but a spirit starving for remembrance some sort of legacy other than her

occupation.

Because her normal skin looked like silk but had been masked by vengeance.

Baggage under her eyes deep within her overcompensating lies and all she saw

when she gazed into the endless skies was regret from that manipulation.

This life of sleeping through the static of practice for the everlasting rush

she hoped for,

she was somewhat ecstatic, but not for the first time.

Because this was reminiscent of those times that she would have those late

night drives;

Those moments when she would look back and say «How did I get here?»

Those moments when she would look at old childhood photos and say «How did that

child grow up to be like this?»

When did I dismiss the morals that I subscribed to?

I don’t know what to do.

And she looks at photos of her beautiful mother in her youth and is envious of

that smile she had when she was twenty-two.

And she wishes she could say the same for herself but she’s lived in a

self-perpetuated hell.

Because she took the literal stains and the literal scars and turned them into

the emotional drain and then she fell apart.

And I’ve never really been one for taking second chances on times that I’ve

been broken

but sometimes forgiveness needs to be put in place for someone to actually grow

from these negative emotions,

and all that constructive use of the pain that’s thrown at you is the only way

to find refuge.

So I’m gonna tell you this darling, every time you tell yourself that you’re

not worth it,

every time you tell yourself that you’re worthless, you’re being lied to.

And in that case, the liar is you.

Ik ging met haar zitten en ze vertelde me haar verhaal.

Ik vertelde haar dat ik van haar hield en dat ik haar gewoon wilde steunen tijdens haar herstel.

Door middel van gesprekken heb ik geluisterd, en ik denk dat dit de beste manier is om

interpreteer wat ze me vertelde.

De duivel vond een slimme manier om te infiltreren en zijn manipulatie te brengen;

een slanke blondine in een cocktailjurk die door de roes worstelt

veroorzaakt door het schenken van drankjes totdat ze klaar was om terug te betalen in de

slaapkamer.

In de zoektocht om de demonen in haar hoofd te sussen op een steriel oppervlak in de

badkamer.

In een half gebarsten half smerige spiegel kijken in de hoop dat ze niet reflecteert

die half gebarsten en half vuile terugwijkende vlek van een glimlach die haar moeder maakte

toen ze wegging

omdat de beloften die ze aan zichzelf deed, de moeilijkste lijken om zich te houden

en wetende dat ze de laatste storm overleefde, was niet langer alles wat ze nodig had om te kunnen

in slaap vallen.

Lege wijnglazen en nachtelijke crashes symbolisch voor haar schip zonder...

presentatie op de pallet,

maar een geest die hongert naar herinnering, een of andere erfenis anders dan zij

bezigheid.

Omdat haar normale huid eruitzag als zijde, maar was gemaskeerd door wraak.

Bagage onder haar ogen diep in haar overcompenserende leugens en alles wat ze zag

toen ze naar de eindeloze luchten staarde kreeg ze spijt van die manipulatie.

Dit leven van slapen door de statische van de praktijk voor de eeuwige rush

ze hoopte op,

ze was enigszins extatisch, maar niet voor de eerste keer.

Omdat dit deed denken aan die keren dat ze die late had

nachtritten;

Die momenten waarop ze terugkijkt en zegt: "Hoe ben ik hier gekomen?"

Die momenten waarop ze naar oude kinderfoto's keek en zei: "Hoe kwam dat?"

kind opgroeit om zo te zijn?»

Wanneer heb ik de moraal verworpen waarop ik me had geabonneerd?

Ik weet niet wat ik moet doen.

En ze kijkt naar foto's van haar mooie moeder in haar jeugd en is jaloers op

die glimlach die ze had toen ze tweeëntwintig was.

En ze zou willen dat ze hetzelfde over zichzelf kon zeggen, maar ze heeft gewoond in een...

zichzelf in stand houdende hel.

Omdat ze de letterlijke vlekken en de letterlijke littekens nam en ze veranderde in...

de emotionele afvoer en toen viel ze uit elkaar.

En ik ben nooit echt iemand geweest die een tweede kans nam op tijden dat ik

gebroken geweest

maar soms is er vergeving nodig om iemand echt te laten groeien

van deze negatieve emoties,

en al dat constructieve gebruik van de pijn die je wordt toegeworpen, is de enige manier

toevlucht zoeken.

Dus ik ga je deze schat vertellen, elke keer dat je tegen jezelf zegt dat je

het niet waard,

elke keer dat je tegen jezelf zegt dat je waardeloos bent, wordt er tegen je gelogen.

En in dat geval ben jij de leugenaar.