I Always Thought I Would Be Okay - Hotel Books

I tried to capture my emotions on paper and was told I was misdirected,

but maybe my mindset has just been infected by this pain-infested

re-appropriation of my familiarity with negligence.

Part of my heart followed me when I finally moved out, but I still feel most

connected to it when I go back home, she is now just a three year memory of

being addicted to caffeine and praying I could tell her all the things I

planned on saying.

The large amount of coffee stains in my journal is a reminder of when I pushed

myself into depression.

It’s funny how artistic we become when our hearts are broken.

the most sense I can make of this world has slowly transformed itself from

being the ink in my pen to being the pain in my heart and head.

I never meant

to write words that would make people feel like crying, I just never wanted to

write a single word where I was lying.

I have slowly tapped the breaks on working and pushed my foot down on letting

go.

And somehow, I still don’t know if this plan is working.

The things that kept me focused on hope were her smile and California weather.

Now that the winter storms have had their way with my sunshine,

I feel like I don’t have anything left.

I feel like I can’t believe in power

without the intoxicating reminder that this could all just be a dream.

Or maybe I am just once again resorting to my pathetic need to over think just

to feel like anything real is happening.

And then out of nowhere,

when I finally feel at peace, I miss everybody.

But somehow, the weather feels

more sunny, and the water in this river keeping my mind watered is finally

running, and flowing, and livestock is growing, my heart is showing,

my heart is glowing.

So why do I still feel so lonely?

Maybe because I feel

like my heart is empty.

I promise I meant it when I said I wanted you to be happy, I just didn’t want

you to be happier than me.

But I guess I’m just not that lucky.

This pain may not be escaping, and I may still be hurting, but that’s okay,

because at least I can see that some day, it will be ending.

Even if it is not

today, I will be set free.

Forgive me, I’m usually much more encouraging,

but until then, promise you won’t leave.

My heart may be empty,

but the walls hold photos of beautiful memories.

If I hurt so bad now,

I guess it’s just a friendly reminder that I am still breathing.

She may not be next to me, but this hurt cuts deep and still remembers to

visit me.

So heartache, Thank you for still believing in me.

You’re not a problem, you are my sanity.

And I love you for it.

Ik probeerde mijn emoties op papier vast te leggen en kreeg te horen dat ik verkeerd was geadresseerd,

maar misschien is mijn mentaliteit net geïnfecteerd door deze door pijn geteisterde

opnieuw toe-eigenen van mijn bekendheid met nalatigheid.

Een deel van mijn hart volgde me toen ik eindelijk verhuisde, maar ik voel me nog steeds het meest

verbonden met het wanneer ik terug naar huis ga, is ze nu slechts een driejarige herinnering aan

verslaafd aan cafeïne en biddend, kon ik haar alle dingen vertellen die ik...

gepland om te zeggen.

De grote hoeveelheid koffievlekken in mijn dagboek is een herinnering aan wanneer ik duwde

mezelf in een depressie.

Het is grappig hoe artistiek we worden als ons hart wordt gebroken.

de meest zin die ik kan maken van deze wereld is langzaam getransformeerd van

de inkt in mijn pen zijn tot de pijn in mijn hart en hoofd.

Ik heb nooit bedoeld

om woorden te schrijven waardoor mensen zouden gaan huilen, dat wilde ik gewoon nooit

schrijf een enkel woord waar ik loog.

Ik heb langzaam op de pauzes getikt tijdens het werken en heb mijn voet naar beneden geduwd bij het laten

Gaan.

En op de een of andere manier weet ik nog steeds niet of dit plan werkt.

De dingen die me op hoop hielden, waren haar glimlach en het weer in Californië.

Nu de winterstormen hun zin hebben gehad met mijn zonneschijn,

Ik heb het gevoel dat ik niets meer heb.

Ik heb het gevoel dat ik niet in kracht kan geloven

zonder de bedwelmende herinnering dat dit allemaal maar een droom zou kunnen zijn.

Of misschien neem ik gewoon weer mijn toevlucht tot mijn zielige behoefte om alleen maar na te denken

om het gevoel te hebben dat er iets echts gebeurt.

En dan uit het niets,

als ik me eindelijk op mijn gemak voel, mis ik iedereen.

Maar op de een of andere manier voelt het weer aan

zonniger, en het water in deze rivier waardoor mijn geest waterig wordt, is eindelijk

rennen en stromen, en het vee groeit, mijn hart laat zien,

mijn hart gloeit.

Dus waarom voel ik me nog steeds zo eenzaam?

Misschien omdat ik het voel

alsof mijn hart leeg is.

Ik beloof dat ik het meende toen ik zei dat ik wilde dat je gelukkig was, ik wilde gewoon niet

jij om gelukkiger te zijn dan ik.

Maar ik denk dat ik gewoon niet zoveel geluk heb.

Deze pijn gaat misschien niet weg en ik heb misschien nog steeds pijn, maar dat is oké,

want ik kan tenminste zien dat het op een dag zal eindigen.

Zelfs als dat niet zo is

vandaag word ik vrijgelaten.

Vergeef me, ik ben meestal veel meer bemoedigend,

maar tot die tijd, beloof dat je niet weggaat.

Mijn hart is misschien leeg,

maar aan de muren hangen foto's van mooie herinneringen.

Als ik nu zo'n pijn heb,

Ik denk dat het gewoon een vriendelijke herinnering is dat ik nog steeds adem.

Ze is misschien niet naast mij, maar deze pijn snijdt diep en herinnert zich nog steeds

bezoek me.

Dus hartzeer, bedankt dat je nog steeds in me gelooft.

Je bent geen probleem, je bent mijn gezond verstand.

En daarom hou ik van je.