Ghosts Can't Love - Hotel Books

What’s the point?

Can your so-called honesty predict revelations?

This trigonometry repeals all my innovation.

The angles set had no equation.

A triangle makes sense, but our parallel lines never intersected.

Our love was a geometric oddity at best,

Something we would hate to love,

But yearn to detest.

I hoped it wouldn’t last,

But I never wanted it to end.

Hopefulness came in a pretty package,

And, oh my Gosh, I wanted to open it.

You were like a letter sent to me from the world,

And one of these days, I’m gonna see what it holds.

I can just imagine the stress being torn open with that envelope.

But if you can hear me, next time send a postcard.

Something that doesn’t need to be concealed,

So I can see your words for face value

Scribbled on the back of a place I wish I was with you.

This hopefulness was still in the cards,

And I fought the fact that it was going to be hard,

But I never was superstitious enough to believe in fate anyway,

Or luck, for that matter,

Or hope, I suppose.

Disappointment has become a revolving door.

You never ripped out my heart, but you ripped out my core.

I remember that night, that minute,

You said, «No one can ever replace you.»

Well, darling, somebody’s bound to.

And when you walked away,

I found a different suitor to take your place.

Her name is loneliness, and she kept me comfortable.

She often speaks, but she’s not very audible.

Her voice sounds like a windowsill cracking.

Sometimes a door blowing open, dancing in the breeze,

As I’m falling on my knees,

Broken,

But when she usually speaks,

She comes to me as a ghost putting coals on my back as I sleep.

Burning holes in my flesh as I try to dream,

Warming up my spine and making me afraid of the heat.

And that’s a ghost I wanna be.

I was dead set on a dead bet that put all hope to bed

Revenge, or just to avenge the half-baked love that burnt at both ends.

Pretend?

No, but still not real.

If love exists, then I guess it doesn’t know how to feel.

How can I show love to her,

When I can’t feel it?

How am I supposed to show love to the world

When I don’t believe in it?

I don’t know what love looks like.

As I close my eyes every night,

I’m ready to breathe, I’m ready to believe,

And I’m ready to be alive.

Just show me what love looks like.

Just show me what love looks like.

'Cause you are love and I’m alive.

Wat is het punt?

Kan jouw zogenaamde eerlijkheid onthullingen voorspellen?

Deze trigonometrie trekt al mijn innovaties in.

De ingestelde hoeken hadden geen vergelijking.

Een driehoek is logisch, maar onze parallelle lijnen hebben elkaar nooit gekruist.

Onze liefde was op zijn best een geometrische eigenaardigheid,

Iets waar we een hekel aan zouden hebben,

Maar verlangen om te verafschuwen.

Ik hoopte dat het niet zou duren,

Maar ik wilde nooit dat het zou eindigen.

Hoop kwam in een mooi pakket,

En, oh mijn god, ik wilde het openen.

Je was als een brief die vanuit de wereld naar mij werd gestuurd,

En een dezer dagen ga ik kijken wat er in zit.

Ik kan me de stress voorstellen die met die envelop wordt opengescheurd.

Maar als je me kunt horen, stuur dan de volgende keer een ansichtkaart.

Iets dat niet verborgen hoeft te blijven,

Dus ik kan je woorden voor de nominale waarde zien

Gekrabbeld op de achterkant van een plek waar ik wou dat ik bij jou was.

Deze hoop zat nog steeds in de kaarten,

En ik vocht tegen het feit dat het moeilijk zou worden,

Maar ik was toch nooit bijgelovig genoeg om in het lot te geloven,

Of geluk, wat dat betreft,

Of hoop, denk ik.

Teleurstelling is een draaideur geworden.

Je hebt nooit mijn hart eruit gerukt, maar je hebt mijn kern eruit gerukt.

Ik herinner me die nacht, die minuut,

Je zei: "Niemand kan je ooit vervangen."

Nou, schat, er is vast wel iemand.

En toen je wegliep,

Ik heb een andere kandidaat gevonden om uw plaats in te nemen.

Haar naam is eenzaamheid, en ze hield me op mijn gemak.

Ze praat vaak, maar ze is niet erg hoorbaar.

Haar stem klinkt als een krakende vensterbank.

Soms waait een deur open, dansend in de wind,

Terwijl ik op mijn knieën val,

Gebroken,

Maar als ze gewoonlijk spreekt,

Ze komt naar me toe als een geest die kolen op mijn rug legt terwijl ik slaap.

Brandende gaten in mijn vlees terwijl ik probeer te dromen,

Mijn ruggengraat opwarmen en me bang maken voor de hitte.

En dat is een geest die ik wil zijn.

Ik was vastbesloten om een ​​weddenschap af te sluiten die alle hoop naar bed bracht

Wraak, of gewoon om de halfbakken liefde te wreken die aan beide kanten brandde.

Doen alsof?

Nee, maar nog steeds niet echt.

Als liefde bestaat, dan weet het denk ik niet hoe het zich moet voelen.

Hoe kan ik haar liefde tonen,

Wanneer ik het niet kan voelen?

Hoe moet ik liefde aan de wereld tonen?

Wanneer ik er niet in geloof?

Ik weet niet hoe liefde eruit ziet.

Terwijl ik elke avond mijn ogen sluit,

Ik ben klaar om te ademen, ik ben klaar om te geloven,

En ik ben klaar om te leven.

Laat me gewoon zien hoe liefde eruitziet.

Laat me gewoon zien hoe liefde eruitziet.

Want jij bent liefde en ik leef.