Changes Consume Me - Hotel Books

It’s a terrible statement but I never let it leave my side.

That sickening

realization that I’m done with this fight.

Moments kneeling on the bedroom

floor sickened by the entity I had absorbed, no more.

I would not let the

self-scrutinizing endeavor endure a precipice a monologue questioning my every

motive.

My disaster stricken heart feeling broken, my emotions quoted spilling

out of a broken vase taking the place of what was once your emotion.

Diluted with tears, an open book scribbled with fears engraved pools of ink I’m

vocally shook;

and I’m tired of telling myself that it’s gonna change.

Taken by the spectacular lie that existence can end.

Faulse-hoods predicted my

sinners dictated my every decision.

An exit of sorts seemed logical, cause I thought I could silence this breath.

But contrary to my mindset, I circumvented my threats to silence the demons

singing songs in my head;

whispering in my ear, that ending it all is a safe

bet.

Comforting me as I try to manipulate my end.

Those moments when I decided I

couldn’t handle this anymore!

Pins and needles infected every sensation I had

left!

Feeling like this love I had once found had been torn open and left broken in

the cold -that the seams holding it together ripped open and my flesh tore open

with that is I pray that my breathing would stop.

And as I held those staining memories, I held on so tightly;

remembering what

life used to mean.

Selfishly ready to embrace the fact that I am weak!

But then I called to you, and I hoped someone would find me;

and I found you,

and I had hoped someone would call me!

Cause I’m listening to these echoes of

my own voice leaving damage in the cold, as I feel I have finally grown to the

point where I can snap.

A point of knowing I could never go back…

And it’s in the moments I felt most alone.

That I told myself no one was there

for me;

and little did I know, love with sitting right beside me,

I just wasn’t listening.

At this point in my life I don’t know many things,

but I can promise you this — You are loved completely.

Het is een vreselijke uitspraak, maar ik laat het nooit van mijn zijde wijken.

dat misselijkmakende

besef dat ik klaar ben met dit gevecht.

Momenten knielend op de slaapkamer

vloer misselijk van de entiteit die ik had geabsorbeerd, niet meer.

Ik zou het niet laten

zelfonderzoekend streven doorstaan ​​een afgrond een monoloog die al mijn vragen in twijfel trekt

motief.

Mijn door een ramp getroffen hart voelt zich gebroken, mijn geciteerde emoties lopen over

uit een gebroken vaas die de plaats innam van wat ooit je emotie was.

Verdund met tranen, een open boek gekrabbeld met angsten gegraveerde plassen inkt I'm

vocaal schudde;

en ik ben het zat om tegen mezelf te zeggen dat het gaat veranderen.

Gegrepen door de spectaculaire leugen dat het bestaan ​​kan eindigen.

Storingskappen voorspelden mijn

zondaars dicteerden mijn elke beslissing.

Een soort exit leek logisch, want ik dacht dat ik deze adem kon stoppen.

Maar in tegenstelling tot mijn mentaliteit, omzeilde ik mijn dreigementen om de demonen het zwijgen op te leggen

liedjes zingen in mijn hoofd;

in mijn oor fluisteren, dat het beëindigen van dit alles een kluis is

inzet.

Troost me terwijl ik probeer mijn doel te manipuleren.

Die momenten waarop ik besloot dat ik

kon dit niet meer aan!

Spelden en naalden besmetten elke sensatie die ik had

links!

Het gevoel hebben dat deze liefde die ik ooit had gevonden, was opengescheurd en ingebroken was achtergelaten

de kou -dat de naden die het bij elkaar hielden openscheurden en mijn vlees openscheurde

daarmee bid ik dat mijn ademhaling zou stoppen.

En terwijl ik die vlekkende herinneringen vasthield, hield ik me zo stevig vast;

herinneren wat?

het leven betekende.

Egoïstisch klaar om het feit te omarmen dat ik zwak ben!

Maar toen belde ik je, en ik hoopte dat iemand me zou vinden;

en ik heb je gevonden,

en ik had gehoopt dat iemand me zou bellen!

Want ik luister naar deze echo's van

mijn eigen stem die schade aanricht in de kou, want ik voel dat ik eindelijk ben uitgegroeid tot de

punt waar ik kan klikken.

Een punt van weten dat ik nooit meer terug zou kunnen gaan...

En het is op de momenten dat ik me het meest alleen voelde.

Dat ik tegen mezelf zei dat er niemand was

voor mij;

en ik wist niet dat ik het heerlijk vond om naast me te zitten,

Ik luisterde gewoon niet.

Op dit punt in mijn leven weet ik niet veel dingen,

maar ik kan je dit beloven: er wordt volledig van je gehouden.