Boundless - Hotel Books

Dear everyone, we are a broken people.

But, it’s okay, at least we have each other.

And all I ask is that we can love one another,

In a society of social adaptation to no end.

We can’t pretend to fall silent in this bend.

Enduring injustice and lack of substance, reduced to redundancy.

Repetition, regurgitating serpents to the church of Christ.

Now, the church of judgement.

Amid the beautiful devastation,

The reusable meditation to calm the nerves of witnesses to a crime of passion.

A crime of madness,

A crime of catastrophic proportions extended across seas,

Reaching into the hearts of children,

Grabbing into their vital organs.

Until their blood pumps differently,

Now inept to the silence,

Rather than the equality.

We’ve been indoctrinate to believe that it is better to die for our beliefs

rather than live in vain.

And this is a belief that I breathe in, every single day.

Not letting a single moment go to waste.

But we find fault in our grief, and we let political biases enter a spiritual

realm, and change the pace of our breath,

Until anxiety has consumed the depth of our mess, that is our bleeding head.

Breaking our necks and changing the landscape of the human brain.

To conform to lessons we prescribe to those we thought were not living life in

a way we wanted to see astride.

So we created a diatribe, a sickening language of dialect to change the meaning

of brokenness.

So we can say we are changed.

Even thought the linguistics were simply just rearranged.

And brought back to a point of comfort,

Through a time of stress.

And we talk to each other fairly straight,

But at a scary rate, we escalate our fate to the point of that very break.

And then in times of comfort we barely relate.

Just a merry state of intellect fleeting down a warred drain,

But it always leaves dark stains in the sink holding society to the brink of

rioting.

The extinct act of trying, and that’s why I’m writing.

I want the ink of my pen to stain the hands and hearts of many,

In the name of love,

In the name of peace,

In the name of grace.

Don’t shy away I don’t write to expose shame, or pass blame.

But rather to make it known that we are all the same.

In need of love,

and in need of embrace.

So let’s make this change, and find a way to relate,

In a way of love,

Not hate.

Beste allemaal, we zijn een gebroken volk.

Maar het is goed, we hebben tenminste elkaar.

En alles wat ik vraag is dat we van elkaar kunnen houden,

In een samenleving van sociale aanpassing zonder einde.

We kunnen niet doen alsof we zwijgen in deze bocht.

Verduren van onrecht en gebrek aan inhoud, gereduceerd tot redundantie.

Herhaling, uitbrakende slangen naar de kerk van Christus.

Nu, de kerk van oordeel.

Te midden van de prachtige verwoesting,

De herbruikbare meditatie om de zenuwen van getuigen tot een misdaad van passie te kalmeren.

Een misdaad van waanzin,

Een misdaad van catastrofale proporties breidde zich uit over zeeën,

Reikend naar de harten van kinderen,

Grijpen in hun vitale organen.

Tot hun bloed anders pompt,

Nu onhandig voor de stilte,

In plaats van de gelijkheid.

We zijn geïndoctrineerd om te geloven dat het beter is om te sterven voor onze overtuigingen

in plaats van tevergeefs te leven.

En dit is een overtuiging die ik elke dag inadem.

Laat geen enkel moment verloren gaan.

Maar we vinden fouten in ons verdriet, en we laten politieke vooroordelen een spiritueel binnenkomen

rijk, en verander het tempo van onze ademhaling,

Totdat angst de diepte van onze rotzooi heeft verteerd, is dat onze bloedende kop.

Onze nek breken en het landschap van het menselijk brein veranderen.

Om te voldoen aan de lessen die we voorschrijven aan degenen waarvan we dachten dat ze er niet in leefden

een manier waarop we schrijlings op wilden zien.

Dus creëerden we een tirade, een misselijkmakende taal van het dialect om de betekenis te veranderen

van gebrokenheid.

We kunnen dus zeggen dat we zijn veranderd.

Dacht zelfs dat de taalkunde gewoon herschikt was.

En teruggebracht naar een punt van comfort,

Door een tijd van stress.

En we praten redelijk eerlijk met elkaar,

Maar in een schrikbarend tempo escaleren we ons lot tot het punt van diezelfde breuk.

En dan hebben we in tijden van troost nauwelijks contact.

Gewoon een vrolijke staat van intellect die vluchtig door een oorlogvoerend riool stroomt,

Maar het laat altijd donkere vlekken achter in de gootsteen, waardoor de samenleving op de rand van de afgrond staat

rellen.

De uitgestorven daad van proberen, en daarom schrijf ik.

Ik wil dat de inkt van mijn pen de handen en harten van velen bevlekt,

In de naam van de liefde,

In naam van de vrede,

In de naam van genade.

Schroom niet. Ik schrijf niet om schaamte te tonen of de schuld te geven.

Maar liever om te laten weten dat we allemaal hetzelfde zijn.

Behoefte aan liefde,

en behoefte aan omhelzing.

Dus laten we deze verandering aanbrengen en een manier vinden om te relateren,

Op een manier van liefde,

Geen haat.