Distrait - Homebound

The ones that hold some meaning

Yet I digress into shit without much substance

Self-deprecation in abundance

Loosened the screws from the overthinking

Nothing to lose but the weight I’m bearing

Lost in a world of my own, I don’t know where I’m going

Left feeling empty and cold but yet I’m still here breathing

Trying to find a way for me to open up and let you see through my distant eyes

All the things that I hide

I let my woes pent up inside

No means to vent I realized

To everyone and to myself

I’m acting like somebody else

And when it rains, it pours

I should’ve said before

I let this fester, tried to pretend that this was never on my mind

Look into my eyes

Show me what I hide

When I can’t let my feelings be known

I let this sadness swallow me whole

Watch the light fight the gloom

Or the cold halt the bloom on the dreams that I thought would help me grow

Degenen die enige betekenis hebben

Toch dwaal ik af in stront zonder veel inhoud

Zelfverachting in overvloed

Draai de schroeven los van het overdenken

Niets te verliezen behalve het gewicht dat ik draag

Verdwaald in mijn eigen wereld, ik weet niet waar ik heen ga

Ik voelde me leeg en koud, maar toch ben ik hier nog steeds aan het ademen

Ik probeer een manier te vinden om me open te stellen en je door mijn verre ogen te laten kijken

Alle dingen die ik verberg

Ik liet mijn ellende van binnen ophopen

Geen middel om te ventileren realiseerde ik me

Aan iedereen en aan mezelf

Ik gedraag me als iemand anders

En als het regent, giet het

Ik had eerder moeten zeggen

Ik liet dit etteren, probeerde te doen alsof dit nooit in mijn gedachten was

Kijk in mijn ogen

Laat me zien wat ik verberg

Wanneer ik mijn gevoelens niet kenbaar kan maken

Ik laat dit verdriet me helemaal opslokken

Kijk hoe het licht de duisternis bestrijdt

Of de kou stopt de bloei van de dromen waarvan ik dacht dat ze me zouden helpen groeien