Zirkus - Hildegard Knef

Treten sie ein, meine Damen und Herren

Treten sie ein und zögern sie nicht

Ein Stehplatz ist immer, immer zu haben

Nur das Programm, das sie kamen, zu sehen

Es hält sehr selten, was es verspricht

Auf den besten Plätzen sitzen leider nicht die besten

Und auf den schlechten geht’s kaum anders zu

Unsre Manege, sie bleibt heute leer

Wir lenken die Lichter auf unsere Gäste

Und was wir da sehen, interessiert uns viel mehr

Denn ein jeder hat so seine Geschichte

Mancher hat keine, dann erfindet er sie

Nun lassen sie hören, was haben sie zu sagen

Wir schenken ihnen Zeit, doch wir warten nicht gerne

Wir schenken ihnen Zeit und vielleicht Sympathie

Obwohl erst alle betroffen schweigen

Und einer verärgert das Billett zerreißt

Beginnen sie plötzlich leise zu reden

Der Ton schwillt an, und ein Scheinwerfer kreist

Sie schreien sich die Hälse mager

Sie rufen ihren Kummer hinaus

Und ihre Verzweiflung findet kaum Worte

Nur ein stummer alter Mann

Nimmt seine Mütze und geht nach Haus

Und keiner sagt, was ihm gefallen

An der Geschichte, die die seine ist

Sie alle rufen ihre Beschwerden

Und beklagen, dass es nicht anders ist

Als nun die Lampen in Scherben gehen

Da stehen sie auf und schlagen sich wund

Und in ihr Weinen fällt eine Stimme

Die sagt: genug, es wird mir zu bunt

Verschwindet und tut was, doch redet nicht mehr

Ab morgen seht ihr, was ihr kamt zu sehen

Ab morgen läuft wieder das volle Programm

Und euren Applaus, den wollen wir hören

Er soll das Zelt zum Himmel tragen

Und zum Schluss da steht ihr noch stramm

Die Feuerwehr kam und löschte, was brannte

Und jemand fegte den traurigen Rest;

Durchnässt saß ein Kind auf einem Klappstuhl

Und wartet noch immer auf das große Fest

Es fragt seine Mutter unter Tränen

Ob’s einmal so wird wie die, die da schreien

Die Mutter wird bös und sagt: lass deine Fragen

Lass das Gezeter und lass deine Faxen

Werd erstmal erwachsen, werd erstmal wie wir

Kom binnen, dames en heren

Kom binnen en aarzel niet

Een staanplaats is altijd, altijd beschikbaar

Alleen het programma waar ze naar kwamen kijken

Het houdt zich zelden aan wat het belooft

Helaas zijn de beste stoelen niet op de beste plaatsen

En de slechte zijn nauwelijks anders

Onze arena, die blijft vandaag leeg

Wij richten de lichten op onze gasten

En wat we daar zien interesseert ons veel meer

Omdat iedereen zijn eigen verhaal heeft

Sommige mensen hebben er geen, dan verzinnen ze het

Laat ze nu horen wat ze te zeggen hebben

We geven ze de tijd, maar we houden niet van wachten

We geven ze de tijd en misschien sympathie

Hoewel in het begin iedereen stil is

En iemand verscheurt boos het kaartje

Plotseling zacht beginnen te praten

Het geluid zwelt aan en een spotlight cirkelt

Ze schreeuwen hun nek mager

Ze roepen hun verdriet

En hun wanhoop vindt nauwelijks woorden

Gewoon een domme oude man

Pakt zijn hoed en gaat naar huis

En niemand zegt wat ze leuk vinden

Van het verhaal dat van hem is

Ze schreeuwen allemaal hun klachten

En klagen dat het niet anders is

Toen de lampen kapot gingen

Dan staan ​​ze op en slaan ze zichzelf pijnig

En in haar huilen valt een stem

Ze zegt: genoeg, het wordt me te kleurrijk

Ga weg en doe iets, maar praat niet meer

Vanaf morgen zie je wat je kwam zien

Vanaf morgen loopt het volledige programma weer

En je applaus, we willen het horen

Hij moet de tent naar de hemel dragen

En aan het eind sta je nog steeds in de aandacht

De brandweer kwam en bluste wat in brand stond

En iemand veegde het droevige overblijfsel;

Een kind zat kletsnat op een klapstoel

En nog steeds wachten op het grote feest

Het vraagt ​​zijn moeder in tranen

Of het op een dag zal zijn zoals degenen die schreeuwen

De moeder wordt boos en zegt: laat je vragen met rust

Laat het gezeur achter en laat je faxen achter

Eerst volwassen worden, eerst worden zoals wij