Für mich soll's rote Rosen regnen - Hildegard Knef

Mit sechzehn sagte ich still, ich will,

will groß sein, will siegen, will froh sein, nie lügen,

mit sechzehn sagte ich still, ich will,

will alles, oder nichts.

Für mich, soll’s rote Rosen regnen,

mir sollten sämtliche Wunder begegnen.

Die Welt sollte sich umgestalten,

und ihre Sorgen für sich behalten.

Und später, sagte ich noch, ich möchte,

verstehen, viel sehen, erfahre, bewahren,

und später, sagte ich noch, ich möcht',

nicht allein sein, und doch frei sein.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,

mir sollten sämtliche Wunder begegnen.

Das Glück sollte sich sanft verhalten,

es sollte mein Schicksal, mit Liebe verwalten.

Und heute sage ich still, ich sollte,

mich fügen, begnügen, ich kann mich nicht fügen,

kann mich nicht begnügen, will immer noch siegen,

will alles, oder nichts.

Für mich, soll’s rote Rosen regnen,

mir sollten ganz neue Wunder begegnen.

Mich fern, von altem Neu entfalten,

von dem was erwartet, das meiste halten.

Op mijn zestiende zei ik zachtjes ik wil

geweldig willen zijn, willen winnen, gelukkig willen zijn, nooit liegen,

toen ik zestien was zei ik zachtjes, ik wil

wil alles of niets.

Het zou rode rozen voor mij moeten regenen,

alle wonderen zouden mij moeten overkomen.

De wereld moet veranderen

en houd je zorgen voor jezelf.

En later, zei ik, ik wil

begrijpen, veel zien, ervaren, behouden,

en later, zei ik, ik wil

niet alleen zijn en toch vrij zijn.

Het zou rode rozen voor mij moeten regenen,

alle wonderen zouden mij moeten overkomen.

Fortuin moet zich zacht gedragen,

het zou mijn lot met liefde moeten beheren.

En vandaag zeg ik in stilte dat ik moet

indienen, inhoud, ik kan niet indienen,

kan niet tevreden zijn, wil toch winnen

wil alles of niets.

Het zou rode rozen voor mij moeten regenen,

Ik zou geheel nieuwe wonderen tegenkomen.

Verre van het ontvouwen van het oude nieuwe,

het meeste behouden van wat wordt verwacht.